ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Τὴν Κυριακὴ 6 Σεπτεμβρίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ προεξῆρχε στὴν θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀναργύρων Καραβᾶ. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας ὁ κ. Σεραφεὶμ χειροτόνησε στὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης τὸν κ. Ἀναστάσιο Βασιλόπουλο. Ὁ νέος διάκονος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἔγγαμος, θὰ διακονεῖ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀναργύρων Καραβᾶ. Στὸν χειροτονητήριο λόγο του μεταξὺ ἄλλων εἶπε:
«Σεβασμιώτατε, σεβαστοὶ πατέρες, σεβαστοὶ καὶ ἀγαπητοὶ συγγενεῖς καὶ ἀδελφοί… αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη, αὐτὴν τὴν ξεχωριστὴ γιὰ ἐμένα ἡμέρα, νὰ εὐχαριστήσω ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀπὸ τὰ πρῶτα παιδικά μου χρόνια μέχρι καὶ σήμερα μὲ βοήθησαν. Καταρχὴν εὐχαριστῶ ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε, ποὺ μὲ δεχτήκατε μὲ πολλὴ ἀγάπη, μὲ πατρικὸ ἐνδιαφέρον, στηρίζοντάς με ἔμπρακτα στὴν ἀπόφασή μου. Εὐχαριστῶ πάρα πολύ τους Ἱερεῖς τῆς ἐνορίας τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Τὸν πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Γεώργιο Κρητικὸ γιὰ τὴν βοήθειά του σὲ ὅλους σχεδὸν τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς μου, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὰ ὅσα μοῦ δίδαξε καὶ συνεχίζει νὰ διδάσκει μὲ τὸ ἔργο του, τὴν παρουσία του, τὸ παράδειγμά του καὶ τὸν κηρυγματικό του λόγο. Τὸν πνευματικό μου πατέρα πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Βασίλειο Τσιμούρη γιὰ τὸ συνεχὲς καὶ ἄοκνο ἐνδιαφέρον του. Κοντά του πολλὲς φορὲς αἰσθάνθηκα περισσότερο κι ἀπὸ παιδί του. Εὐχαριστῶ τὸν πατέρα Δημήτριο γιὰ τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν ξεχωριστὴ εὐγένειά του. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Μεθόδιο Κρητικὸ καὶ τὴν ἀδελφότητα ἀπὸ τὸ ἱερὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, γιὰ τὸ σπουδαῖο κηρυγματικὸ καὶ πνευματικὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἀπολαμβάνουμε ὡς εὐλογία στὴν περιοχή μας… Πολλὲς εὐχαριστίες στὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Νήφωνα γιὰ τὴν παρουσία του καὶ τὶς προσευχές του καὶ στοὺς πατέρες, Ἀνδρέα Τριλίβα, Γρηγόριο Καραλῆ, Λάζαρο Μαρόγιαννη, Διονύσιο Κατσούλη, Παρασκευὰ Μαραζάκη, καθὼς καὶ στοὺς διακόνους πατέρα Χρίστο καὶ πατέρα Νικόλαο γιὰ τὴν ἐδῶ παρουσία τους…
Καὶ περνῶ στὸ τελευταῖο μέρος αὐτῆς τῆς καταγραφῆς τῶν σκέψεων. Κανονικὰ ἡ θέση αὐτοῦ τοῦ μέρους θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν στὴν ἀρχή. Θέλοντας ὅμως νὰ τὸ τονίσω ἰδιαίτερα, καὶ φοβούμενος μήπως χαθεῖ μέσα στὴ ρύμη τοῦ λόγου, τὸ ἄφησα γιὰ τὸ τέλος. Θὰ ἤθελα γιὰ ὅλες τὶς εὐεργεσίες ποὺ ἔλαβα στὴ ζωή μου, νὰ ἀναφερθῶ μὲ κάποιο τρόπο στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διστάζω ὅμως, διότι γνωρίζω πὼς μόνον οἱ ἅγιοι μποροῦν νὰ μιλᾶνε καὶ νὰ γράφουν γιὰ τὸ Χριστό. Ἔτσι κι αὐτὸ τὸ εὐχαριστῶ ποὺ θέλω νὰ πῶ στὸ Χριστό, πολὺ μοῦ φαίνεται, καὶ δὲν ἔχω παρρησία νὰ τὸ ψελλίσω. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, καὶ μὴ θέλοντας νὰ διακινδυνεύσω νὰ γράψω κάτι δικό μου, διάλεξα μία πολὺ μικρὴ φράση ἀπὸ τὴν ὀμορφότερη ἀκολουθία τῆς ἐκκλησίας μας, ποὺ γιὰ μένα εἶναι ὁ ὄρθρος τῆς Ἀναστάσεως. Γιὰ ὅσα ἔγιναν καὶ γιὰ ὅσα θὰ γίνουν, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εὐεργετήθηκα, θέλω νὰ πῶ κι ἐγὼ μαζὶ μὲ τὸν ὑμνογράφο: «Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»