ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 26 Μαΐου 2025
ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Η ανθρωπότητα βιώνει στις μέρες μας μια από τις χειρότερες πνευματικές συγχύσεις της στην ιστορία της. Και ενώ θα περίμενε ο κάθε νοήμων ο σύγχρονος κόσμος να βαίνει στην πρόοδο, την ειρήνη και την ευημερία, χάρις στην δισχιλιόχρονη επίδραση του χριστιανικού μηνύματος, το οποίο είναι, όχι απλά η τελειότερη πνευματική καταξίωση του ανθρώπου, αλλά και η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού και ο οποίος είναι απόλυτα διαποτισμένος από τις αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας και του Ευαγγελίου. Πάνω απ’ όλα απελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από τον σκοτασμό των ψεύτικων θρησκευτικών σχημάτων του προχριστιανικού παρελθόντος, τα οποία ήταν φρικώδεις ανθρώπινες συλλήψεις και δημιουργίες δαιμονικής εμπνεύσεως. Ο αποκομμένος από την κοινωνία του Θεού άνθρωπος, πνευματικά αποπροσανατολισμένος, δημιουργούσε θρησκείες ατελέστατες, με στόχο να αποκαταστήσει την χαμένη κοινωνία με Αυτόν. Μη έχοντας τη δυνατότητα να συλλάβει την έννοια του αληθινού Θεού, επινοούσε «θεούς», όχι απλά ειδωλικούςκαι ψεύτικους, αλλά και ανήθικους και απάνθρωπους, πλάσματα της σκοτισμένης φαντασίας του, «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του.
Ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών, έστειλε στον κόσμο τον Υιό Του να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, τη δουλεία της αμαρτίας, την φθορά και το θάνατο. Ήρθε να είναι ο Ίδιος το «φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12), θέτοντας στο περιθώριο τα προχριστιανικά σκοτάδια. Παρά ταύτα η πλειονότητα των ανθρώπων δεν Τον δέχτηκαν. Οι πιστοί Του στην ιστορική πορεία της επί γης Εκκλησίας Του, ήταν το «μικρό ποίμνιο».
Στις δύστηνες ημέρες μας η κατάσταση είναι τραγική. Η πίστη στον αληθινό Θεό έχει περιθωριοποιηθεί και τη θέση της πήρε το νοσηρό πνευματικό – θρησκευτικό παγκόσμιο κίνημα της λεγομένης «Νέας Εποχής του Υδροχόου», το οποίο δεν έχει απλά διαφορετικές αρχές με αυτά της χριστιανικής πίστης, αλλά έχει και σφοδρό αντιχριστιανικό χαρακτήρα, αμφισβητώντας την υγιή «θρησκευτικότητα» του Χριστιανισμού. Προβάλλει μια διαφορετική θρησκευτικότητα, η οποία έχει ως υπόβαθρο τον αποκρυφισμό και στοχεύει στην επίτευξη και επικράτηση ενός παγκόσμιου θρησκευτικού συγκρητισμού, με την ανάμειξη όλων των θρησκευτικών πίστεων του παρελθόντος και του παρόντος, την δημιουργία μιας παν-θρησκείας, της παγκόσμιας θρησκείας των εσχάτων, η οποία θα εκφράσει την πλέονέσχατη διαβολική πλάνη της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους!
Αυτός ο σύγχρονος θρησκευτικός συγκρητισμός αποκαλείται Οικουμενισμός. Δεν είναι βεβαίως τυχαία και η ονομασία του, καθότι στοχεύει στην θρησκευτική ενοποίηση της οικουμένης. Ο Οικουμενισμός είναι «πνευματικό τέκνο» της «Νέας Εποχής», η οποία αποτελεί μια φρικτή και ανατρεπτική κατάσταση στην σύγχρονη πνευματικά αποπροσανατολισμένη και διατελούσα σε πρωτοφανή σύγχυση κοινωνία. Επινοήθηκε από σκοτεινά κέντρα των αφανών ηγητόρωντης και προωθείται για την επικράτηση μιας «νέαςπνευματικής και θρησκευτικής κατάστασης στην ανθρωπότητα», ως δήθεν «νέο φως» και να αποδιώξει τα δήθεν «σκοτεινά» κατάλοιπα του παρελθόντος, να φέρει την «ειρήνη» και την «συμφιλίωση» στην ανθρωπότητα, θέτοντας τέρμα στις θρησκευτικές διαμάχες και έριδες! Διαδίδει την οικτρή σατανική πλάνη ότι «όλες οι θρησκείες» και γενικά οι θρησκευτικές πίστεις «είναι καλές» και «διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο Θεό», οι οποίες όμως από μόνες τους «είναι ατελείς» για να εκφράσουν την «πλήρη αλήθεια», η οποία βρίσκεται στην σύγκλησή τους και εν τέλει στην συνένωσή τους!
Βασική αρχή του Οικουμενισμού είναι ο θρησκευτικός πλουραλισμός. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις είναι «αξίες»και αποτελούν επιμέρους εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και διαφορετικοί λυτρωτικοί δρόμοι, ισότιμοι και ασφαλείς ατραποί σωτηρίας, του ενός Θεού, ο οποίος ονομάζεται με διαφορετικά ονόματα και λατρεύεται με διαφορετικό τρόπο! Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει, αρκεί να μην είναι μην θεωρεί αποκλειστικά αληθινή τη δική του θρησκεία. Δεν υπάρχει στην «Νέα Εποχή» η έννοια της θρησκευτικής αποκλειστικότητας. Κάθε αντίληψη που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται φανατισμός και μισαλλοδοξία. Αντίθετα οι θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού και της θρησκευτικής σχετικότητας, θεωρούνται «ανοιχτά μυαλά», «φωτισμένοι»,«ανεκτικοί», «προοδευτικοί», κλπ.
Θα μπορούσαμε να πούμε, τηρουμένων των αναλογιών, ότι το κίνημα της «Νέας Εποχής»εμφανίστηκε και λειτουργεί όπως ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», πριν τριακόσια χρόνια, καθότι διατείνεται ότι είναι το «νέο φως», που «ήρθε να φέρει στον κόσμο», να τον «απαλλάξει από τον σκοταδισμό του παρελθόντος», από την «κακοδαιμονία, για την οποία ευθύνεται η πρότερη θρησκευτικότητα» και κύρια ο «σκοταδιστικός Χριστιανισμός»! Και το κυριότερο: να «καταδείξει στον άνθρωπο την θεϊκή του φύση», να τον αποκολλήσει από την «δυναστεία της θεότητας» και να συνειδητοποιήσει ότι «ο Θεός είναι ο εαυτός του και δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον ίδιο»! Όντως δαιμονικά διδάγματα!
Ο π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επικ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, συνεργάτης της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου, επισήμανε τα εξής σε σχετική αποκαλυπτική εργασία του, για την «Νέα Εποχή» και την νέα θρησκευτικότητα, που λανσάρει στον σύγχρονο κόσμο: «Σε πολλούς και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην πρόοδο του ανθρώπου από την ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών. Η προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τους θιασώτες της λεγόμενης “Νέας Εποχής” ή Εποχής του Υδροχόου. Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου φαινομένου, άκρως αντιχριστιανικού ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσυνθέτου ως προς τη διάρθρωση. Η “Νέα Εποχή” διαφημίζει την εποχή τη δική της ακριβώς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών αφ’ ενός και υπέρβασης των προβλημάτων αφ’ ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, που δημιούργησε η εποχή του Ιχθύος καθώς κυριαρχούσε ο Χριστιανισμός. Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα, σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη, είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, που βεβαίως δεν είναι ο Τριαδικός Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως. Για τη “Νέα Εποχή” κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε θέση που δεν αποδέχεται ως ισόκυρες όλες τις θρησκευτικές δοξασίες, θεωρείται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση».
Είναι αποδεδειγμένο πως αυτές οι απόψεις απηχούν αποκρυφιστικούς κύκλους, όπως είναι ο Τεκτονισμός και η Θεοσοφία, οι οποίοι θεωρούνται και οι «δεξαμενές» από τις οποίες «τροφοδοτείται» τόσον η «Νέα Εποχή», όσο και ο Οικουμενισμός. Είναι επίσης γνωστό πως οι καταβολές του θρησκευτικού συγκρητισμού βρίσκονται στο βασικό δόγμα της Θεοσοφίας, ότι «δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο αληθινός ερευνητής της αλήθειας οφείλει να χάσει τελείως από τα μάτια του όλες τις δογματικές πίστεις και όλες τις θρησκείες. Συμφιλιώνει όλες τις θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους από τα εξωτερικά ανθρώπινα ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας ταυτίζεται με τη ρίζα κάθε άλλης μεγάλης θρησκείας…». Περαιτέρω και σαν συνέπεια των προηγουμένων η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Έλενα Μπλαβάτσκυ «προτείνει τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής και προβλέπει λαμπρό το μέλλον της Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου».
Ο Καθηγητής π. Βασίλειος Γεωργόπουλος στην προειρημένη εργασία του, παραθέτει και άλλες αποδείξεις για το ότι η Θεοσοφία είναι η «μήτρα» του θρησκευτικού συγκρητισμού, τον οποίο καλλιεργεί και διαδίδει. Έλληνες εκπρόσωποι του ευρύτερου αυτού χώρου αποκαλύπτουν πως, «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο από τους ανθρώπους του πνεύματος είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης». Η Θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι εις την βάσιντων, την ουσίαν των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσιτην αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του λαού προς ον αποτείνονται». Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Γάλλος Θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιντης πνευματικής ενότητος πασών των θρησκειών». Την ίδια θέση εκπροσωπεί και ένα ελληνικό νεοεποχίτικο έντυπο «Η Αλήθεια, αν και ίδια πάντα δόθηκε με διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά από άλλη όψη, ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο».
Κατά συνέπεια οι ρίζες και οι καταβολές του Οικουμενισμού είναι αποκρυφιστικές, διότι, όπως είναι γνωστό η Θεοσοφία «νεκρανάστησε» όλα τα θρησκευτικά σχήματα του παρελθόντος, τα οποία είχαν ως βάση τον αποκρυφισμό και λειτουργούσαν βάσει αυτού.
O Οικουμενισμός είναι το τρίτο σκέλος της Παγκοσμιοποίησης, για την πνευματική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας. Η απαρχή του ανάγεται στον περασμένο αιώνα και συμπίπτει απόλυτα με τις ενοποιητικές πολιτικές και οικονομικές τάσεις του κόσμου (Κοινωνία των Εθνών, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, κλπ). Είναι γνωστές οι τιτάνιες προσπάθειες για διοργάνωση παγκόσμιων συνεδρίων των θρησκειών και δημιουργία παγκόσμιων φόρων θρησκειών, κλπ. Το 1893 ιδρύθηκε το «Κοινοβούλιο Θρησκειών του Κόσμου» στο Σικάγο, εκπροσωπώντας 40 και πλέον θρησκείες και διακηρύσσοντας ότι «αυτή θα ήταν η πρώτη μιας σειράς διεθνών συγκρητιστικών συγκεντρώσεων που θα συντελούσαν στην κατανόηση, στην ειρήνη και στην πρόοδο». Επίσης το 1948 ιδρύθηκε το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών»(WorldCouncilofChurches), στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, «υπό την μορφή μίας διαχριστιανικήςΟμοσπονδίας (με συμμετοχή και ορθοδόξων), αποτέλεσε το πρωταρχικό βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας. Η αρχή ουσιαστικά είχε γίνει με τη λεγόμενη “Πατριαρχική Εγκύκλιο’’ του 1920, όπου ο τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως πρότεινε την ίδρυση μίας “Κοινωνίας Εκκλησιών’’, κατά το πρότυπο της τότε “Κοινωνίας των Εθνών’’ (πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε.)».
Το πνεύμα της συγκρητιστικής πανθρησκείας εκφράζειεπακριβώς η ομιλία του Ινδού γκουρού Βιβεκανάνταστο πρώτο «Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου» του οποίου η πρώτη οργάνωση έγινε στο Σικάγο το 1893. Θεωρούνται από τους ειδικούς ως οι προγραμματικές δηλώσεις για την θεμελίωση του κατοπινού θρησκευτικού συγκρητισμού και του Οικουμενισμού. Μεταξύ των άλλων είχε δηλώσει: «Αν κάποιος από το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότηςθα έρθει με τον θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ’ αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδελφέ μου, οι ελπίδες σου θα διαψευστούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού. Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές, ούτε Βουδιστές. Ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά τι; Κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους»!
Από ορθοδόξου απόψεως, ο Οικουμενισμός είναι μια φρικτή δαιμονική σύλληψη και κατάσταση, έχοντας αποκλειστικό στόχο και σκοπό την υποβίβαση του Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστού στην κατηγορία των διαφόρων ιδρυτών θρησκειών και μυστών, την εξομοίωση της Εκκλησίας με τις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου και την απομείωση της μόνης σώζουσας Ορθοδόξου Πίστεως, ορίζοντάς την ως μια από τις πολλές παραδόσεις του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, οι οποίες, σε καμιά περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται κακόδοξες, αλλά «ιδιαίτερες παραδόσεις»! Αποκαλυπτική αυτού του τραγικού στόχου υπήρξε εγκύκλιος του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Σεραφείμ, ο οποίος είχε τονίσει τα εξής: «Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις. ….Αν σύμφωνα με τους οικουμενιστές, όλες οι ομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, αν οι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά αποδεκτοί τρόποι προσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και οι μάρτυρες μας και γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;»! Εξίσου αποκαλυπτική είναι αναφορά στον Οικουμενισμό του μακαριστού λόγιου αγιορείτη μοναχού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Εἶναι ἕνα δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰςδοκιµασίαν τάς συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήνπίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν… Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείαςκλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖαφιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. Δέν παραδέχεται προσωπικόνΘεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. Δέν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένηνἀλήθειαν. Δέν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς”. Δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόνδέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήνπανθρησκεία, δηλαδή οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµοἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦκόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτηδραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση. Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆςπαναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορσηκαί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσιακατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση»!
Παρά ταύτα δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ορθόδοξοι, με προεξάρχοντα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα,τα οποία έχουν ασπασθεί τις αρχές του Οικουμενισμού, βλέποντάς τες ως δήθεν «αίτημα των καιρών» και το χειρότερο: «συμβατές με την ορθόδοξη πίστη»! Κάποιοι επίσης στρεβλώνουν την οικουμενική – καθολική διάσταση της Εκκλησίας, ταυτίζοντάς Την με τις αρχές και τις επιδιώξεις του Οικουμενισμού! Άλλοι την θέλουν «στρατευμένη» στον περιρρέοντα θρησκευτικό συγκρητισμό, ισχυριζόμενοι ότι έτσι «εξέρχεται από την εσωστρέφειά της» και «δίνει τη μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο»! Μάλιστα ακούμε συχνά από επίσημα χείλη υψηλά ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων ότι δήθεν «ο οικουμενισμός ήταν στο επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησίας από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους»! Ότι «αν η Ορθοδοξία δεν πραγματοποιεί συνεχώς διαλόγους είναι δείγμα ανεπίτρεπτου φόβου» και «θα αποτύχει στην αποστολή της και θα πάψει να είναι η καθολική και οικουμενική Εκκλησία». Αντίθετα, θα γίνει εσωστρεφής και κλειστή στον εαυτό της, ένα «γκέτο» στο «περιθώριο της ιστορίας» και «θα μείνει αμέτοχη στις σύγχρονες ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις»!
Αυτό το «πνεύμα» δυστυχώς επικράτησε και πέρασε στα κείμενα της «Συνόδου» της Κρήτης (2016), όπως στο ακόλουθο: «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι καλούνται να συμβάλλουν εις την διαθρησκειακήν συνεννόησινκαι συνεργασίαν, δι’ αυτής δε εις την απάλειψιν του φανατισμού από πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις την συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον προς εξυπηρέτησιν του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος»! Με άλλα λόγια, το Συνοδικό Κείμενο, αγνοώντας και διαγράφοντας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;», (Β΄ Κορ.6,14), θεωρεί αναγκαία τη συνεργασία του φωτός της Ορθοδοξίας με το σκότος των άλλων θρησκειών, για την «επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον», δηλαδή για τη επικράτηση μιας κοσμικού τύπου ελευθερίας και ειρήνης και καλεί τους πάντες να εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή.
Αλλά δυστυχώς ύστερα από έναν αιώνα «τολμηρών ανοιγμάτων» της Εκκλησίας μας στους αιρετικούς και αλλοθρήσκους, οι ως άνω στόχοι όχι μόνον δεν ευοδώθηκαν, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη. Οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι παραμένουν απαθείς στις «μαρτυρίες» των συμμετεχόντων ορθοδόξων στα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά φόρα και το χειρότερο: διοχετεύουν στον ορθόδοξο χώρο τις πλάνες τους, ώστε να παρατηρείται σοβαρή αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, πολύ ανησυχητική άμβλυνση του ορθοδόξου αισθητηρίου του ορθοδόξου λαού μας, ο οποίος, εναποθέτοντας την πνευματική του καθοδήγηση στους εκκλησιαστικούς του ταγούς, πλείστοι εξ αυτών τον κεντρίζουν με τον θρησκευτικό συγκρητισμό, τον αποξενώνουν από την πίστη στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας και της Εκκλησίας Του, ως το μοναδικό πνευματικό θεραπευτήριο και την μοναδική θύρα της σωτηρίας των ανθρώπων.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για τα όσα άτοπα και ανησυχητικά συμβαίνουν στο χώρο του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού. Ο Οικουμενισμός είναι, όπως αποφάνθηκαν θεόφρονες και θεοφώτιστοι σύγχρονοι άγιοι και ομολογητές της Εκκλησίας μας, ο πρόδρομος του ταχέως ερχομένου Αντιχρίστου. Είναι η τρομερότερη και χείριστη αίρεση όλων των εποχών, η παναίρεση, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, διότι, εκτός από το ότι είναι η συνένωση όλων των πλανών και αιρέσεων που εμφανίστηκαν στην δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας, συνενώνει και τις ποικίλες θρησκευτικές πίστεις από καταβολής κόσμου, ακόμα και τις πιο ακραίες και εξωφρενικές! Η δαιμονική του αρχή είναι, να μην δέχεται τίποτε ως μοναδική «αλήθεια» και να μην απορρίπτει τίποτε! Τα πάντα χωρούν και αποκτούν «αξία» μέσα στον οικουμενιστικόκυκεώνα! Ακόμα, βασική αρχή του είναι: «πίστευε ό, τι θέλεις, μόνο μην πιστεύεις στην μοναδικότητα της πίστης σου»! Βεβαίως ο απώτερος στόχος του είναι η σταδιακή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας, και ηπραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας, διά της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών, την αλλοτρίωση του Χριστιανισμού και την εξαφάνιση της Εκκλησίας.
Καλούμε λοιπόν τους πιστούς της μητροπολιτικής μας περιφέρειας και τους αναγνώστες μας, να μείνουν μακριά από αυτά τα ολέθρια διδάγματα, τα οποία έχουν σατανική προέλευση, την οποία μας επιβεβαίωσε και ο νεοφανής Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, με μια συγκλονιστική πνευματική εμπειρία του: «Πῆγα στόκελλί μου καί προσευχήθηκα καί ρώτησα τόν Χριστό νά μέ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρατήν ἀπάντησή του, ἡ ὁποία εἶναι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμόςἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρταπνεύματα. Μετά τήν προσευχή γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξίαστήν ψυχή, δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσωπνευματικά»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
