Προς Το Λιμάνι της Αγωνίας: Σεβαστείτε την Εκκλησιαστική Περιουσία

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 21ῃ Δεκεμβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἐπί τοῦ ἀνακινουμένου συνεχῶς θέματος ἀπό τήν δημοτική κίνηση «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ» γιά τήν ὑπόθεση τοῦ πρώην θερινοῦ κινηματογράφου ΦΑΝΤΑΖΙΟ ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἀφεντούλη πού προφανῶς γιά λόγους ἐντυπωσιασμοῦ παρά τίς σαφεῖς ἀπαντήσεις τοῦ νομίμου ἰδιοκτήτου τοῦ χώρου ΝΠΔΔ «Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Πειραιῶς» ἐπανέρχεται δι’ ὑστάτη φορά ἐνημερώνομε τούς ἐκλεκτούς συμπολίτας μας:

1. Ὁ μικρός οἰκοπεδικός χῶρος, ὅπου εὑρίσκεται ὁ πρώην θερινός κινηματογράφος δέν ἀνήκει εἰς τό Νομικό Πρόσωπο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀλλά ἀποτελεῖ κτῆμα τοῦ Νομικοῦ Προσώπου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς καί ἑπομένως οἱ ὅποιοι ἐνδιαφερόμενοι γιά τήν νομιμότητα τῶν τίτλων ἰδιοκτησίας τοῦ χώρου δύνανται νά ἀπευθύνονται εἰς τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος δι’ ἐγγράφου αἰτήσεώς των διά νά παρασχεθοῦν τά αἰτούμενα στοιχεῖα, τά ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τό Ὑποθηκοφυλακεῖον Πειραιῶς εἰς τήν μερίδα τοῦ εἰρημένου ΝΠΔΔ. Ἡ σύγχυσις μεταξύ χαρακτηρισμοῦ ὡς διατηρητέου τοῦ μικροῦ κτίσματος, πού εὑρίσκεται ἐντός τοῦ οἰκοπεδικοῦ χώρου καί τοῦ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος εἶναι πρόδηλος.
2. Οἱ ἀγαπητοί μετέχοντες τοῦ «λιμανιοῦ τῆς ἀγωνίας» ἐνδιαφερόμενοι γιά τήν κοινωνικοποίηση ὡς ἐκ τοῦ κειμένου των προκύπτει περιουσιακῶν στοιχείων τῆς Ἱ. Μητροπόλεως γιά νά ἀποδείξουν τήν ἀνιδιοτελῆ των εὐαισθησία καλοῦνται πρῶτον νά κοινωνικοποιήσουν τά προσωπικά περιουσιακά των στοιχεῖα καί μετά ταῦτα νά ἀπαιτοῦν αὐτό ἀπό τούς ἄλλους.
3. Ὁ Ἱ. Ναός Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς καθολικός διάδοχος τῆς περιπύστου καί ἱστορικῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς ἔχει προσφέρει εἰς τήν πόλη τοῦ Πειραιῶς τά πάντα καί εἰδικώτερα ὅλη τήν Πειραϊκή χερσόνησο, ἡ ὁποία ἀπό τόν 10 αἰ. ἀποτελοῦσε περιουσιακό στοιχεῖο τῆς περιωνύμου Ἱ. Μονῆς ἡ ὁποία ἦταν ἡ μόνη παρουσία στήν ἔρημη Πειραϊκή χερσόνησο πού εἶχε ἀπωλέσει καί τό ὄνομά της καί ἀπεκαλεῖτο Πόρτο Λεόνε γεγονός πού ἐσεβάσθη ἀκόμη καί ὁ Τοῦρκος κατακτητής, ἕως τό 1833 ὅταν ὁ Βαυαρός Ἀντιβασιλεύς Ἄρμαξμπεργκ τήν διέλυσε βιαίως ὅμου μετά ἑτέρων 437 Μονῶν καί δήμευσε ἄνευ ἀποζημιώσεως τήν περιουσία της. Ἔτσι ἀναδημιουργήθηκε ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς καί γι’ αὐτό ἡ πρώτη δημοτική ἀρχή τό 1835 ἀνεκήρυξε ὡς πολιοῦχο τῆς πόλεως τόν εὐεργέτη Ἅγιο Σπυρίδωνα. Ἐάν ὅμως ἐπικρατήσουν κοινοβουλευτικῶς εἰς τήν κεντρικήν πολιτικήν σκηνήν οἱ ἀπόψεις τοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει πολιτικῶς τό «Λιμάνι τῆς ἀγωνίας» περί χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Ἔθνους, περί διακοπῆς τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου κλπ, ἡ προσφυγή εἰς τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο θά εἶναι ἀναπόφευκτος καί μέ δεδομένη τήν σχετική νομολογία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ δικαιοδοτικοῦ αὐτοῦ ὀργάνου ὁ Ἱ. Ναός Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς θά εὑρεθῆ ἰδιοκτήτης ὄχι μόνον τῶν ὀλίγων τετραγωνικῶν μέτρων τῆς ὁδοῦ Ἀφεντούλη ἀλλά ὁλοκλήρου τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου καί νά δοῦμε ποῦ θά τρέχει τότε τό «Λιμάνι τῆς ἀγωνίας».
4. Τέλος ἐπειδή μπορεῖ κάποιος νά διερωτηθῆ «μά καλά ἰσχύουν τίτλοι ἰδιοκτησίας τοῦ 10^ου αἰῶνος» θά πρέπει νά ἀνοίξη τόν Εἰσαγωγικό Νόμο τοῦ Ἀστικοῦ κώδικα καί νά διαβάσει εἰς τό ἄρθρο 51 τήν ἰσχύουσα ρύθμιση εἰς τό δικαιϊκό μας σύστημα πού ἐπαναλαμβάνεται εἰς ὅλα τά ἀστικά δίκαια τῶν κρατῶν δικαίου «Ἡ ἀπόκτηση κυριότητας ἤ ἄλλου ἐμπραγμάτου δικαιώματος πρίν ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (1946) κρίνεται κατά τό δίκαιο πού ἴσχυε ὅταν ἔγιναν τά πραγματικά γεγονότα γιά τήν ἀπόκτησή τους».

Ταῦτα πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ