ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 4η Απριλίου 2022
ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο άνθρωπος, ως το εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, πλάστηκε από τον Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του, ώστε να έχει τη δυνατότητα να γίνει κατά χάριν θεός, συγκληρονόμος της ατέρμονης βασιλείας Του. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως ακύρωσε αυτή την δυνατότητα και τον απέκοψε από την κοινωνία του Θεού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον πνευματικό και τον σωματικό θάνατο. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης η αμαρτία «πτώμα εποίησεν», (PG 44, 508 CD), τον άνθρωπο, ο οποίος έγινε δούλος της φθοράς και του θανάτου. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος, εστερημένος του φωτός της αληθινής θεογνωσίας, ματαίως επεχείρησε στη συνέχεια με τις δικές του δυνάμεις να έρθει σε κοινωνία και πάλι με τον αληθινό Θεό. Δημιούργησε θρησκείες, τελετουργικά και θυσίες τρέφοντας την αυταπάτη, ότι έχει επαφή και κοινωνία μ’ Αυτόν.
Όμως ο Θεός δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του. Ήδη από τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης απεκαλύφθη στους εκλεκτούς δούλους του Πατριάρχες και Προφήτες, διά μέσου των οποίων προανήγγειλε την «μέλλουσαν έσεσθαι σωτηρίαν». Όταν δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, «ελάλησεν ημίν εν Υιώ», (Εβρ.1,1). Διά της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου Του έθεσε σε εφαρμογή το προαιώνιο σχέδιο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους, για να είναι ασφαλής και βεβαία η σωτηρία του. Η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Θεόν Λόγον αποτέλεσε τον μόνο δυνατό τρόπο της σωτηρίας και γι’ αυτό η Ενανθρώπησή Του ήταν απόλυτα αναγκαία. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διακήρυξε ο απόστολος Πέτρος, ότι «ουκ έστιν εν άλλῳ ουδενὶ η σωτηρία· ουδὲ γαρ όνομα εστίν έτερον υπὸ τον ουρανὸν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ᾧ δει σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12), μη αφήνοντας κανένα περιθώριο να νοηθεί σωτηρία εκτός του απολυτρωτικού έργου του Χριστού και της Εκκλησίας! Ο Χριστός, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, προκειμένου να επιτελέσει το επί γης απολυτρωτικό του έργο, «ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ.2,17), να γίνει δηλαδή πραγματικός άνθρωπος, «ίνα διά του θανάτου καταργήσῃ τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξῃ τούτους, όσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ.2,14-15). Ο ιερός Χρυσόστομος διευκρινίζει: «δια τούτο, φησί, την σάρκα ανέλαβε την ημετέραν, δια φιλανθρωπίαν μόνον, ίνα ελεήσει ημάς. Ουδέ γαρ είναι άλλη τις αιτία της οικονομίας, ή μόνη αύτη. Είδε δε χαμαί ερριμένους, απολλυμένους υπό του θανάτου, τυραννουμένους και ηλέησεν», (Κατά Ιουδαίων 2,V). Παρόμοια και ο Μέγας Αθανάσιος τονίζει: «Αυτός (πλέον) έστι Θεός σαρκοφόρος και ημείς άνθρωποι πνευματοφόροι… Αυτός ο αληθινός και φύσει Υιός του Θεού τους πάντας φορεί (στην αγία σάρκα Του), ίνα οι πάντες τον ένα φορέσωμεν Θεόν» (ΒΕΠΕΣ 33,226).
Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας είχαμε αναφερθεί στο γεγονός ότι ο Oικουμενισμός έχει δαιμονική και αποκρυφιστική υφή. Στην παρούσα θα αναφερθούμε στους στόχους του. Οι κινούντες τα νήματα του Οικουμενισμού κατά κόρον προβάλλουν και διακηρύσουν, ότι ο πρωταρχικός και κύριος στόχος των είναι η αποκατάσταση της πανχριστιανικής ενότητος. Και κατά δεύτερο λόγο προβάλλουν ως στόχους την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων παγκοσμίων προβλημάτων της ανθρωπότητος. Ωστόσο η μέχρι σήμερα, (εδώ και έναν αιώνα), πορεία αλλά και οι πνευματικοί καρποί που παρήγαγε αυτή η παναίρεση, απέδειξαν με τον πιο εμφαντικό και ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι πραγματικοί στόχοι ήταν άλλοι, ο κυριότερος των οποίων υπήρξε η προσβολή και ανατροπή του σωτηριολογικού δόγματος της Εκκλησίας μας. Και ειδικότερα η ανατροπή της αποκλειστικότητος της σωτηρίας την οποία παρέχει ο Χριστός, ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, μέσω της Αγίας του Εκκλησίας και μόνον.
Οι θιασώτες του Οικουμενισμού, (δυστυχώς μεταξύ αυτών και Πατριάρχες και Προκαθήμενοι και μέλη της Ακαδημαϊκής Θεολογίας), αρνούνται πεισματωδώς κάθε έννοια αποκλειστικότητος της σωτηρίας μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως θα φανεί με όσα θα παραθέσουμε παρά κάτω, διδάσκοντας και διακηρύσσοντας ότι δήθεν η «Οικουμενική Κίνηση», (όπως ονομάζουν την παναίρεση του Οικουμενισμού), και οι κακοδοξίες που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους του δεν προσβάλλουν το σωτηριολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας. Οι ίδιοι καυχώνται ότι είναι ορθοδοξότατοι και ουδέποτε ομιλούν περί αιρέσεως του Οικουμενισμού, διακηρύσσοντας ότι δεν υφίσταται. Ωστόσο αντιμετωπίζουν όλες τις θρησκευτικές πίστεις όχι απλώς με «κατανόηση», «συμπάθεια» και «σεβασμό», αλλά και τις θεωρούν ως «αξίες», ως παρεκτικές σωτηρίας και ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο Θεό»! Ειδικά για τους ετεροδόξους φρονούν, ότι οι πλάνες τους δεν είναι κακοδοξίες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις» και «πηγές πνευματικότητας», οι οποίες «μπορούν να εμπλουτίσουν την Εκκλησία μας», παρ’ ότι έχουν καταδικασθεί από Οικουμενικές Συνόδους.
Στις γραμμές που ακολουθούν, σταχυολογούμε κάποιες από τις πάμπολλες χαρακτηριστικές ρήσεις και διακηρύξεις τους, με τις οποίες γίνονται, εκόντες, άκοντες, εκφραστές και συνήγοροι της Αιρέσεως. Αρχίζουμε με τον μέγα πρωτοπόρο του Οικουμενισμού τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, ο οποίος σε κατά καιρούς διακηρύξεις του είχε πεί μεταξύ άλλων τα εξής: α) «Όλοι οι Χριστιανοί πιστεύουν στο ίδιο βάπτισμα, διά του οποίου όλοι έχουν γίνει μέλη του Σώματός του, της Εκκλησίας». (Πηγή: Athenagoras Kokkinakis, The Thyateira Confession, London, The Faith Press 1975, σ. 62).
β) «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζωμεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ’ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώση τον άνθρωπον». (Πηγή : «Ορθόδοξος Τύπος», Δεκέμβριος 1968).
γ) «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίση προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας Θεολογικάς διαφοράς». (Πηγή : Εκ του μηνύματός του επί τη εορτή των Χριστουγέννων του 1967, «Από την πορείαν της αγάπης», σ. 87) .
Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος ο Β΄ απήντησε τα εξής, βλέποντας τα ολισθήματά του : «Ο Αθηναγόρας ο Α´ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, δια της καταστροφής της Εκκλησίας» («Πεπραγμένα» του, τομ. Β´, Αθήναι 1967, σελ. 197).
Ο νυν παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος σε κατά καιρούς δηλώσεις του είπε μεταξύ άλλων τα εξής: α) Στην «Παγκόσμιο Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης» στη Riva del Garda της Ιταλίας στις 4.11.1994, δήλωσε ότι «πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον εφ’ όσον είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Και απηύθυνε την εξής πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κουμφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μία συμμαχία και συλλογική προσπάθεια, για να οδηγήσωμε τον κόσμο μας μακριά από τους ψεύτικους προφήτες του εξτρεμισμού και της μη ανοχής». (Πηγή: Περιοδικόν «Επίσκεψις» 494 (1994) 23 και εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (11.9.2009).
β) «Το κύριο πρόβλημα στην αλληλοκατανόηση, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνεργασία μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η απολυτότης. Η θέση δηλαδή της κάθε θρησκείας, ότι αυτή και μόνον κατέχει την απόλυτη περί του περί Θεού και κόσμου αλήθεια. Ωστόσο, επειδή ο Θεός μόνος είναι η απόλυτη αλήθεια, από την οποία κάθε άνθρωπος γνωρίζει όψεις μόνον της αληθείας, γι’ αυτό ο καθένας οφείλει να ομολογεί, όπως ο Σωκράτης, την άγνοιά του και να είναι ανοικτός προς τις απόψεις των άλλων. Επομένως οι δυσκολίες στη διαθρησκειακή επικοινωνία ανακύπτουν από το γεγονός ότι ο καθένας γνωρίζει μεν διάφορες όψεις της αληθείας, αλλά αυτές τις απολυτοποιεί και θέλει να τις επιβάλλει στον άλλο. Οι θρησκευτικοί ηγέτες καθήκον έχουν να απορρίπτουν τέτοιες απολυτοποιήσεις. Ακριβώς το καθήκον αυτό, που εκφράζει τον σεβασμό του ενός ανθρώπου προς την θρησκευτική πίστη και την ελευθερία του άλλου, αποτελεί την προϋπόθεση της θρησκευτικής συνυπάρξεως και της καλής συνεργασίας των ανθρώπων. Ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με ελευθερία βουλήσεως και δεν ευαρεστείται ούτε με την βιαία και απατηλή επιβολή της πίστης σ’ αυτόν ούτε με την κατάλυση της ελευθερίας του. Επομένως, ο διάλογος μεταξύ των μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η μόνη θεάρεστη οδός μαρτυρίας και μεταδόσεως της αληθείας». (Πηγή: Περιοδικό «Ορθοδοξία» Δ (1998) 749-752, Χαιρετισμός του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατά το εν Αγκύρα Συνέδριον Διαθρησκειακού Διαλόγου, 25.10.1998).
γ) «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων…». (Πηγή: Περιοδικό «Επίσκεψις» 563, 30.11.1998).
δ) «Αλλά, δεν εγκαταλείπομεν την ελπίδα ότι το ευαγγελικόν κήρυγμα της καταλλαγής, του συμβιβασμού και της ειρηνικής συνεργασίας… και η αντίστοιχος πρόσκλησις του Κορανίου… θα υπερισχύσουν, θα γίνουν υφ’ όλων αποδεκτά και θα οδηγήσουν εις παγίωσιν της ειρήνης και της ευημερίας των λαών, ώστε έκαστος να λατρεύη τον Ένα Θεόν ως (=όπως) προτιμά και όλοι μαζί να συνεργαζώμεθα δια το κοινόν καλόν». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις το Εμιράτον του Μπαχρέιν» (25.9.2000), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 588, 2000).
ε) «Εάν σταθώμεν με το προσήκον δέος απέναντι των προσωπικών αναζητήσεων εκάστης ψυχής, η οποία, γεννηθείσα εις ωρισμένην θρησκευτικήν παράδοσιν, ανοίγει τας πτέρυγάς της, δια να πετάξη εις αναζήτησιν του Ηγαπημένου, αντιλαμβανόμεθα ότι έχομεν ανθρώπινον χρέος να σεβασθώμεν απολύτως την προσωπικήν πορείαν εκάστου προς την υπερτάτην αγάπην. Τότε εναγκαλιζόμεθα εν ειρήνη την ψυχήν αυτήν και παρακολουθούμεν εν άκρα σιωπή και προσευχή την πορείαν της, είτε συμβαδίζει με ημάς, [τους χριστιανούς], είτε ακολουθεί άλλον δρόμον [λ.χ. τον Ιουδαϊσμόν η το Ισλάμ], διότι ο Ηγαπημένος Θεός, ο Κύριός της, την αναμένει και θα της δείξει τον δρόμον. Δεν χρειάζεται από μέρους ημών ουδεμία βία, ουδεμία πίεσις, μόνον στοργή και ειρήνη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή Βρυξελλών, ενώπιον εκπροσώπων του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ και διαφόρων χριστιανικών ομολογιών» (20.12.2001), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 603 (2001).
στ) «Οι διαφορές ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς έχουν τις ρίζες τους στην πολιτική και όχι στην πίστη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις Αυστρίαν με θέμα την θέσιν του Ισλάμ εις τον κόσμον», στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (25.11.2005).
ζ) Το 2007 συμμετείχε σε συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους για την σωτηρία του περιβάλλοντος στην Γροιλανδία, μπροστά σε μια γυάλινη σφαίρα, η οποία συμβόλιζε τη «θεά» Γαία! (Βλ. Περιοδικό «Εν συνειδήσει», Εκδ. Ιεράς Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σελ. 32). Επίσης συμμετείχε σε όλες τις Διαθρησκειακές Συναντήσεις και συμπροσευχές στην Ασίζη. Συνεπής στα πιστεύω του δώρισε το Κοράνιο στον πρόεδρο της Κόκα Κόλα στην Αμερική τον Οκτώβριο του 2009, το οποίο Κοράνιο επαναλαμβάνει χονδροειδώς μεταξύ άλλων την Αίρεση του Αρείου, ονομάζοντας τον Χριστό «λάσπη», σαν τον Αδάμ και κτίσμα!!! Την ίδια χρονιά επισκέφθηκε την Εβραϊκή Συναγωγή της Νέας Υόρκης, (του park East), την οποία χαρακτήρισε ως «ευλογημένη», όταν το Ταλμούδ και η Καμπάλα καθυβρίζουν τον Χριστόν.
(Βλ. Ρίζου Ιωάννη, «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», Εκδ. Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδας, Μέρος Α΄ σελ. 41 και 49)
Ο πρώην Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρός Παρθένιος διεκήρυξε: «Για μένα το θέμα της γνώσεως αν το Ισλάμ είναι, ή δεν είναι μια εμπνευσμένη θρησκεία δεν τίθεται: Είναι βεβαίως εμπνευσμένη…Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεόν, ικανούς να νηστεύουν, να προσεύχονται, να αγαπούν τους γείτονές τους και να εργάζονται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα». (Πηγή: Πατρ. Αλεξανδρείας Παρθενίου, στο «You Shall Be My Witnesses», Επιμέλεια Γεωρ. Λαιμοπούλου, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1991, σελ. 19).
Ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος διεκήρυξε: «Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος, στην οποία ευαρεστείται ο Θεός» και ότι «το φαινόμενο της θρησκείας είναι θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς» (https://www.vimaorthodoxias.gr/mitropoleis /kritiki-tis-mitropolis-peiraios-ston-alvanias-anastasio/).
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, μιλώντας πριν από καιρό, (15.7.2021), στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι «όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος. Όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα»! (Πηγή: https://choratouaxoritou. gr/?p=145068&cn-reloaded=1
Δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο με περισσότερες μαρτυρίες. Οι ελάχιστες που παραθέσαμε είναι αρκετές, νομίζουμε, για να πείσουν τον αναγνώστη ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, με τις κατά καιρόν διακηρύξεις των, προσβάλλουν καίρια την Ορθόδοξη πίστη, το σωτηριολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας και την αποκλειστικότητα και μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. Ο διάβολος και τα επί γης όργανά του, (Διεθνής Σιωνισμός και Μασονία που προωθούν την παναίρεση του Οικουμενισμού), γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αν αμφισβητηθεί η μοναδικότητα του προσώπου του Χριστού ως σωτήρα του κόσμου, είναι εύκολο στη συνέχεια να οδηγήσουν την Εκκλησία του Χριστού στη χοάνη της Πανθρησκείας, και να την μεταβάλλουν σε μία από τις πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, η οποία όμως δεν θα μπορεί να προσφέρει σωτηρία.
Αυτός είναι ο σατανικός χαρακτήρας και ο απώτερος σκοπός του Οικουμενισμού και όχι αυτός που λανσάρουν τεχνηέντως οι θιασώτες του, ότι δήθεν στοχεύουν να επιτύχουν την πανχριστιανική ενότητα με Ορθόδοξες προϋποθέσεις. Όπως και το πελώριο ψέμα, ότι δεν κινδυνεύει δήθεν η Ορθοδοξία από τον συμφυρμό και την συνεργασία της με τις θρησκείες και αιρέσεις του κόσμου. Αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες, οι οποίες αποδεικνύονται από το γεγονός ότι αν και ο Οικουμενισμός έχει ιστορία 100 χρόνων, εν τούτοις δεν προσέφερε την παραμικρή υπηρεσία την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και της θρησκευτικής καταλλαγής. Αντίθετα τώρα παρατηρούμε πώς ο κόσμος γίνεται όλο και πιο βίαιος με τις πολεμικές συγκρούσεις να γιγαντώνονται και τις διαπροσωπικές σχέσεις να κονορτοποιούνται.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
