ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΥ Ι.Μ.Π. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΝΗΦΩΝΑ ΚΑΠΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πενθεῖ, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Πανοσιολογιώτατοι Ἐκπρόσωποι τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμου, εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι, εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, πενθεῖ ἡ Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ τριημέρου ἤδη, τὴν αἰφνίδιαν ἐκδημίαν πρεσβύτου ἱερέως, τοῦ πολυσεβάστου Πρωτοπρεσβυτέρου Μαρίνου Γεωργακοπούλου.
Ὁ πολύκλαυστος π. Μαρίνος, ἐκ νεότητος ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Κυρίου καὶ «ἐδούλευσεν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον» εὐόρκως ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν. Ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ μάλιστα ἡ Ἐνορία καὶ ὁ Δῆμος Ἁγίου Δημητρίου, ἐδέχθησαν τὴν φιλότιμον κατάθεσιν τοῦ ἱεροῦ κόπου του ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν πλεῖστα ὅσα ἀγλαὰ καὶ καλλίκαρπα νὰ διηγηθοῦν περὶ αὐτοῦ εὐγνωμόνως. Ὅμως ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς εἶχε τὴν εὐλογίαν παρὰ Κυρίου νὰ «τὸν χαρῇ» περισσότερον. Ἐδῶ, εἰς τὸ Ἐπίνειον, ἀφιέρωσε τὰ πλεῖστα ἔτη τῆς ἀκμῆς καὶ τῆς ὡριμότητός του, ἐκδαπανηθεὶς κυριολεκτικῶς εἰς τὸ ἱερὸν ἐκκλησιαστικὸν ἔργον, τόσον ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος, ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν, τῆς εὐλογημένης καὶ πολυπληθοῦς ταύτης ἐνορίας τῆς Εὐαγγελιστρίας, ὅσον καὶ ὡς Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς θεοσώστου Μητροπόλεώς μας, ἐπὶ ἀρχιερατείας τοῦ πολυσεβάστου Γέροντος Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς, Σεβασμιωτάτου κ. Καλλινίκου. Ἡ πεπυκασμένη σύνεσίς του καὶ ἡ μακρὰ καὶ εὐρεία πείρα του, τὸ «φιλότιμόν» του, ὁ ἔνθεος ζῆλος του, ἡ ἀκαταπόνητος ἐργατικότης του, ἔθεσαν τὴν σφραγίδα των εἰς τὸ ἐπιτελικὸν ἔργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἁδροτάτην. Ἡ ἀγάπη του διὰ τὸ θυσιαστήριον καὶ τὰς ἀκολουθίας, ἡ παπαδιαμαντική του ἱεροπρέπεια, ἡ στοργή του διὰ τοὺς ἐνορίτας του, τὸ ἰδιαίτερον χάρισμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος, ἡ ὁποία συνεδύαζε εἰς τὴν ἐξομολόγησιν τὴν σοβαρότητα καὶ τὴν ἐπιείκειαν, τὴν αὐστηρότητα εἰς τὰ «βαρύτερα τοῦ νόμου» καὶ τὴν οἰκονομίαν εἰς τὰ δευτερεύοντα, ἡ φιλάδελφος γνώμη πρὸς ὅλους τοὺς συνεφημερίους καὶ συλλειτουργούς, ἡ γλυκύτης τῶν τρόπων του, ὅλα-ὅλα τὰ φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα χαρίσματά του, τὸν κατέστησαν σέμνωμα τοῦ Πειραϊκοῦ – καὶ ὄχι μόνον! – ἱερατείου.
Ἡ ἀγαστὴ συζυγικὴ συμπόρευσις, ἐν πλήρει καρδιακῇ κοινωνίᾳ καὶ συνεννοήσει, μετὰ τῆς ἀειμνήστου λαμπρᾶς καὶ ἀξίας Πρεσβυτέρας του Θεοδώρας, τοῦ ἔδιδε τὴν δυνανότητα νὰ δίδεται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐκείνη εἶχε τὴν κυριωτέραν μέριμναν τῆς ἱερατικῆς οἰκογενείας, ἐκεῖνος τῶν καθηκόντων καὶ ὑποχρεώσεων τῆς ἁγίας Ἱερωσύνης. Καὶ τοὺς εὐλόγησεν ὁ Θεὸς νὰ ἴδουν καὶ νὰ καμαρώσουν τὰ δύο τέκνα των κληρικούς. Τὸν μὲν πρῶτον, νὰ λαμπρύνῃ τὴν Ἀρχιερωσύνην του ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος, ἀφοῦ ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν διηκόνησε καὶ αὐτὸς τὴν Μητρόπολίν μας ὡς Πρωτοσύγκελλος. Καὶ τὸν δεύτερον, νὰ παραλαμβάνῃ ἀξίως τὴν σκυτάλην παρὰ τοῦ πατρὸς εἰς τὴν ἐνορίαν τῆς Εὐαγγελιστρίας, ὡς Ἱερατικῶς αὐτῆς προϊστάμενος, ἀλλὰ καὶ ἐπιτελικὸν στέλεχος τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ὁ π. Μαρίνος ἠξιώθη – ὄχι δυστυχῶς καὶ ἡ πρεσβυτέρα Θεοδώρα! – νὰ ἴδῃ ἀφιερούμενον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰσερχόμενον εἰς τὸ ἅγιον θυσιαστήριον καὶ τὸν προσφιλέστατον ἐγγονὸν π. Καλλίνικον. Καὶ ἔπλεε, κυριολεκτικῶς, εἰς πελάγη εὐτυχίας, σεμνυνόμενος ἐπὶ τεκναγαθίᾳ, ὁ ἀείμνηστος π. Μαρίνος, περιστοιχούμενος ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον υἱόν του κ. Ἰγνάτιον, τὸν Αἰδεσιμώτατον ἕτερον υἱόν του π. Γεώργιον καὶ τὸν Ἱερολογιώτατον ἐγγονόν του π. Καλλίνικον, καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν καὶ προσηύχετο ἐκτενῶς ὑπὲρ αὐτῶν νὰ τιμήσουν εἰς τέλος τὸ τίμιον ράσον, τὸ ὁποῖον καὶ ὁ ἴδιος εἰς τέλος ἐτίμησεν.
Ἤδη, οἱ ὀφθαλμοί του, ποὺ εἶδον αὐτοψεὶ τὸ θαῦμα τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς χιλιάδας φοράς, ἔμυσαν. Τὸ στόμα, τὸ ὁποῖον ἐδόξαζε καθημερινῶς τὸν Θεὸν καὶ ἐκήρυττε τὰ μεγαλεῖα Του, ἐσιώπησε. Αἱ χεῖρες, αἱ ὁποῖαι ᾔροντο ὁσίως ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ ἐνήργουν τὰ θεῖα καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, συνεστάλησαν. Οἱ πόδες, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ ἔτη ἔτρεχον «εὐαγγελιζόμενοι εἰρήνην, εὐαγγελιζόμενοι ἀγαθά», ἡπλώθησαν ἀκίνητοι. Ἡ καρδία, ἡ ὁποία ἔπαλλε εἰς τὸν ρυθμὸν τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, κατέπαυσε. «Αὕτη ἐστὶν ἡ τῆς καταπαύσεως ἡμέρα» τοῦ π. Μαρίνου. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἡμέρα τῆς εἰσόδου του εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ προβιβασμοῦ του εἰς τὸ οὐράνιον θυσιαστήριον, ἀπὸ ὅπου παρεδρεύων τοῦ λοιποῦ θὰ εὔχεται ἐκτενῶς ὑπὲρ ὅλων ἡμῶν.
Διερμηνεύων τὸ πένθος τοῦ τε σεπτοῦ Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ Φαλήρου κ. Σεραφεὶμ καὶ ὅλου τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας, καταθέτω πρὸ τῆς σεπτῆς σοροῦ τοῦ κοιμηθέντος τὴν βαθυτάτην ὅλων μας εὐλάβειαν, τὴν τιμήν, τὴν εὐγνωμοσύνην καὶ τὸν σεβασμόν μας.
Εὐχηθεῖτε, Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχαι, ἵνα ἡ ψυχὴ τοῦ μεταστάντος Πρωτοπρεσβυτέρου κυροῦ Μαρίνου προσορμισθῇ στοὺς εὐλιμένους καὶ εἰρηνικοὺς ὅρμους τῆς αἰωνίου πατρίδος καὶ ἵνα εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ εὐλογημένη καὶ αἰωνία. Ἀμήν.