Ἐν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Ἰουλίου 2011
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Τό Ν.Π.Ι.Δ. Τεκτονικόν Ἵδρυμα καί ἡ ἐν Ἀθήναις λειτουργούσα ὡς ἕνωσις προσώπων «Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος» ὡς αὐτοαποκαλεῖται, κατέθεσαν ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, (Τμῆμα 4ο) παρεμβάσεις – ὑπομνήματα διά τοῦ νομικοῦ των παραστάτου πού ταυτοχρόνως τυγχάνει καί «Μεγάλος Διδάσκαλος τῆς Στοᾶς» ὡς τόν ἀποκαλοῦν κατά τῆς ἐλαχιστότητος μου διά τήν ἀπόρριψι τῆς ἀπό 23/4/2010 αἰτήσεως μου περί ἀκυρώσεως τῆς παραλείψεως τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν νά προκαλέσει τήν ἔκδοσι Προεδρικοῦ Διατάγματος κατ’ ἐφαρμογή τοῦ ἄρθρου 118 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος διά τήν διάλυσι τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος. Στίς ἀνωτέρω παρεμβάσεις-ὑπομνήματα παρ’ ὅτι στήν αἴτησί μου κατ’ οὐδενός προσώπου κατεφέρθην, ἐκτρέπονται εἰς ἀπαραδέκτους κατά τοῦ προσώπου μου ὕβρεις ἀποδίδοντάς μου «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό καί φονταμενταλισμό» καθώς καί δῆθεν ἰδιοτέλεια καί συγκεκριμένως ὅτι διά τῆς αἰτήσεώς μου καί τῶν κατά τῆς μασονίας «ἀναχρονιστικῶν καί ἀντιδραστικῶν δηλώσεών μου καί τά ἑκάστοτε ξεσπάσματά μου» ἐπιδιώκω νά ἀναδειχθῶ στήν κορυφή τῆς Ἱεραρχίας, ὡς καί ὅτι χάρι δῆθεν «ἐντυπωσιασμοῦ καί πρός ὄφελος προσωπικῶν φιλοδοξιῶν» ἤσκησα τήν ἔνδικο αἴτησι πρός διάλυσι τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος «τελῶν ἐν συγχύσει καί ἐλαυνόμενος ὑπό φανατισμοῦ».
Ἐπί τῶν ἀνωτέρω παρεμβάσεων θά εἴπομε πλεῖστα ὅσα ἐνώπιον τοῦ ΣτΕ καί θά ἀποδείξωμε πλήρως τό βάσιμο τῆς αἰτήσεώς μας. Ὑποχρεούμεθα ὅμως ἔνεκεν τῆς ἀληθείας ἐξωδίκως νά ἀπαντήσωμε εἰς τά πλήρη ἀντιφάσεων κείμενα τῆς Μεγάλης Στοᾶς.
Τό «Τεκτονικό Ἵδρυμα» πρός «εὐόδωσι ἔργων εὐποιΐας ἰδίᾳ δέ περιθάλψεως ἐνδεῶν καί μορφώσεως ἀπόρων παίδων» καί ἡ «Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος» κατά τό δικόγραφον σελ. 5 τοῦ «Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος» οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μεταξύ των παρά μόνον ὅτι: «Τό Συμβούλιο τῆς Μ. Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος ἐκλεγόμενο ἀνά τριετία ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Ἑλλάδι Τεκτονικῶν Στοῶν ἀποτελεῖ ταυτόχρονα τήν διοίκηση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος». Ἄν αὐτό δἐν ἀποτελεῖ ὑψίστη διακήρυξη καί παραδοχή ὅτι τό Τεκτονικό Ἵδρυμα εἶναι τό νομικό προσωπεῖο τῆς Μ. Στοᾶς τότε δεδικαιολογημένως θεωρεῖται ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ὅτι πάσχει ἀπό κρετινισμό ἀνεχομένη ἐπί δεκαετίες τάς ψευδολογίας τῆς Μ. Στοᾶς.
Εἰς τά ἀνωτέρω κείμενα ἐπιμελῶς ἀποκρύπτεται ὅτι ἡ Ἑλληνική ἔννομος τάξις μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2069/1969 ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν τελεσίδικο καί ἀμετάκλητο καταστᾶσα ἔχει κρίνει, μέ ἀφορμήν τήν ἀναγνώρισι τοῦ Σωματείου ὑπό τήν ἐπωνυμία «Ἑλληνικό Τεκτονικό Τάγμα Δήλιος Ἀπόλλων» ὅτι ὁ Τεκτονισμός – Μασονισμός ἀποτελεῖ «θρησκεία μή γνωστή κατά τό Σύνταγμα ἡ ὁποία ἔχει κρύφια δόγματα μέ μυστική ὀργάνωσι ἐν γένει, πού ἀντίκειται εἰς τά χρηστά ἤθη καί εἰς τό σύνολο τῶν κανόνων τούς ὁποίους ὑπαγορεύει ἡ ρυθμίζουσα τήν σύγχρονον κοινωνικήν διαβίωσιν ἠθική ἔτι δέ καί εἰς τήν δημοσίαν τάξιν». Συνεπῶς ἡ Ἑλληνική Δικαιοσύνη ἔχει τελεσιδίκως καί ἀμετακλήτως κρίνει ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι «ἰδίᾳ θρησκεία μέ κρύφια δόγματα» καί ἑπομένως τά φληναφήματα τῆς «Μ. Στοᾶς» πίπτουν στό κενό.
Μήπως μπορεῖ ὁ ὑπογράφων τάς παρεμβάσεις «Μ. Διδάσκαλος» κ. Ν. Βουργίδης νά μᾶς ἐξηγήσει ἐφ’ ὅσον ὡς ἰσχυρίζεται ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι θρησκεία ἀλλά «κλειστή ὀργάνωσις γιά τήν πνευματική καί ἠθική αὐτοβελτίωσι, τήν ἐλεύθερη ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, τήν μετοχή σέ ὑψηλότερες σφαῖρες σκέψεων καί ἀντιλήψεων καί τόν εὐγενῆ ἀγώνα», ποῖα θέση ἔχουν σέ μία τέτοια διαδικασία θρησκευτικαί τελεταί μιμούμεναι τήν ἐκκλησιαστική τελετουργία ὡς ἡ υἱοθεσία λυκιδέως ἤ τεκτονικό βάπτισμα, ἡ τελετή συζυγικῆς ἀναγνωρίσεως ἤ τεκτονικός γάμος, τό τεκτονικό μνημόσυνο, τά ἐγκαίνια τεκτονικοῦ ναοῦ, ἡ τεκτονική ἱερατική τάξις-σεβάσμιοι, ὁ ἐντός τοῦ Τεκτονικοῦ Ναοῦ βωμός-θυσιαστήριο, αἱ ἰδιαίτεραι μυήσεις, τά τελετουργικά τυπικά, αἱ τεκτονικαί ἀγάπαι, ὁ ἑορτασμός τῶν δύο ἡλιοστασίων, χειμερινοῦ καί θερινοῦ μετά θρησκευτικῶν συμποσιῶν καί εὐωχιῶν;
Δέν ἀποτελεῖ ὑψίστην ἀντίφασιν νά ἰσχυρίζεται ἡ Μ. Στοά τῆς Ἑλλάδος ἐν σελίδι 17 ὅτι: «οἱ Ἕλληνες Τέκτονες στήν συντριπτική τους πλειοψηφία λατρεύουν τόν ἐν Τριάδι ἀληθινόν Θεόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ὅταν ἐν σελίδι 4 τοῦ ὑπομνήματος τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος ἀναφέρεται ὅτι «ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει καταδικάσει τόν Τεκτονισμόν «ὡς μυσταγωγικόν σύστημα ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς μυστηρικάς θρησκείας καί λατρείας καί εἶναι θρησκεία μυστηριακή ὅλως διάφορος … καί ξένη τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας». Ἑπομένως ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει τήν Μασονία ὡς «ἀντίχριστον» θρησκεία πῶς οἱ Τέκτονες μετέχουν τῆς «Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας»;
Στίς δύο παρεμβάσεις ἀποπειρᾶται ἡ Μ. Στοά νά ἀπομειώσει πλήρως τά στήν αἴτησί μου ἀναφερόμενα συγκλονιστικά στοιχεῖα διά τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτεται ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι καθαρή σατανολατρεία καί ὅτι ὁ κρυπτογραφικά ἀναφερόμενος ἴδιος «Θεός» της, «Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.)» εἶναι ὁ Ἑωσφόρος καί ἀναφέρομαι ἐκτός τῶν ἄλλων στό ἐντός τῆς Στοᾶς κυκλοφορηθέν βιβλίο: «Ἑπτά τεκτονικαί ὁμιλίαι εἰς 18ον» τοῦ ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια Διευθυντοῦ τοῦ τεκτονικοῦ περιοδικοῦ «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ» καί τοῦ Θεοσοφικοῦ περιοδικοῦ «ΙΛΙΣΟΣ» Κωστή Μελισσαρόπουλου «Ἡ ἔννοια τοῦ Μ.·.Α.·. τοῦ Συμπ.·.». Ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος κατέχων τόν «ὕψιστον» 33ο βαθμό τοῦ Τεκτονισμοῦ γράφει προεισαγωγικά: «Ὁ Συμβολικός Τεκτονισμός τηρεῖ σκόπιμο ἀοριστία σχετικῶς μέ τήν ἔννοια καί τήν φύσι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος. Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀπό τοῦ Α’ βαθμοῦ διακηρύσσει ὅτι ἀφήνει εἰς ἕκαστον τήν ἐλευθερία τῶν δοξασιῶν του καί οὐδέν θέτει ὅριον ἐν τῇ ἀναζητήσει τῆς Ἀληθείας. Ἀναγνωρίζει ὅμως καί διακηρύττει τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο δέν καθορίζει, ἀλλ’ ὀνομάζει «Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος», συνοψίζων τά πρός Αὐτόν καθήκοντα εἰς τό «Σέβας». Ἐάν ἐπιστήσωμεν τήν προσοχήν μας εἰς τήν ἔννοιαν τῆς λέξεως «Ἀρχιτέκτων», ἴσως παρατηρήσωμεν ὅτι οἱ ἀρχιτέκτονες δέν δημιουργοῦν ἐκ τοῦ μή ὄντος, ἀλλά χρησιμοποιοῦν ὑπάρχοντα ὑλικά, διευθετοῦντες αὐτά συμφώνως πρός σχέδιον τό ὁποῖον ἔχουν καταρτίσει. Ὁ Συμβολικός Τεκτονισμός, τηρεῖ σκόπιμον ἀοριστίαν σχετικῶς μέ τήν ἔννοιαν καί τήν φύσιν τοῦ Μεγάλου ‘Αρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος… Ἐν τούτοις πλήν τῶν ἐπισήμων Τυπικῶν, ὑπάρχει καί «ἡ πλήρης παράδοσις τοῦ Γ΄ Βαθμοῦ», ἡ ὁποία ἀναφέρει πολλά καί περίεργα. Εἶμαι ὑποχρεωμένος γράφει ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος, «νά τά ὑπενθυμίσω σ’ ἐκείνους οἱ ὁποίοι τά γνωρίζουν καί νά τά ἐκθέσω σ’ ἐκείνους οἱ ὁποίοι τυχόν τά ἀγνοοῦν. Καί θά προσπαθήσω νά δώσω τήν ἑρμηνείαν των. Ἀναφέρει, λοιπόν, ἡ πλήρης παράδοσις τοῦ Γ’ βαθμοῦ ὅτι ὁ ἄγγελος τοῦ φωτός Ἐβλίς, (ὁ Ἑωσφόρος) τό Πνεῦμα τοῦ Πυρός, ἠράσθη τῆς Εὔας, ἥτις ἐνέδωσεν εἰς τόν ἔρωτά του καί οὕτω ἐγεννήθη ὁ Κάϊν, ἀπείρως ὑπέρτερος τοῦ Ἄβελ. Ὅτι ὁ Θεός Ἀδωνάϊ, (ὁ ἀληθής Τρισυπόστατος Θεός) φθονῶν τόν Κάϊν διά τό πνεῦμα ὅπερ μετέδωσεν εἰς αὐτόν ὁ ἄγγελος τοῦ φωτός Ἐβλίς, ἐξώρισε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν ἐκ τῆς Ἐδέμ. Ὅτι ὁ ζηλότυπος οὗτος θεός εἶχε ζυμώσει ἰλύν διά νά πλάση τόν Ἀδάμ καί τοῦ εἶχε δώσει ψυχήν δουλικήν. Ἐφοβεῖτο δέ τήν ἐλευθέραν καί ἀνεξάρτητον ψυχήν τοῦ Κάϊν. Ὅτι ὁ Κάϊν, ἐξωργισθείς ἐκ τῆς ἀδικίας τοῦ Ἀδωνάϊ, θανάτωσε τόν Ἄβελ, ὁ δέ Ἀδωνάϊ, ὁ θεός ὅστις ἔμελλε νά πνίξῃ τόσας χιλιάδας ἀνθρώπων εἰς τά ὕδατα τοῦ κατακλυσμοῦ, ἐχαρακτήρισε τόν φόνον τοῦ Ἄβελ ὡς ἔγκλημα ἀσυγχώρητον. Ὅτι ὁ ἀμνησίκακος ἀπόγονος τοῦ Κάϊν Χιράμ, υἱός τῶν Πνευμάτων τοῦ Πυρός, καταβάλλει ὅλην του τήν μεγαλοφυΐαν καί ἐνεργητικότητα πρός οἰκοδόμησιν τοῦ Ναοῦ, τόν ὁποῖον ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ Σολομῶντος ἀνεγείρει εἰς τόν ἀμείλικτον θεόν Ἀδωνάϊ, τοῦ ὁποίου τό μίσος καταδιώκει ἀπό αἰώνων τό γένος τοῦ Κάϊν. Ὅτι μετά τήν καταστροφήν τῆς χαλκίνης θαλάσσης, ὁ Χιράμ ἄγεται ὑπό τοῦ προγόνου του Τουβαλκάϊν, ἐν μέσῳ τοῦ πυρός, εἰς τό κέντρον τῆς γῆς, ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ κόσμου, εἰς τό Βασίλειον τοῦ Ἐβλίς (Ἑωσφόρου) καί τοῦ Κάϊν, ἐκεῖ ὅπου παύει ή τυραννία τοῦ φθονεροῦ Ἀδωνάϊ καί γεύονται τῶν καρπῶν τοῦ δένδρου τῆς Ἐπιστήμης. Ὁ Χιράμ εἰσάγεται εἰς τό ἄδυτον τοῦ πυρός καί ὁ Τουβαλκάϊν τοῦ ἐξηγεῖ τάς ἀδυναμίας καί τά ταπεινά πάθη τοῦ θεοῦ Ἀδωνάϊ, τοῦ μισοῦντος τό πλάσμα του καί καταδικάσαντος αὐτό νά ἀποθνήσκῃ, ὅπως ἐκδικηθῇ διά τά εὐεργετήματα, τά ὁποῖα τά πνεύματα τοῦ Πυρός τοῦ ἐπεδαψίλευσαν. Τέλος, ὁ Τουβαλκάϊν προφητεύει τήν ἐπικράτησιν τῶν ἀπογόνων τοῦ Χιράμ, οἵτινες θά καθιερώσουν καθ’ ὅλην τήν γῆν τήν λατρείαν τοῦ Πυρός, καταρρίπτοντες τήν τυρρανίαν τοῦ Ἀδωνάϊ».
Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα ψεύδεται καί φαντασιώνεται ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος καί πῶς ἡ Μ. Στοά ἐνεπιστεύετο ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια ἕναν ψεύστην καί φαντασιόπληκτον ὡς Διευθυντήν τοῦ ἐπισήμου ὀργάνου της, εἰς τόν ὁποῖον εἶχε προσδώσει καί τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς δῆθεν ἐν τῇ Στοᾶ ἀποκτουμένης «αὐτοβελτιώσεως καί φιλαληθείας» καί ἀκόμη ἐπειδή δέν ἐτόλμησε ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης νά διαψεύσει τό σύγγραμμα τοῦ ἐκλεκτοῦ τῆς Μ. Στοᾶς Κ. Μελισσαρόπουλου ἀρκέστηκε μόνο νά παραθέσει ἐν σελ. 10 «ἀντιπαρερχόμενοι τίς διάφορες ἀπόψεις καί συγγράμματα συγγραφέων τεκτόνων καί μή τά ὁποῖα ἐπικαλεῖται ὁ καθ’οὗ», θεωρῶν ὅτι δι’ αὐτῆς τῆς ἀπομειώσεως διαγράφεται ἡ «ἐσωτερική θεολογική πραγματεία» τῆς Στοᾶς τοῦ 33ου καί ἐπί 30 ὁλόκληρα χρόνια Διευθυντοῦ τοῦ Τεκτονικοῦ περιοδικοῦ ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Κωστή Μελισσαρόπουλου. Εἶναι ἄκρως ἐνδεικτικό τοῦ τρόπου ἐνεργείας τῆς Μ. Στοᾶς. Ἀντιπαρέρχεται ὅμως ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης καί ἡ «Μ. Στοά τῆς Ἑλλάδος» τά Λάντμαρκς πού εἶναι οἱ 25 Θεμελιώδεις Διατάξεις, νόμοι ἤ ἀρχαί, τῆς θρησκείας τοῦ Τεκτονισμοῦ-Μασονίας, πού ὅπως διά μακρῶν ἀναπτύσσεται στό «Τεκτονικόν Δελτίον» (ἐπίσημο ὄργανο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, τεῦχος ὑπ’ ἀριθ. 74-75 Ἰουλ-Αὐγ-Σέπτ.-Ὀκτωβ. 1967, σελ. 281-289), εἶναι τό δογματικό στήριγμα τῆς μασονικῆς θρησκείας καί γι’ αὐτό «οὐδεμία ἀνθρωπίνη δύναμις δύναται νά τά θίξῃ ἤ τροποποίησῃ… Ὅ,τι ὑπῆρξαν πρό αἰώνων, θά ἀπομείνωσι διά παντός καί θά ἐξακολουθοῦν νά ἰσχύωσιν, ἐφ’ ὅσον ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται καί ὁ Ἐλεύθερος Τεκτονισμός»!
Ἡ μοίρα λοιπόν τῆς Μασονίας εἶναι στενά δεμένη μέ τά 25 αὐτά δόγματα, ἀνάμεσα στά ὁποῖα καί τό ὑπ’ ἀριθμ. 3 πού ἀναφέρεται στήν μυστική παράδοση τοῦ Γ΄ Βαθμοῦ (Διδασκάλου) πού καθιερώνει ὡς θεό τῆς Μασονίας τόν Ἑωσφόρο ἤ Σατανᾶ ἤ Διάβολο! Μασονία χωρίς τά 25 αὐτά δόγματα δέν νοεῖται!
Τό ὑπ’ ἀριθμ. 3 Landmark εἶναι, γιά τόν λόγο αὐτό, τό κλειδί γιά τήν πλήρη ἀποκάλυψη τοῦ μυστικοῦ τῆς Μασονίας, ὁρίζοντας τά ἑξῆς: «Ἡ παράδοσις τοῦ 3ου. Δέν ὑπάρχει Τεκτονικός Τύπος ἐν τῷ ὁποίῳ νά μή διδάσκονται τά κυριότερα σημεῖα τῆς παραδόσεως ταύτης. Ἄλλωστε, οἱοσδήποτε τύπος, ὁ ὁποῖος θά παρέλειπεν ἤ θά ἐτροποποίει τήν παράδοσιν ταύτην, θά ἔπαυε νά λέγεται Ἐλευθεροτεκτονικός»! Ἡ λατρεία λοιπόν τοῦ Ἑωσφόρου, ὡς θεοῦ τῆς Μασονίας, πού ἀποκαλύπτεται στήν μυστική παράδοση τοῦ 3ου βαθμοῦ (τοῦ βαθμοῦ τοῦ Διδασκάλου) ἐπιβεβαιώνεται στό ὑπ’ ἀριθμ. 3 Landmark, τό ὁποῖο εἶναι ἀπαραβίαστο!
6. Ἐρωτᾶται ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης καί ἡ «Μ. Στοά» τῆς Ἑλλάδος γιατί μέχρι σήμερα δέν ἔχουν τολμήσει νά διαψεύσουν οὔτε μία γραμμή ἀπό τήν μνημειώδη δημοσιογραφική ἔρευνα τοῦ δημοσιογράφου Κ. Τσαρούχα πού προλογίζει ὁ Πρύτανις τῆς ἑλληνικῆς Δημοσιογραφίας Σεραφείμ Φυντανίδης. Δέν πιστεύω ὅτι μπορεῖ κανείς σοβαρά νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ Τσαρούχας καί ὁ Φυντανίδης διέπονται ἀπό «μισαλοδοξία, σκοταδισμό, μεσαιωνισμό, φανατισμό καί φονταμενταλισμό»; Τί ἔχει νά πεῖ ἡ «Μ.Στοά» στήν ἀποκάλυψη τοῦ Κ. Τσαρούχα ὅτι ἐνεργεῖ ὡς παράρτημα τῆς Μπέν Μπερίθ (Μεγάλης Δρυός) τῆς Οὐάσιγκτον βασικοῦ πυλώνα τοῦ Διεθνούς Σιωνισμοῦ;
7. Ὅσον ἀφορᾶ στό λόγο καί τήν αἰτία πού κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐγώ ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις ἐκινήθην κατά τοῦ δολίου συστήματος τοῦ Τεκτονισμοῦ δέν εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ἰδιοτέλεια πού μοῦ ἀποδίδει ὁ «Μ. Διδάσκαλος καί ἡ Μ. Στοά» ἀλλά ἡ ποιμαντική μου ἀγωνία διά τό ἐμπιστευθέν μοι ποίμνιον ἐφ’ ὅσον στήν Μητροπολιτική μου δικαιοδοσία λειτουργοῦν τήν στιγμή αὐτή 15 Μασονικαί Στοαί, δηλ. 15 «Ναοί» λατρείας τοῦ Ἑωσφόρου. Γνωρίζει ἄλλωστε καλῶς ὁ «Μ. Διδάσκαλος» κ. Βουργίδης ὅτι δέν ἔγινα Κληρικός ἐξ ἀνάγκης οὔτε ἐσπούδασα τήν Νομική ἐπιστήμη ἐργαζόμενος ὡς ἀστυφύλαξ ὡς ὁ ἐν λόγῳ καί ἑπομένως δέν ἔχω καμμία πρόθεσι αὐτοπροβολῆς διότι ἡ ἐν ἐμοί Ἐλπίς εἶναι μείζων τῶν τοῦ κόσμου φαιδρῶν πραγμάτων.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
