ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 14η Νοεμβρίου 2022
ΝΕΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ.
Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, με τίτλο: «Αδύνατη η εναρμόνιση ‘πρωτείου’ και συνοδικότητας», αναλύσαμε και αποδείξαμε με αδιάσειστα στοιχεία από τα Πρακτικά των οκτώ Οικουμενικών Συνόδων, ότι η Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας ουδέποτε παρεχώρησε σε ένα πρόσωπο τις αρμοδιότητες του «πρώτου» στην ανά την οικουμένην Εκκλησία, αλλά περιέβαλε με τα δικαιώματα του «πρώτου» τον κανονικό θεσμό της Πενταρχίας των Πατριαρχών, το λεγόμενο «πεντακόρυφο κράτος της Εκκλησίας». Τονίσαμε ακόμη ότι το πρωτείο έχει αποκρυσταλλωθεί σε δόγμα πίστεως, που για πρώτη φορά θεσπίσθηκε στη «Σύνοδο» του Λατερανού, (1516), και επαναβεβαιώθηκε και στις Α΄ και Β΄ «Συνόδους» του Βατικανού και ότι επομένως αποτελεί αμετακίνητο στοιχείο της διδασκαλίας του Παπισμού. Τονίστηκε ακόμη, ότι όσο και αν ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα παύσει να αποτελεί ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του «Πάπα», ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω των Συνόδων.
Οι Παπικοί τα τελευταία 15 χρόνια, με αφορμή το Διάλογο για τη σχέση μεταξύ Συνοδικότητος και πρωτείου, υποκρίνονται ότι δήθεν τώρα, μετά από 2000 χρόνια, «ανακάλυψαν» την αξία της Συνοδικότητας και ότι επιθυμούν να ανυψώσουν τον θεσμικό ρόλο της και να προσδώσουν σ’ αυτήν έτι μεγαλύτερο κύρος στη ζωή της «Εκκλησίας» τους, χωρίς όμως να θίγεται ούτε στο ελάχιστο το πρωτείο. Γι’ αυτό και δεν κάνουν την παραμικρή νύξη για ανύψωση της Συνοδικότητας στη θέση που αυτή είχε σε Ανατολή και Δύση κατά την πρώτη χιλιετία, πράγμα που φανερώνει την παπική δολιότητα και την ιησουίτικη υποκρισία. Είναι πλέον βέβαιο, ότι ο Παπισμός δεν πρόκειται να απεμπολήσει ποτέ το δαιμονικό πρωτείο, έστω και αν υποθέσουμε ότι κάποτε απαρνηθεί τις άλλες κακοδοξίες του, διότι το πρωτείο είναι, θα λέγαμε, η πεμπτουσία της υποστάσεώς του. Παπισμός χωρίς το πρωτείο δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ!
Παρά ταύτα οι Προκαθήμενοι και Πατριάρχες στον Ορθόδοξο χώρο, ενώ συνειδητοποιούν, προϊόντος του χρόνου, όλο και περισσότερο αυτή την τραγική πραγματικότητα, ούτε να την εκφράσουν επίσημα τολμούν, αλλά ούτε και να διακόψουν τους Διαλόγους αποφασίζουν. Γιατί άραγε; Eπιμένουν να συνεχίζουν τους διαλόγους για το συγκεκριμένο θέμα εδώ και 15 χρόνια τώρα, (από το 2007 και εντεύθεν), κάνοντας εργώδεις προσπάθειες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, να εναρμονίσουν Συνοδικότητα και πρωτείο!
Η δολιότητα περί «εναρμόνισης συνοδικότητας και πρωτείου» εκφράσθηκε για μια ακόμη φορά επίσημα και από τα χείλη του «Πάπα», ο οποίος, με απίστευτες αοριστολογίες και υποκριτικές μεγαλοστομίες, «εκθειάζει» την χαμένη για την «εκκλησία» του Συνοδικότητα. Ένα τέτοιο υποκριτικό λόγο εξεφώνησε πρόσφατα, κατά τον εορτασμό των 60 χρόνων από την σύγκληση της Β΄ Βατικανής «Συνόδου» (1962-1965). Τον βρήκαμε αναρτημένο στο αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» με τίτλο: «Νέο οικουμενιστικό κλείσιμο ματιού από τον Πάπα: Ο Κύριος μας θέλει όλους αδέλφια», σχολιασμένη από τον έγκριτο δημοσιογράφο κ. Μανώλη Κείο (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/ 7124245_neo-oikoymenistiko-kleisimo-matioy-apo-ton-papa-o-kyrios-mas-thelei-oloys-adelfia).
Σύμφωνα με την είδηση: «Στο κήρυγμά του κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας για την 60ή επέτειο από την έναρξη της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (11 Οκτωβρίου 1962), στην οποία συμμετείχαν επίσκοποι από όλο τον κόσμο, ο Πάπας Φραγκίσκος είπε ότι πρέπει να δούμε την Εκκλησία “με τα μάτια του Θεού, μάτια γεμάτα αγάπη”, προκειμένου να ξεπεράσουμε τις πολώσεις, αντί να “βάζουμε τις δικές μας ατζέντες πάνω από το Ευαγγέλιο”»! Αντί να κάνει έναν σοβαρό απολογισμό για τα μέχρι τώρα ολέθρια αποτελέσματα της Β΄ Βατικανής Ψευδοσυνόδου και αντί να χαμηλώσει την δαιμονική υπερηφάνειά του, να δει την κατάντια του Παπισμού, το χιλιόχρονο εγκληματικό του παρελθόν και το φρικτό παρόν του, προβάλλει την άγνωστη σ’ αυτόν έννοια της αγάπης, όχι βέβαια ως ένδειξη μετάνοιας, αλλά με σκοπό την πραγματοποίηση του στόχου του, που είναι η αναγνώριση του πρωτείου του από όλο τον χριστιανικό κόσμο ως «αντιπροσώπου του Θεού στη γη»! Δεν τον αφήνει ο εωσφορικός εγωισμός του να ομολογήσει ότι οι «πολώσεις» προήλθαν κυρίως και πρωτίστως από το δαιμονικό πρωτείο, εξ’ αιτίας του οποίου γεννήθηκε ο Προτεσταντισμός, ως αντίδραση στις αυθαιρεσίες των «Παπών», οι οποίοι είχαν την αξίωση να βάλουν «τη δική τους ατζέντα πάνω από το ευαγγέλιο», την ατζέντα του πρωτείου.
Παρά κάτω αναφέρει: «Ο ποντίφικας ζήτησε να “είμαστε προσεκτικοί καθώς τόσο ο “προοδευτισμός” που ευθυγραμμίζεται πίσω από τον κόσμο όσο και ο “παραδοσιακός τρόπος” ή “το να κοιτάμε προς τα πίσω”, μέθοδοι που νοσταλγούν έναν περασμένο κόσμο, δεν είναι απόδειξη αγάπης, αλλά απιστίας. Είναι μορφές ενός εγωισμού, που βάζει τα δικά μας γούστα και σχέδια πάνω από την αγάπη, η οποία ευχαριστεί τον Θεό, την απλή, ταπεινή και πιστή αγάπη που ζήτησε ο Ιησούς από τον Πέτρο [….] Για τον λόγο αυτό, ο Πάπας Φραγκίσκος θέλει “να επιστρέψουμε στις αγνές πηγές της αγάπης της Συνόδου [. . .] Μια Εκκλησία ερωτευμένη με τον Ιησού δεν έχει χρόνο για καυγάδες, κουτσομπολιά και διαμάχες. Είθε ο Θεός να μας απαλλάξει από την κριτική και τη μισαλλοδοξία, τη σκληρότητα και τον θυμό!». Κάνει λόγο για εγωισμό, που πρέπει να αποβληθεί από τη ζωή της Εκκλησίας, αλλά δεν θέλει να δει, ότι ο εγωϊσμός έχει καταντήσει συνώνυμος με τους εκάστοτε «Πάπες», οι οποίοι επιζητούν να ικανοποιήσουν και να προωθήσουν τα σχέδιά τους για παγκόσμια κυριαρχία εφ’ όλης της Εκκλησίας. Με περισσή υποκριτικότητα εκδηλώνει τάχα την επιθυμία για επιστροφή «στις αγνές πηγές της αγάπης της Συνόδου», αλλά δεν απαρνείται το δαιμονικό πρωτείο, το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα της Συνόδου! Ισχυρίζεται ότι «μια Εκκλησία ερωτευμένη με τον Ιησού δεν έχει χρόνο για καυγάδες, κουτσομπολιά και διαμάχες», αγνοώντας, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αληθινός έρωτας με τον Χριστό, όταν δεν υπάρχει έρωτας με την αλήθεια, διότι ο Χριστός είναι η αυτοαλήθεια. Επομένως όπου υπάρχει το ψεύδος της αιρέσεως (όπως στον Παπισμό), εκεί δεν μπορεί να υπάρξει αληθινός έρωτας Χριστού. Όσο για τη «μισαλλοδοξία, τη σκληρότητα και τον θυμό», αυτά ας ψάξει να τα βρεί στις ιερές Εξετάσεις, τις σταυροφορίες και τις γενοκτονίες. Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού κατά της ανθρωπότητος δεν αίρονται με υποκριτικές προσευχές και φαρισαϊκές μεγαλοστομίες, αλλά με ειλικρινή μετάνοια, η οποία βεβαίως απουσιάζει από το λεξιλόγιο του!
Παρά κάτω τόνισε: «Πόσο επίκαιρη παραμένει η Σύνοδος! Μας βοηθά να απορρίψουμε τον πειρασμό να κλειστούμε στα όρια της δικής μας άνεσης και των δικών μας πεποιθήσεων. Η Σύνοδος μας βοηθά να μιμηθούμε την προσέγγιση του Θεού, διότι η Εκκλησία δεν πραγματοποίησε τη Σύνοδο για να θαυμάσει τον εαυτό της, αλλά για να προσφέρει τον εαυτό της στους άλλους»! Το «κρεσέντο» της υποκρισίας σε όλο του το βάθος και πλάτος της! Η Σύνοδος πράγματι «παραμένει επίκαιρη», διότι αν συμβεί ποτέ να λειτουργήσει στον χώρο του Παπισμού μέσα σε Ορθόδοξα πλαίσια, τότε το πρώτο πρόσωπο το οποίο θα «βοηθήσει» θα είναι το πρόσωπο του «Πάπα». Θα τον «βοηθήσει» να «απορρίψει τον πειρασμό» του δαιμονικού πρωτείου του, προκειμένου να μην «κλειστεί στα όρια της δικής του άνεσης» και «στα όρια» του εωσφορικού εγωϊσμού, που του προσφέρει το πρωτείο και τελικά να αποβάλει οριστικά και αμετάκλητα τις «δικές του πεποιθήσεις», που είναι πέρα για πέρα πλανεμένες. Στην περίπτωση αυτή η Σύνοδος σίγουρα θα «τον βοηθήσει να μιμηθεί την προσέγγιση του Θεού», διότι ο Θεός δεν προσεγγίζεται με άλλο τρόπο παρά μόνο εκεί όπου υπάρχει η ταπείνωση, εκεί δηλαδή όπου αποβάλλεται ο εωσφορικός εγωϊσμός του πρωτείου. Η Εκκλησία ουδέποτε θαύμασε τον εαυτό της εξ’ αιτίας της λειτουργίας του Συνοδικού Θεσμού στη ζωή της. Ο αυτοθαυμασμός υπάρχει εκεί όπου υπάρχει ο εωσφορικός εγωϊσμός, εκεί όπου υπάρχει ο πόθος για πρωτεία και εξουσία επί των άλλων.
Στη συνέχεια κάνει λόγο για επιστροφή στη Συνοδικότητα: «Επιστροφή στη Σύνοδο σημαίνει να ανακαλύψουμε εκ νέου το ζωντανό ποτάμι της Παράδοσης, χωρίς να παραμένουμε βυθισμένοι στις παραδόσεις. Η τελευταία έμφαση στην κληρονομιά αυτή σημαίνει ότι όταν ο Ιησούς ζητά από τον Πέτρο, [να ποιμάνει τα πρόβατά του], δεν εννοεί μόνο μερικά από τα πρόβατα, αλλά όλα, αφού η Εκκλησία δεν μπορεί να υποκύψει “στον πειρασμό της πόλωσης”». Κάνει λόγο για «επιστροφή στη Σύνοδο», αλλά δεν διανοείται να απορρίψει το αντισυνοδικό παρελθόν της «εκκλησίας» του! Αντίθετα αναφέρεται στον απόστολο Πέτρο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το «πέτρειο πρωτείο» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «πέτρεια κληρονομιά» και γι’ αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο!
Και κατέληξε: «Πόσες φορές προτίμησαν να επευφημήσουν την δική τους παράταξη αντί να είναι υπηρέτες όλων; […] Να παρουσιάζονται ως ‘φύλακες της αλήθειας’ ή ‘πρωτοπόροι της καινοτομίας’, αντί να βλέπουν τους εαυτούς τους ως ταπεινά και ευγνώμονα παιδιά της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας»! Μας προτρέπει να γίνουμε «υπηρέτες όλων… ως ταπεινά και ευγνώμονα παιδιά της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας», μιμούμενοι προφανώς το παράδειγμα του Κυρίου μας, που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Ας αναλογισθεί ο νυν «Πάπας» κατά πόσον οι προκάτοχοί του μιμήθηκαν το παράδειγμα του Κυρίου. Διότι απ’ όσα καταμαρτυρεί η ιστορία, οι «Πάπες» δεν καταδέχονταν να πατήσουν τα πόδια τους πάνω στη γη. Είχαν την αξίωση να τους μεταφέρουν πάνω σε φορητούς θρόνους οι καρδινάλιοί τους! Το μόνο που καταδέχονταν ήταν να τους φιλάνε, όχι το χέρι, αλλά το πόδι! Τόσο «ταπεινά» και «υπηρετικά» μιμήθηκαν το παράδειγμα του Χριστού! Αναφέρεται ακόμη απαξιωτικά στους «φύλακες της αλήθειας», εννοώντας προφανώς τους αντιπαπικούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι, κατ’ αυτόν, δεν θέλησαν να υποταχθούν στην παπική «ποίμνη», αντιτασσόμενοι στο παπικό πρωτείο και στην αναπόφευκτη αλλοτρίωση της Εκκλησίας σε ένα κοσμικό οργανισμό.
Περαίνοντας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για την νέα παγίδα που έχει στήσει ο δόλιος Παπισμός, την «ανακάλυψη της Συνοδικότητας». Όπως αποδείξαμε, δεν πρόκειται για ανακάλυψη του αγίου Συνοδικού Πολιτεύματος της Εκκλησίας μας, αλλά για μεθόδευση μιας κάλπικης «συνοδικότητας», η οποία θα υπηρετεί το παπικό πρωτείο. Πρόκειται για «στάχτη στα μάτια» του Ορθοδόξου κόσμου, ώστε να αποδεχτεί τον αμετανόητο Παπισμό ως Εκκλησία και να ενωθούμε, ορθότερα, να υποταχτούμε σ’ αυτόν. Ανησυχούμε περισσότερο για τη στάση των Ορθοδόξων θιασωτών της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι θεωρούν «απαραίτητο» το «παγκόσμιο πρωτείο» στην Εκκλησία, το αχρείαστο επί δύο χιλιάδες χρόνια και εργάζονται πυρετωδώς με τους παπικούς, προς την κατεύθυνση αυτή, θέτοντες σε κίνδυνο, δυστυχώς, τη σωτηρία πολλών ψυχών.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
