ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΠΡΩΤΗι ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2009
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡEΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
᾿Αδελφοί συλλειτουργοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ Χρόνια Πολλά !
Τήν ἀπόκριση στό μυστικό μας ἐρώτημα «Γιατί πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος;» κρατοῦσε ὁ ἀπερινόητος Δημιουργός βαθιά μέσα στόν πανίερο γνόφο τῆς θείας σιγῆς Του καί μέ τόν Σταυρό Του διαπρυσίως τό διεκήρυξε «ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ». Τό πῶς εἶναι καί πῶς γνωρίζεται ὁ ἄνθρωπος, καί τό φανταζόμαστε, καί τό ζοῦμε. Εἶναι καί γνωρίζεται ἀναζητώντας καί σημαδεύοντας τά ὅριά του. Τό ἴδιο του τό σῶμα, πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα, τοῦ φανερώνει τά ἔνσαρκα, τά ὑλικά του ὅρια. ῎Επειτα, ἡ γέννηση καί ὁ ἀναπότρεπτος θάνατός του, καθορίζουν τά χρονικά του ὅρια. Μέσα σ᾿ ἐτοῦτες τίς συντεταγμένες, τίς στοιχειώδεις, ἀνακύπτουν, ὅσο ζεῖ, καί ἀποκαλύπτονται καί τά ἄλλα ὅρια τῆς ὕπαρξής του : τῆς δύναμής του, τῆς ἀντοχῆς, τῆς πείνας καί τῆς δίψας, τῆς χαρᾶς καί τῆς λύπης, τοῦ σωματικοῦ καί ψυχικοῦ πόνου . . . Κι ἀργότερα, ὅσο μέ πείρα καί γνώση ἡ συνείδησή του γυμνάζεται, καί ἀποχτᾶ ἀλκή, καί φανερώνει ἄγρυπνα τήν παρουσία της μέσα στήν ὕπαρξη, τότε ἐκεἰνη ὁρίζει, καθορίζει καί περιορίζει τά ὅριά του. Εἴμαστε ὄντα καθορισμένα καί περιορισμένα μέ μιάν ἀπεριόριστη ἐσωτερική πραγματικότητα πού – ἀκριβῶς αὐτή – μᾶς φιλοδωρεῖ κάθε τόσο μέ τήν αἴσθηση τοῦ ἀπεριορίστου, μέσα στόν χρόνο, τοῦ ἄχρονου, τοῦ διαρκοῦς, τοῦ ἀνεξάντλητου, τοῦ ἀθάνατου . . . Σπάνια ἀναρωτηθήκαμε τί ἄραγε νά σημαίνει αὐτή ἡ βεβαιότητα πώς δέν θά πεθάνουμε, ἐνῶ καθημερινά, κάποτε μέ βαθειά ὀδύνη, δοκιμάζουμε καί πληττόμαστε ἀπό τήν ἀδήριτη ὁριακότητά μας. Εἶναι ἡ μύχια φωνή, τῆς ψυχῆς ἡ φωνή μέσα μας, πού δηλώνει πώς ἐκείνη δέν πεθαίνει μέσα στό θνητό ὄχημα τοῦ σώματος καί πώς ἡ δική της εὐδαιμονία στόν κόσμο εἶναι ἄλλης ἐντελῶς κατηγορίας – καί ἄλλης βιωτῆς.
῞Οσο λησμονεῖται ἡ λέξη «εὐδαιμονία», τόσο ἡ «εὐτυχία» τοῦ ἀνθρώπου ἀπομακρύνεται ἀπό τήν περιοχή τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ. Καί τόσο καταντᾶ γέννημα «καλῆς τύχης», τυχαιότητας πού μέσα στόν χρόνο τῆς ὕπαρξής μας καί ἀναστρέψιμη, κάι μεταστρέψιμη, καί διαστρέψιμη εἶναι. ῾Η «εὐτυχία», ὅσο καί νά ποικίλει, ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο, καθώς, ὅταν ἔρχεται, ἀψηφᾶ τά ὅρια τοῦ ἀνθρώπου, προσκρούει στήν ἀπληστία του πού συνιστᾶ θανάσιμο ἁμάρτημα κατά τῆς ἴδιας τὴς φύσης τοῦ ἀνθρώπου . . . Μέσα σ᾿ ἐτούτη τήν ρήξη τῆς ἰσορροπίας πού κρατᾶ ἡ συνείδηση ἡ ἄγρυπνη ἀνάμεσα στήν μνήμη τῆς θνητότητας, καί στήν ἀκένωτη βεβαίωση τῆς ἀθανασίας πού γεύεται ἡ ζωντανή ψυχή, ἡ ἀπληστία δημιουργεῖ κρίση δεινή. Γιατί σκοτίζει μέσα στόν ἄνθρωπο τό ὅραμα τῆς εὐτυχίας του, ἀφοῦ σκοτίζει τά ὅρια τῆς ὕπαρξής του καί τόν ρίχνει στήν χυδαιότητα τοῦ ἀπεριορίστου πού καταντᾶ τόν βίο του ἀόριστο.
Τό δριμύτατο, λοιπόν, ἑρώτημα περί τῶν ὁρίων τοῦ ἀνθρώπου καί περί τοῦ νοήματος τῆς εὐτυχίας του, τίθεται στήν ἀρχή κάθε νέου χρόνου ὅταν ὁ πνευματικός μηδενισμός σαρώνει ὅλα τά σωστικά ἐρείσματα τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ρίχνει γυμνό, ἀπροστάτευτο ἠθικά καί ἀθωράκιστο πνευματικά, μέσα στή νευρωτική διαδικασία τῆς μεταβιομηχανικῆς, καταναλωτικῆς κοινωνίας – μιᾶς κοινωνίας ἄμορφης ὅπου ἡ ἄσκηση τῆς ὑλικῆς ἀπληστίας καί τῆς χωρίς ὅρια ὑλικῆς εὐμάρειας τοῦ ξέφρενου ἀνθρώπου ὁδηγεῖται κυριολεκτικά σέ παροξυσμό ἐκρηκτικό γιά τήν δημιουργία σύμπασα.
Καί τότε, πῶς ὁ ἄνθρωπος νά θηρεύσει τήν «εὐτυχία» μέσα σέ πλήρη σκοτισμό τῆς ὕπαρξης του πού ἀγνοεῖ καί γιατί γεννιέται, καί γιατί πεθαίνει, καί δέν ἀφουγκράζεται τήν σιωπηλή φωνή τοῦ Θεοῦ πού τοῦ φανερώνει τά ὅρια του καί ἀποκαθαίρει λυτρωτικά τήν συνείδηση ἀπό τίς παραισθήσεις ἑνός κόσμου – πανδοχείου;
Γεννηθήκαμε γιά νά ὡριμάσουμε, νά γεμίσουμε ἀγάπη καί ἀλήθεια. ῾Ο κόσμος μᾶς φανερώνει μέ τρόπους συγκλονιστικά μεγαλειώδεις τά ὅριά του. ᾿Ανάγκη, κρίσιμη κι ἐπείγουσα, νά ἰδοῦμε κοιτάζοντας ἐντός μας στό ἀπέραντο τῆς ψυχῆς μας μέσα στό ἀποκαλυπτικό φῶς τῆς συνείδησής μας, σ᾿ αὐτό τό συμβατικό ὅριο τοῦ χρόνου ἀνάμεσα σέ δύο ἐνιαυτούς.
Καλή Χρονιά, εὐτυχισμένη καί παραγωγική πνευματικά !
Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
