ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ κ.κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ περιπόθητα,
Ὁ νέος ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στό μνημειῶδες ἕργο του «’Ορθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» σημειώνει: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν μέ ἐπικεφαλής τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἴρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις». Στό ἴδιο μῆκος κύματος ὁ μακαριστός γέροντας Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος μᾶς δίνει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ∙ «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα Κίνημα παγκόσμιον τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί ἔχει ὡς μοναδικόν σκοπόν τή πολιτικήν καί θρησκευτικήν κατάκτησιν τῆς Οἰκουμένης! Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μιά φοβερά λαίλαψ, πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώσῃ, ὅπως φαντάζεται, τήν ΄΄Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν” τοῦ Χριστοῦ» Εἶναι ἄγριος τυφών τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφική του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό πόθο νά τήν ἐκμηδενίση καί νά τήν ἀφανίση». Τέλος, ὁ μακαριστός γέροντας Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ὀνομάζει τόν Οἰκουμενισμό τελευταίο πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ὅπως ἡ παγκοσμιοποίηση σέ πολιτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει τόν κόσμο καί νά κάνει ἕνα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ἠλεκτρονική διακυβέρνηση, ἕνα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια οἰκονομία, ἔτσι καί ὀ Οἰκουμενισμός σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει ὅλες τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακός οἰκουμενισμός) καί ὅλες τίς αἰρέσεις (διαχριστιανικός οἰκουμενισμός) σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἀψηφώντας καί περιθωριοποιώντας τίς τεράστιες, γιγαντιαίες καί χαώδεις δογματικές διαφορές καί ξεθεμελιώνοντας ἐκ βάθρων τά δόγματα καί τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις.
Οἱ ρίζες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά ἀναζητηθοῦν στόν προτεσταντικό χῶρο, στά μέσα τοῦ 19ου αἰ. Τότε κάποιες «χριστιανικές ὁμολογίες», βλέποντας τόν κόσμο νά φεύγει ἀπό κοντά τους λόγω τῆς αὐξανομένης θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας καί τῶν ὀργανωμένων ἀντιθρησκευτικῶν κινημάτων, ἀναγκάσθηκαν σέ μιά συσπείρωση καί συνεργασία. Αὐτή ἡ ἑνωτική δραστηριότητα τους ἔλαβε ὀργανωμένη πλέον μορφή, ὡς Οἰκουμενική Κίνηση, τόν 20ο αι. Καί κυρίως τό 1948, μέ τήν ἵδρυση στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν – πού οὐσιαστικά εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Αἱρέσεων, τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ ψεύδους, παρά τῶν «Ἐκκλησιῶν» – πού ἐδρέυει στή Γενεύη.
Ἕνα ἀπό τά μέσα, πού χρησιμοποιεῖ ὁ Οἰκουμενισμός γιά νά ἐπιτύχει τούς σκοπούς του, εἶναι ὁ συγκρητισμός, αὐτός ὁ θανάσιμος ἐχθρός τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τόν ὁποῖο προωθεῖ τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τό «Παγκόσμιο Συνοθύλευμα τῶν Αἱρέσεων», ὅπως δικαιολογημένα ἔχει χαρακτηρισθεῖ. «Ὁ συγκρητισμός εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν θρησκειῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἰδεῶν. Εἶναι μία πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση καί σύζευξη τῶν πιό ἀντιθετικῶν καί ἀνόμοιων στοιχείων».
Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα∙ τό πρῶτο σέ διαχριστιανικό καί τό δεύτερο σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι ἔχουμε τόν διαχριστιανικό οἰκουμενισμό καί τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τόσο ὁ διαχριστιανικός ὅσο καί ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός εἶναι προβατόσχημοι λύκοι καί Δούρειοι Ἵπποι, πού οὐσιαστικῶς λατρεύουν τά εἴδωλα, εἴτε τῶν παρατάξεών τους, εἴτε τῶν προσωπικῶν τους παθῶν, εἴτε τῆς λογικοκρατίας, εἴτε τοῦ πολιτικοῦ τους πιστεύματος, εἴτε τῶν φιλοσοφικῶν ἰδεολογημάτων τους. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἀπορρέει ἀπό τήν ἀποκαλυπτική ἐμπειρία, πού προσφέρει ἡ ἄκτιστη θεία ἐνέργεια τῆς Ἁγίας Τριάδος μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν «ὁμολογιῶν» (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Ἰεχωβάδων, Πεντηκοστιανῶν, Μονοφυσιτῶν, μετά τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ Ἁγίας Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας) μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ ἐτεροδόξων εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις κάθε «ἐκκλησίας» καί πρέπει νά παρακάμπτωνται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὀποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί ἐκφράσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν δῆθεν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρηκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μέ λίγα λόγια προωθεῖ τήν λεγόμενη «πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά βλέπουμε τά «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομήσουμε τήν θρησκευτική ἑνότητα τῆς οἰκουμένης.
Λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος θεολόγος ὅτι, γιά νά σωθεῖ ἕνας ἄνθρωπος, πρέπει νά ἔχει ὀρθή ( = ὀρθόδοξη) πίστη καί ὀρθά ( = ὀρθόδοξα) ἕργα καί ζωή, δέν σώζεσαι. Τό ἴδιο γράφει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στίς «Κατηχήσεις» του.
Ἄν εἶναι δύσκολο νά σωθεῖ ἕνας Ὀρθόδοξος χριστιανός, πού ἀγωνίζεται, πόσο μᾶλλον ἕνας λεγόμενος «χριστιανός», πού ἀνήκει στίς αἱρετικές ὁμάδες τοῦ παπισμοῦ, τῶν προτεσταντῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ; Πῶς νά σωθεῖ ἕνας Μουσουλμάνος, πού πιστεύει ὅτι τό Κοράνιο εἶναι δῆθεν θεόπνευστο, ὅταν αὐτό ἀρνεῖται τόν Τριαδικό Θεό καί τήν Θεότητα τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ Του; Πῶς νά σωθεῖ ἕνας Ἰουδαῖος, ἀφοῦ οὔτε τήν παλαιά Διαθήκη πιστεύει, οὔτε τήν ζεῖ, ἀλλά πιστεύει στό Ταλμούδ καί στήν Καμπάλα, πού εἶναι δαιμονική μαγεία καί σατανολατρεία; καί γιατί σώνει καί καλά νά θέλουμε ἐμεῖς οἱ πιστεύοντες στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά συμπροσευχόμαστε καί νά συλλειτουργοῦμε μέ τούς αἱρετικούς, ἑτεροδόξους καί τούς ἑτεροθρήσκους;
Δέν βοηθοῦμε νά σωθοῦν ὅλοι οἱ αἱρετικοί μέ τό νά λέμε πρός αὐτούς ὅτι καί αὐτοί ἔχουν ὀρθό δρόμο, πού ὁδηγεῖ στόν ἴδιο Θεό, ὅμως ἀπό μιά ἄλλη ὁδό, πού εἶναι νόμιμη κι αὐτή, ὅπως ὁ δρόμος, πού ἀκολουθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
Ἑπομένως, ὁ Οἱκουμενισμός εἶναι μεγάλο ἐμπόδιο στήν ἀληθινή ἕνωση, τήν καταργεῖ καί τήν ἀφανίζει, δείχνει ὅτι εἶναι ἀνώφελη καί ἄχρηστη.
Ὁ Οἰκουμενισμός γιά νά ὑλοποιήσει τούς στόχους του, παραθεωρεῖ βασικές ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας.
Προβάλλει τήν ἀντίληψη τῆς «Διευρημένης Ἐκκλησίας», σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε «ὁμολογίας», ἀπό τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Ἔτσι, ὅλες οἱ «χριστιανικές ὁμολογίες» εἶναι μεταξύ τους «Ἀδελφές Ἐκκλησίες». Πρόκειται γιά τήν θεωρία τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας.
Μέσα στό ἴδιο πνεῦμα κινεῖται καί ἡ θεωρία τῆς «Παγκόσμιας ὁρατῆς Ἐκκλησίας». Ἡ Ἐκκλησία, πού ὑφίσταται τάχα «ἀόρατα» καί ἀπαρτίζεται ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς, θά φανερωθεῖ καί στήν ὁρατή της διάσταση μέ τίς κοινές ἑνωτικές προσπάθειες.
Τίς ἀντιλήψεις αὐτές ἐπηρέασε καί ἡ προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα «δένδρο» μέ «κλαδιά» ὅλες τίς «χριστιανικές ὁμολογίες», καθεμιά ἀπό τίς ὁποῖες κατέχει ἕνα μόνο μέρος τῆς ἀληθείας.
Ἄς προστεθεῖ, ἐπίσης, καί ἡ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων», πού ἀναπτύχθηκε μεταξύ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν καί παπικῶν. Σύμφωνα μέ αὐτήν, Ὀρθοδοξία καί παπισμός εἶναι οἱ δύο πνεύμονες, μέ τούς ὀποίους ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Γιά νά ἀρχίσει τάχα νά ἀναπνέει ὀρθά καί πάλι, θά πρέπει οἱ δύο πνεύμονες νά συγχρονίσουν τήν ἀναπνοή τους.
Οἱ ἐκ τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν παπικῶν οἰκουμενιστές πιστεύουν ὅτι ὁ παπισμός μέ τή λογικοκρατία καί τόν φιλοσοφικό στοχασμό εἶναι συμπλήρωμα ἀπαραίτητο στή «διηρημένη χριστιανοσύνη», καί ὁ μυστικισμός τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος συμπληρώνει τόν στοχασμό τοῦ παπισμοῦ. Καί ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Παπισμός εἶναι δύο ἐξ ἴσου νόμιμες παραδόσεις τῆς μίας καί ἀδιαίρετης ἀρχαίας ἡνωμένης Ἐκκλησίας. Γιά νά λειτουργήσει σωστά ὁ ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά ἑνωθοῦν καί πάλι οἱ «δύο ἀδελφές Ἐκκλησίες», ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Παπισμός, ἀφοῦ καθαρίσουν τήν ἱστορική μνήμη ἀπό τά λάθη, τίς παραλείψεις, τούς τυχόν πολέμους, πού ἔγιναν μεταξύ ὀρθοδόξων καί παπικῶν τήν τελευταία χιλιετία καί νά ξεκινήσει μιά νέα ἐποχή, νέα τάξη πραγμάτων μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, πού θά στηρίζεται στήν ἀμοιβαία ἀγάπη, στήν ἀγαστή συνεργασία σέ θέματα κοινῆς ἑνότητος, μαρτυρίας καί ἱεραποστολῆς στόν σύγχρονο ἐκκοσμικευμένο κόσμο, κοσμοπολιτισμό καί ἀθεϊσμό.
Στήν πραγματικότητα, ὅμως, ὀ Παπισμός θέλει νά ἀπορροφήσει τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν ἕνωση τύπου «Οὐνίας», πού ἐπιθυμεῖ διακαῶς, κάνοντας ἀνώδυνες γιά τόν Παπισμό ὑποχωρήσεις, πρός τήν πλευρά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Γι’ αὐτό πρέπει νά ἐνημερώσουμε ὅλοι μας κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανό, γιά τά σχέδια τοῦ Παπισμοῦ, πού δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά κράτος, τό Βατικανό. Οὔτε εἶναι ὁ Παπισμός Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Δέν εἶναι οὔτε Ρωμαϊκή, οὔτε Καθολική, οὔτε Ἐκκλησία. Δέν ἔχει σχέση μέ τήν Ρωμηοσύνη, οὔτε μέ τήν Ρωμανία. Δέν εἶναι Καθολική, ἀφοῦ χωρίστηκε μόνη της ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό 1054 μ.Χ. Δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔγινε κράτος, ἀφοῦ ὑπέκυψε στόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ. Δέχτηκε ὁ Παπισμός τήν πρόταση τοῦ διαβόλου νά τόν προσκυνήσει καί νά τόν κάνει κοσμικό παντοκράτορα τῆς γῆς. Ἐμεῖς οἰ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἡ σωστή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἰ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Ρωμηοί, σέ μᾶς ἀνήκει ἡ Ρωμανία, ἡ Ρωμηοσύνη. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Τοῦ Χριστοῦ, τό ἕνα καί μοναδικό Του Σῶμα, μέ Κεφαλή Ἐκεῖνον.
Ἐνῶ παγκοσμίως τό σπίτι τοῦ Παπισμοῦ κλονίζεται ἐπικίνδυνα λόγῳ τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς αὐτοδικαιώσεως τῶν παπικῶν καί τῆς ἀνηθικότητός τους, μέ τίς χιλιάδες τῶν σκανδάλων παιδεραστίας, πᾶνε δυστυχῶς οἱ Οἰκουμενιστές νά στηρίξουν τόν Παπισμό μέ παραχωρήσεις σέ θέματα πίστεως, παραδόσεως, λατρείας καί διοικήσεως. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσέξουμε τήν ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Γίνεσθε φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί». «Ἰδού ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων».
Βασική θέση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἑξῆς: ὅτι δήθεν ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν ἤ ἀλλοθρήσκων.
Σκοπός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν εἶναι νά ἀδειάσει τούς ἱερούς Ναούς ἀπό πιστούς∙ ἀντίθετα τούς θέλει ἀσφυκτικά γεμάτους, μόνο που αὐτοί οἱ «πιστοί» θά ἔχουν ὁ καθένας τήν δική του πίστη καί διδασκαλία.
Τέλος στίς μεθόδους, πού χρησιμοποιεῖ ὀ Οἰκουμενισμός γιά τήν προσέγγιση τῶν χριστιανῶν, περιλαμβάνεται καί ὁ δογματικός μινιμαλισμός καί ὁ δογματικός μαξιμαλισμός. Ὅσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μινιμαλισμό, πρόκειται γιά προσπάθεια νά συρρικνωθοῦν τά δόγματα στά πιό ἀναγκαῖα, σ’ ἕνα «μίνιμουμ» ( = ἐλάχιστο), προκειμένου νά ὑπερπηδηθοῦν οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ τῶν «ὁμολογιῶν» καί νά ἐπέλθη ἡ «ἕνωση τῶν χριστιανῶν». Τό ἀποτέλεσμα ὅμως εἶναι ἡ παραθεώρηση τοῦ δόγματος, ὁ ὑποβιβασμός καί ἡ ἐλαχιστοποίηση τῆς σημασίας του. «Ἄς ἑνωθοῦν», λένε, «οἱ χριστιανοί καί τά δόγματα τά συζητοῦν ἀργότερα οἱ θεολόγοι»! Μέ τήν μέθοδο βέβαια αὐτή τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ εἶναι ἴσως εὔκολο νά ἑνωθοῦν οἱ χριστιανοί. Οἱ τέτοιοι «χριστιανοί» ὅμως μπορεῖ νά εἶναι Ὀρθόδοξοι, δηλ. ἀληθινά χριστιανοί; Ὄσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μαξιμαλισμό, ἐννοεῖται ἡ προσπάθεια μερικῶν νά προσθέσουν νέες λέξεις καί ὅρους στό δόγμα, γιά νά ἑρμηνεύεται δῆθεν καλύτερα ἡ πίστη ἤ νά ἐπιδιώκεται μιά νέα εὐρύτερη ἑρμηνεία.
Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ὅτι ἡ ἀποδοχή, ἡ ἐγκόλπωση, ἡ υἱοθέτηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν ἀντορθοδόξων θεωριῶν του, πού ἀπομειώνουν τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἄν σύμφωνα μέ τούς οἰκουμενιστές, ὅλες οἱ ὁμολογίες καί οἱ θρησκεῖες εἶναι τό ἴδιο, ἄν ὅλοι στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε, ἄν οἱ αἱρέσεις καί οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί, ἀλλά ἀποδεκτοί τρόποι προσεγγίσεως τοῦ ἴδιου Θεοῦ, τότε γιατί πέθαναν οἱ ἅγιοι καί οἱ μάρτυρες μας καί γιατί ὁ Θεός χαρίτωσε τά λείψανά τους;
Μιά ἀπό τίς πλεῖστες ἀναντίρρητες Θεϊκές ἀποδείξεις καί Θεοσημεῖες δι’ ὅλα τά ἀνωτέρῳ εἶναι ὁ ἅγιος ἔνδοξος Ἱερομάρτυς Ἀθανάσιος ὁ Λιθουανός, ἡγούμενος Μικρορωσσίας, τόν ὁποῖον ἐδολοφόνησαν οἱ Παπικοί οὐνίτες τῆς Πολωνίας, τόν ἔρριξαν σ’ ἕνα βόθρο ὅπου παρέμεινε ἐπί 17 χρόνια καί ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας ἀνέσυραν τό μαρτυρικό του σῶμα, μέσα ἀπό τή δυσωδία τοῦ βόθρου ἀνεφάνη Χάριτι τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ἀδιαλώβητο, ἄφθαρτο, καί εὐωδιᾶζον καί σήμερον ὁ ἅγιος εὐλογεῖ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας μέ τό ἄφθαρτο, ἀναλλοίωτο καί θαυματουργοῦν λείψανό του καί προσφέρει διϊστορικῶς πλέον καί Αὐτός τήν ἀπάντηση τῶν οὐρανῶν, στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού εἶναι ἐφεύρημα καί ἕργο τοῦ βυθίου δράκοντος.
Μετά θερμῶν ἀγωνιστικῶν καί πατρικῶν εὐχῶν!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
