ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 17η Ιουνίου 2025
ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ…
(Σχόλιο σε άρθρο παπικού «αρχιεπισκόπου»)
Η αγάπη είναι βασική χριστιανική αρετή, την οποία δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κύρια με το προσωπικό Του παράδειγμα, «κενώνοντας» τον εαυτό Του από τη άρρητη θεία δόξα Του, γενόμενος άνθρωπος, «υιός ανθρώπου», για να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Με την Ενανθρώπησή Του πραγματοποίησε «τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ» (Εφ.2,14-16). Ήρθε ευαγγελιζόμενος την πολυπόθητη ειρήνη, να συμφιλιώσει την σπαρασσόμενη ανθρωπότητα από την έχθρα, την οποία σπέρνει ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» διάβολος (Ιωάν.8,44), να ενώσει τους «μακράν» με «τους εγγύς» σε ένα σώμα και εν «ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν Πατέρα», ώστε στο εξής να μην είμαστε «ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Εφ.2,19-20).
Αυτό είναι το άμετρο μέγεθος της θείας αγάπης, ο «Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ» (Εφ.2,4-5).
Αυτή είναι λοιπόν η νέα κοινωνία της ειρήνης και της αγάπης, που ευαγγελίστηκε ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας Χριστός, η οποία δεν είναι ένα αφηρημένο σχήμα και μέγεθος, αλλά μια απτή πραγματικότητα, τουτ’ έστιν, η Αγία Του Εκκλησία, το δικό Του Σώμα, του οποίου κεφαλή είναι ο Ίδιος, καθότι, «αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18). Όσοι ενσυνείδητα ενσωματώνονται σε αυτό, βιώνουν από αυτή τη ζωή της βασιλεία του Θεού!
Αλλά ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος πασχίζει εξ’ αρχής να προσβάλλει το πανάγιο αυτό Σώμα του Χριστού, να ματαιώσει τη σωτηρία των ανθρώπων, δια των αιρέσεων. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια η Αγία μας Εκκλησία δέχεται τα βέλη των αιρετικών, χωρίς φυσικά να καταλύεται οντολογικά η ίδια, αλλά να αποσπώνται μέλη της και να εντάσσονται στις αιρετικές ομάδες.
Τι είναι η αίρεση; Παραχάραξη, νόθευση κουτσούρεμα της αλήθειας, η οποία είναι βασική προϋπόθεση της σωτηρίας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας έδωσε τιτάνιους αγώνες στην ιστορική της πορεία, ώστε να διασώσει την αλήθειά της και να καταδείξει τις πλάνες ως «σπέρματα του διαβόλου».
Δυστυχώς όμως στις δύστηνες ημέρες μας, κατά την οποία η αμαρτία έχει υπερπερισσεύσει και οι πλάνες έχουν υπερπληθυνθεί, ο διάβολος εφεύρε νέα δόλια μέθοδο να σπέρνει πλάνες και να αμβλύνει τις χαώδεις διαφορές τους με την σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας. Βλέποντας ότι η κατά μέτωπον επίθεση εναντίον Της δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, μηχανεύτηκε την «αγαπολογία». Δι’ αυτής υποβαθμίζει την αξία και την μοναδικότητα της αλήθειας, ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας και προβάλλει μια περίεργη και σκιώδη αγάπη, ως βάση της διασαλευθείσας ενότητας του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου. Άλλωστε το αίτημα της αγάπης, σε έναν σπαρασσόμενο κόσμο, γεμάτο έριδες και αντιθέσεις, γίνεται θελκτικό και αποδεκτό από πολλούς.
Έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με το πρόβλημα της σύγχρονης «αγαπολογίας» και επισημάναμε τις μεγάλες αόρατες παγίδες που κρύβει. Και δεν θα πάψουμε να ασχολούμαστε, όταν μάλιστα διαπιστώνουμε προκλήσεις από μέρους των αιρετικών.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα γνωστού παπικού «αρχιεπισκόπου», με τίτλο: «Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω…»[1]. Σ’ αυτό, αφού παραθέτει έναν καταιγισμό «αγαπολογίας», σαν να θεωρεί ότι δεν γνωρίζουμε ότι ο Παπισμός δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. Σαν να νομίζει ότι η ιστορία έχει απαλείψει το μισάνθρωπο και εγκληματικό του παρελθόν της τελευταίας χιλιετίας, καίγοντας στην πυρά εκατομμύρια «αιρετικούς» και «απίστους» με την σατανική «Ιερά Εξέταση», τις γενοκτονίες τύπου «νύχτας Αγίου Βαρθολομαίου», τις σταυροφορίες, τα εγκλήματα της ουνίας, το φοβερό και ανείπωτο έγκλημα κατά των Ορθοδόξων Σέρβων με τους 880.000 νεκρούς, τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας από χιλιάδες εγκληματίες φραγκοπαπάδες, κ.α. Νομίζει ο εν λόγω παπικός «κληρικός» και οι συν αυτώ, φορώντας την προσωπίδα της «αγάπης», μπορεί να μας παραπλανήσουν, να μας παρουσιάσουν το επίπλαστο, το δήθεν «αγγελικό πρόσωπο» του Παπισμού, ο οποίος κυριολεκτικά τα χέρια του στάζουν ποταμούς αιμάτων αθώων, των οποίων το μόνο «έγκλημά» τους ήταν (και είναι) ότι δεν σκύβουν το κεφάλι και δεν κλίνουν τα γόνατα στον αυτοανακηρυγμένο «αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη», στον κυριευμένο από αβυσσαλέα εωσφορική έπαρση φράγκου καταληψία του άλλοτε ορθοδόξου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, του «Πάπα»!
Ο εν λόγω «αγαπολόγος» παπικός «αρχιεπίσκοπος» με περισσή …αγάπη, στιγματίζει όσους δεν χαρήκαμε με την εκλογή του νέου «Πάπα»! Έγραψε: «Υπάρχει μία κακόβουλη συνήθεια, όταν στον κόσμο συμβαίνει κάποιο ευτυχισμένο παγκόσμιο γεγονός που αφορά την πλειονότητα των ανθρώπων, μια μερίδα κακόβουλων αρθρογράφων να δημοσιεύουν άρθρα τα οποία προσπαθούν “επί ματαίω” βέβαια, να δηλητηριάσουν την πανηγυρική ατμόσφαιρα και να δημιουργήσουν μία περίεργη εχθρική κατάσταση σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η ποία γιορτάζει και πανηγυρίζει το ευχάριστο αυτό γεγονός. Τέτοια παραδείγματα παρατηρούμε πχ για τις εορτές των Χριστουγέννων, την Εορτή των εορτών που είναι το Πάσχα κλπ. Αυτό διαπιστώνω ότι συμβαίνει και τον τελευταίο καιρό με το ευχάριστο γεγονός την εκλογή του νέου Πάπα Λέοντα ΙΔ’ η οποία ενώ αφορά άμεσα ενάμισι δισεκατομμύριο πιστών που ανήκουν στην Καθολική Εκκλησία δεν αφήνει αδιάφορους και όλους τους Χριστιανούς αλλά και κάθε άνθρωπο καλή θέλησης».
Να γνωρίσουμε στον παπικό «κληρικό» πως η εκλογή ενός αιρεσιάρχη και κύρια ενός εκ των χειρίστων αιρετικών, όπως είναι ο «Πάπας», σίγουρα δεν αφήνει αδιάφορους χριστιανούς, όχι τους συνειδητούς πιστούς, αλλά τους αδιάφορους, ως προς την πίστη! Για μας τους συνειδητούς Ορθοδόξους, οι οποίοι γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι η αίρεση και τι είναι ο αιρετικός Παπισμός, η εκλογή κάθε αιρεσιάρχη και μάλιστα του αρχηγέτη των αιρεσιαρχών του «Πάπα», όχι μόνο ευκαιρία για πανηγυρισμούς δεν μπορεί να είναι, αλλά μάλλον γεγονός θρήνων και οδυρμών! Η εκλογή του νέου «Πάπα», όχι μόνο δεν μπορεί να λογιστεί από μέρους μας «ευτυχισμένο παγκόσμιο γεγονός που αφορά την πλειονότητα των ανθρώπων», αλλά μάλλον διαιώνιση μιας ζοφερής κατάστασης. Εκλογή ενός ακόμη αιρεσιάρχη, ο οποίος θα κρατεί πολλά εκατομμύρια οπαδών του (σ.σ. όσα του έχουν απομείνει) μακριά από την σώζουσα αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτή η «πλειονότητα των ανθρώπων», δηλαδή το ενάμισι δισεκατομμύριο οπαδών της παπικής «εκκλησίας», (για το αριθμό, που επαίρεται), είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις δεκάδες φρικώδεις παπικές αιρέσεις, μη έχοντας ελπίδα σωτηρίας.
Βεβαίως και δεν χαιρεκακούμε και ούτε διακατεχόμαστε από «κακόβουλες συνήθειες», όπως μας προσάπτει την μομφή, αλλά με πραγματικό πόνο ψυχής, ασκούμε το αναφαίρετο και δημοκρατικό μας δικαίωμα της κριτικής. Ας καταλάβει ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» ότι η Ορθοδοξία μας σεβόμενη το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, δεν είναι Παπισμός, ο οποίος διαιωνίζει τον απάνθρωπο και βάρβαρο φραγκικό φεουδαρχισμό, καταστρατηγώντας την ανθρώπινη ελευθερία, την ελευθερία του λόγου και την κριτική. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διασώζει, μόνον Αυτή, την αρχέγονη και ανόθευτη χριστιανική διδασκαλία περί ελευθερίας, «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελεθερώση υμάς» (Ιωάν.8,32) και «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» (Μάρκ.8,34), μη καταδυναστεύοντας και μη βιάζοντας κανέναν να γίνει με τη βία χριστιανός ορθόδοξος. Είναι απόλυτα ιστορικά βεβαιωμένο ότι κανένας άνθρωπος δεν διώχτηκε ποτέ, πολλώ δε μάλλον δεν βασανίστηκε και δεν θανατώθηκε για τις προσωπικές του επιλογές από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το «προνόμιο» της καταναγκαστικής φίμωσης και της καύσης στην πυρά, κάθε αντιτιθέμενου το έχει η αιματοβαμμένη «εκκλησία» του παπικού «αρχιεπισκόπου»!
Εκφράζει επίσης την λύπη του, γιατί υπάρχουν ορθόδοξοι που δεν συμμερίζονται την άποψη για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Για το ότι δεν συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη, ή μάλλον την θέληση κάποιων εκκλησιαστικών προσώπων το έχουμε αναλύσει με προηγούμενη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «ΟΧΙ ΜΟΝΟ «ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ», ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!»[2]. Διότι, όπως τονίσαμε και αναλύσαμε επαρκώς «Δυστυχώς για τον παπικό “αρχιεπίσκοπο”, δεν εορτάζουμε το ίδιο Πάσχα, και εξηγούμεθα: Η Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού εορτάζει το Άγιο Πάσχα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ίδια και απαράλλακτα, όπως η αρχαία Εκκλησία. Όπως ορίζεται μέσα από τις Άγιες και θεόπνευστες Γραφές και κατανοήθηκε και ορίστηκε από τις Άγιες Συνόδους. […] Αλλά δυστυχέστατα, η παποσύνη έφτασε στην κατάντια να παραλλάξει και το περιεχόμενο του Πάσχα, με το πλέον βλάσφημο παπικό “δόγμα”: “Περί Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης”. Ο Χριστός δεν ήρθε ως σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου, αλλά για να “ικανοποιήσει την τρωθείσα θεία δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού”! Ήρθε στην ουσία να “σώσει” το Θεό και όχι τον άνθρωπο! Σύμφωνα με αυτή την βλασφημία το Αίμα του Χριστού και τα φρικτά άλγη της σταυρώσεως “καταλάγιασαν την θεία οργή” και ως εκ τούτου “συντελέστηκε η σωτηρία”! Κατά συνέπεια, εμείς οι ορθόδοξοι τιμάμε την αγία ημέρα του Πάσχα τον αληθινό Θεό Πατέρα της αγάπης και των οικτιρμών, ενώ εκείνοι τιμάνε έναν αιμοσταγή, σαδιστή και οργίλο “θεό”, ο οποίος διψά για εκδίκηση, προκειμένου να καταλαγιάσει η οργή του! Εμείς τιμάμε τον δι’ ημάς παθόντα, θανόντα και αναστάντα αληθινό Χριστό, ο Οποίος σαρκώθηκε για να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο, ενώ εκείνοι έναν “Χριστό”, “θύμα” της θείας οργής, του σαδιστή “Θεού” του αιρετικού δυτικού Χριστιανισμού! Κι’ ακόμα έναν «Χριστό» άγνωστο στην Εκκλησία, ο οποίος «εκπορεύει» το Άγιο Πνεύμα!»!
Ο παπικός «αρχιεπίσκοπος», με μια απίστευτα ρηχή θεολογική και ιστορική αναφορά του, θέλησε να εξάρει τον φετινό εορτασμό των 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, θέλοντας να παρουσιάσει την «εκκλησία» του ότι δήθεν την τιμά, καθότι, όπως σημείωσε: «το Θεόπνευστο δώρο που πρόσφερε στην Εκκλησία του Χριστού η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας, και το οποίο δώρο συμπλήρωσε η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως που είναι το “ΣΥΛΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ” της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η Καθολική Εκκλησία όταν απαγγέλει το αυτό το Σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως στην ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς δηλαδή την επεξηγηματική σύνθετη λέξη “filioque”, η οποία στα λατινικά αποδίδει καλύτερα το ελληνικό ρήμα “εκπορεύομαι” το οποίο και αναφέρεται στην εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος»!
Αυτή είναι λοιπόν η «τιμή» της παπικής «εκκλησίας» προς την Αγία Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, να παραχαράσσει το «ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ», με «την επεξηγηματική σύνθετη λέξη “filioque”»! Οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Α΄ και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων, το διατύπωσαν λάθος και έπρεπε να έρθει ο αιρετικός φραγκικός Παπισμός να το συμπληρώσει! Αλλά ο λαλίστατος παπικός «αρχιεπίσκοπος» παρασιωπά ότι η φρικτή αίρεση του φιλιόκβε έχει φραγκική προέλευση και έχει καταδικασθεί από μια σειρά Συνόδων, όπως αυτή της Κωνσταντινουπόλεως 879-880 (Η΄ Οικουμενική) και την συνυπογραφή (της ακόμα Ορθόδοξης) Εκκλησίας της Δύσης και του τότε Ορθοδόξου Πάπα Ιωάννου!
Αλλά, τι αξία έχει να μας το διατυμπανίζει κάθε φορά ότι οι εν Ελλάδι παπικοί απαγγέλλουν το «Πιστεύω» χωρίς την αιρετική προσθήκη; Καμιά! Διότι μόνο λεκτικά την αρνούνται. Η επόμενη παράγραφος του άρθρου του το αποδεικνύει: «Ποιος αρνείται ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και πέμπεται στην Εκκλησία εκ του Υιού;. “Όταν δε έλθη ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται…..”» (Ιωάν.15:26-27)»! Το αρνείται η Ίδια η Εκκλησία, η οποία με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος κατανόησε ότι άλλο πράγμα είναι η εκπόρευση και άλλο η εν χρόνω πέμψη! Η Εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα ορίζει την ίδια την προαιώνια προέλευση και τον τρόπο ύπαρξής Του. Αντίθετα η εν χρόνω πέμψη Του στον κόσμο, η οποία έγινε με την παράκληση του Υιού, «εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα» (Ιωάν.14,16) και «ο δε Παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον, ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν» (Ιωάν.14,25-26) έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Η εκπόρευσή Του γίνεται μόνον από τον Πατέρα, κατά ρητή ρήση του Κυρίου: «το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν.14,27). Αν εκπορεύεται και εκ του Υιού ο Χριστός θα μας το αποκάλυπτε!
Στη συνέχεια ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» γίνεται λίαν αποκαλυπτικός για το πώς ο νέος «Πάπας» Λέων 14ος βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας: «Ήταν λοιπόν φυσικό, μετά τον θάνατο του, (σ.σ. του “Πάπα” Φραγκίσκου) ο άξιος διάδοχός του να προχωρήσει στην υλοποίηση της επιθυμίας του αφού είναι επιθυμία και όλης της Καθολικής Εκκλησίας. Γι’ αυτό και στην πρώτη συνάντηση που είχε με τον Παναγιότατο Αδελφό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, του δήλωσε ότι επιθυμεί να προχωρήσει μαζί του στην υλοποιήσει μαζί την ευλογημένης από το Θεό απόφασή τους. Και αυτό διότι και αυτός όπως όλοι οι προκάτοχοι του θέλει να συμβάλει στην πορεία των Χριστιανών προς την ενότητα. Μια ενότητα που δε σημαίνει ομοιότητα, αλλά, όπως ο ίδιος εξέφρασε ήδη από τις πρώτες ημέρες της Ποντιφικής του αποστολής: “Παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε ότι με όλους τους Χριστιανούς αποτελούμε τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και από σεβασμό προς αυτούς, σε κάθε περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι όλοι μαζί είμαστε η μόνη “Κοινότητα των μαθητών του Χριστού”»! Και επεξηγεί ο παπικός «κληρικός»: «Στην αυτογνωσία της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει η πεποίθηση ότι είναι η αρχική Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, η οποία υπάρχει σε αυτήν. Αλλά αυτή η πεποίθηση δεν αποκλείει ότι, από μια άλλη άποψη, μπορούμε να μιλήσουμε για τη μόνη “Κοινότητα των μαθητών του Χριστού” που σχηματίζουμε από όσους δέχονται τον Χριστό, τον αγαπούν και τον προσκυνούν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως αληθινό άνθρωπο και ως τον «ομοούσιο Υιό του Θεού Πατέρα»»!
Ως τώρα γνωρίζαμε, ότι μετά το «Περί Οικουμενισμού» διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου» (1962-1965), το Βατικανό αναγνώριζε «εκκλησιαστικότητα» και τις εκτός της παπικής «εκκλησίας» «εκκλησίες», καθώς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, έστω και «ελλειμματική», όπως την χαρακτήριζε. Αλλά, με την ως άνω σαφή δήλωσή του, ο νέος «Πάπας» Λέων 14ος, δεν τις θεωρεί ως Εκκλησίες, αλλά ως «Κοινότητα των μαθητών του Χριστού»! Και όλα αυτά ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Με άλλα λόγια ο νέος «Πάπας» 14ος, ως συνεχιστής του «σκληρού» «Πάπα» Λέοντα 13ου (1878-1903), του οποίου επέλεξε το όνομα και ο οποίος έστελνε «τελεσίγραφα» στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για την υποταγή της «αιρετικής» και «σχισματικής» Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εξουσία του, δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως Εκκλησία και ζητά εμμέσως πλην σαφώς την υποταγή της στην εξουσία του! Μας «κάνει τη χάρη» να μας «τσουβαλιάζει» με την πανσπερμία των αιρετικών ομάδων του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου και μας εντάσσει στην κατηγορία της «Κοινότητας των μαθητών του Χριστού», ανήκοντες απλά σε αυτούς που «δέχονται τον Χριστό, τον αγαπούν και τον προσκυνούν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως αληθινό άνθρωπο και ως τον «ομοούσιο Υιό του Θεού Πατέρα»»! Απίστευτα πράγματα!
Κατόπιν επανέρχεται στο θέμα του συνεορτασμού του Πάσχα, επισημαίνοντας: «Συχνά τον τελευταίο καιρό γίνεται αναφορά στην πρόθεση του Πάπα και του Οικουμενικού Πατριάρχη να μελετήσουν τρόπους για τον συνεορτασμού της Εορτής των εορτών του Πάσχα του Κυρίου. Τι το πιο όμορφο θα μπορούσε να συμβεί, αν πράγματι αυτό αποφασιστεί όχι μόνο από τον Πάπα και τον Οικουμενικό αλλά και από την πρώτη Πενταρχία των Πατριαρχών. Προσωπικά πιστεύω ότι τότε θα γίνει μεγάλη χαρά και στον Ουρανό και στη Γη»! Απαντάμε στον παπικό «αρχιεπίσκοπο», πως για να καθίσει ο «άγιος πατέρας» του μαζί με τους Προκαθημένους της «πρώτης» Πενταρχίας των Πατριαρχών, απαιτείται να απεκδυθεί την εωσφορική του έπαρση, να γίνει, όπως ορίζει η δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας, ίσος προς ίσους με τους Ορθοδόξους Πατριάρχες, όπως ήταν οι ορθόδοξοι Πάπες μέχρι την εκδίωξή τους από τους αιρετικούς και βαρβάρους Φράγκους τον 11ο αιώνα, και ταυτόχρονα αποβάλλοντας τις δεκάδες παπικές πλάνες. Μόνο τότε θα γίνει μεγάλη χαρά και στον Ουρανό και στη Γη! Στην αντίθετη περίπτωση, μόνο οδυρμός μπορεί να γίνει! Αν «κάτι τέτοιο αποφασιστεί μόνο ο Διάβολος θα δυσαρεστηθεί», έγραψε, αλλά αυτός είναι που θα χαρεί και θα πανηγυρίζει!
Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας, απαντώντας στην ερώτηση του παπικού «αρχιεπισκόπου»: «Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω…», τουτ’ έστιν την «κακόβουλη συνήθειά μας» να μην χαιρόμαστε για την εκλογή του νέου «Πάπα» και να αντιδρούμε για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, του γνωρίζουμε ότι εμείς καταλαβαίνουμε πολύ καλά, γιατί δεν χαιρόμαστε με την εκλογή ενός ακόμη αιρεσιάρχη, διότι γνωρίζουμε κάλλιστα τι είναι ο Παπισμός, πόσο κακό έχει φέρει και προξενήσει στην Εκκλησία του Χριστού και στην ανθρωπότητα γενικότερα! Όσον αφορά την «διαγραφή» της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας από τα παπικά κατάστιχα και τον υποβιβασμό της σε «Κοινότητα των μαθητών του Χριστού», από τον εγκάθετο αιρετικό φράγκο «αλάθητο», «άγιο πατέρα» του, αφήνουμε την ιστορία να μιλήσει για τους ποταμούς αιμάτων εκατομμυρίων θυμάτων του Παπισμού! Τους πόνους και αναστεναγμούς των χιλιάδων αθώων παιδιών (τα περισσότερα ανάπηρα), τα οποία υπέστησαν φρικώδεις σεξουαλικές και ανώμαλες κακοποιήσεις και ανείπωτα μαρτύρια, στα βέβηλα χέρια πολλών χιλιάδων εγκληματιών φραγκοπαπάδων! Αυτοί και όλοι όσοι υπέστησαν τις διαχρονικές εγκληματικές πρακτικές από το «κράτος του Θεού», μπορούν να μας βεβαιώσουν για το ποια είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού: ο αιρετικός και αιματοβαμμένος Παπισμός, ή η αμίαντη και απόλυτα πιστή στην δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική παράδοση, Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας! Το διακηρύσσει άλλωστε και ο Πανάγιος Κύριος, ο Οποίος διατηρεί άφθαρτο, άσηπτο και αλώβητο τον Αγιασμό της Εκκλησίας Του και παραδίδει στη φθορά και την σήψη τον «αγιασμό» του Παπισμού!
Καλούμε τέλος τον παπικό «αρχιεπίσκοπο», με πραγματική αγάπη, συνοδευόμενη απαραίτητα και πάντα από την αλήθεια, να αφήσει τις ανούσιες και υποκριτικές «αγαπολογίες» και να δει κατάματα την οικτρή πραγματικότητα της «εκκλησίας» του, για να καταλάβει, ό, τι «δεν μπορεί να καταλάβει»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[1] https://aktines.blogspot.com/2025/05/blog-post_773.html
[2] https://imp.gr/%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB/
