ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3η Νοεμβρίου 2025.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΩΣ «ΠΡΙΜΑΤΟΥ» ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
Η αποστασία του δυτικού Χριστιανισμού είναι ραγδαία, φανερώνοντας το απύθμενο χάσμα, που τον χωρίζει από την Ορθοδοξία μας, η Οποία, μόνον Αυτή διασώζει επακριβώς, χωρίς προσθαφαιρέσεις, την αρχέγονη και σώζουσα διδασκαλία της Εκκλησίας, και για τούτο μπορεί να ταυτιστεί με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Αντίθετα η μεγάλη πανσπερμία των αιρετικών ομάδων, οι οποίες αποσχίστηκαν κατά καιρούς από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό Της, δεν μπορούν να λογιστούν ως «εκκλησίες», διότι η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη. Είναι το Σώμα του Χριστού έχουσα κεφαλή Της Αυτόν, καθότι «αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18). Η Εκκλησία «εστί το σώμα αυτού» (Εφ. 1.23)., που σημαίνει ότι είμαστε όλοι «σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α΄Κορ.2.27), αφού «οι πολλοί εν σώμα εσμέν εν Χριστώ» (Ρωμ.12.5). Όπως το κάθε σώμα είναι μοναδικό έχον μία κεφαλή, έτσι και η Εκκλησία, το εκκλησιαστικό σώμα, είναι μία και μοναδική έχουσα ως κεφαλή Της τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Επειδή μία κεφαλή δεν μπορεί να είναι κεφαλή πολλών σωμάτων, έτσι και ο Χριστός δεν μπορεί να είναι η κεφαλή πολλών εκκλησιών, άρα δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, αλλά μία.
Η δυτική χριστιανοσύνη αποκόπηκε από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού τον 11ο αιώνα και, όπως ήταν αναμενόμενο, έπεσε σε σωρεία πλανών και αιρέσεων. Λόγω της απουσίας της Θείας Χάριτος, άρχισε ενωρίς να διασπάται σε επί μέρους ομάδες, οι οποίες διαφοροποιούνταν, με τις νέες κακοδοξίες τους.
Μια από αυτές τις αιρετικές ομάδες, που ξεπήδησε από τον Παπισμό, είναι και ο Αγγλικανισμός, ο οποίος αποκόπηκε από αυτόν τον 16ο αιώνα, για πολιτικούς λόγους. Το 1534 ο Βασιλιάς Ερρίκος Η΄ και το αγγλικό κοινοβούλιο απέκοψαν την Αγγλική «εκκλησία» από την Ρώμη, διότι «Ο βασιλιάς είχε ανάγκη από αρσενικό διάδοχο και η σύζυγός του, η Αικατερίνη της Αραγωνίας, είχε φτάσει σε ηλικία στην οποία γέννηση διαδόχου φαινόταν απίθανη. Ο βασιλιάς έκανε αίτηση στον Πάπα να ακυρώσει το γάμο του για να μπορέσει να ξαναπαντρευτεί με την Άννα Μπολέυν, αλλά ο Πάπας δεν μπορούσε επειδή δεν επιτρεπόταν η διάλυση του γάμου»[1]. Έτσι προέκυψε η «Αγγλικανική Εκκλησία»!
Αλλά μετά την απόσχισή της άρχισε τις «μεταρρυθμίσεις», εισάγοντας προτεσταντικές δοξασίες. Όπως αναφέρει ο ιστορικός και καθηγητής, αείμνηστος Αρχ. Βασίλειος Στεφανίδης: Ύστερα από επιστολή του Ι. Καλβίνου και «της προσκλήσεως καλβινιστών λογίων και της εν Λονδίνω κοινότητος καλβινιστών προσφύγων, ήρχισεν εν Αγγλία η επίδρασις του Καλβινισμού. Επισήμως επικυρωθέντα υπό των Βουλών εξεδόθησαν το νέον Ευχολόγιον («Book of common prayer») και η νέα ομολογία των 42 άρθρων (1552). Δι’ αυτών η λατρεία και η διδασκαλία μετερρυθμίσθησαν εν μετριοπαθεί καλβινικώ πνεύματι, αλλ’ η μεν ομολογία μάλλον εκαλβίνιζε, το δε ευχολόγιον μάλλον εκαθολίκιζε»[2]. Και όντως ο Αγγλικανισμός βρίσκεται μεταξύ του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Άλλωστε η «Αγγλικανική Εκκλησία βρίσκεται σε πλήρη κοινωνία με τις λουθηρανικές εκκλησίες της Σκανδιναβίας και της Βόρειας Αμερικής, και με τους Παλαιοκαθολικούς (Ρωμαιοκαθολικοί οι οποίοι αποσχίστηκαν από τη Ρώμη μετά την Πρώτη Σύνοδο του Βατικανού το 1870 επειδή εκεί θεσπίσθηκε επίσημα το αλάθητο του Πάπα)»[3].
Ο Αγγλικανισμός με τις καινοτομίες, που έκανε κατά καιρούς, απομακρύνθηκε παρασάγγας από την αυθεντική διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τέλεια εκκοσμίκευση, αποδεχόμενη της ομοφυλοφιλία ως «κανονικότητα», «ευλογεί» «γάμους» ομοφυλόφιλων ζευγαριών, αλλά και «χειροτονεί» «κληρικούς» δεδηλωμένους ομοφυλόφιλους και πολλούς από αυτούς να είναι «πανδρεμένοι» με άτομα του ιδίου φύλου!
Μια από τις πολλές καινοτομίες είναι και η θέσπιση της γυναικείας «ιεροσύνης». Πολλές από τις ομάδες της «Αγγλικανικής Κοινωνίας», (έτσι ορίζεται η διακοινωνία των ομάδων της Αγγλικανικής «εκκλησίας»), χειροτονούν γυναίκες «ιερείς» και «επισκόπους», παρά το ότι αυτή η πρακτική είναι ασύμβατη με την Παράδοση της Εκκλησίας και τις όποιες αντιδράσεις κάποιων Αγγλικανών συντηρητικών.
Πριν λίγες ημέρες, για πρώτη φορά, «ανέβηκε» στο αξίωμα του «Πριμάτου» της Αγγλικανικής «εκκλησίας» γυναίκα, η Sarah Mullally, στη θέση του παραιτηθέντος πρώην «αρχιεπισκόπου» Justin Welby, ο οποίος αναγκάστηκε σε παραίτηση, λόγω της συγκάλυψης σεξουαλικών εγκλημάτων από αγγλικανούς «ιερείς».
Αλλά ας δούμε ποια είναι η «ταυτότητα» της νέας Αγγλικανής «αρχιεπισκόπου». «Πρόκειται για την 63χρονη πρώην επίσκοπο του Λονδίνου Ντέιμ Σάρα Μάλαλι, η οποία είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Κατάγεται από το Σάρει της Αγγλίας και από το 1999 ως το 2004 ήταν επικεφαλής της νοσηλευτικής υπηρεσίας του Ηνωμένου Βασιλείου»[4].
Επίσης «Η Μάλαλι αυτοπροσδιορίζεται ως φεμινίστρια και έχει χειροτονήσει τόσο άνδρες όσο και γυναίκες. Σύμφωνα με τους Financial Times, η Μάλαλι «θεωρείται θεολογικά φιλελεύθερη». Ωστόσο, στηρίζει και τη συμμετοχή στην Εκκλησία της Αγγλίας όσων απορρίπτουν τη χειροτονία γυναικών, δηλώνοντας κατά την ανακοίνωση του διορισμού της ως επόμενης Επισκόπου Λονδίνου: «Σέβομαι απολύτως εκείνους που, για θεολογικούς λόγους, δεν μπορούν να αποδεχθούν τον ρόλο μου ως ιερέα ή επισκόπου. Πιστεύω ότι η εκκλησιαστική ποικιλία σε όλο το Λονδίνο πρέπει να ανθίσει και να αναπτυχθεί· όλοι θα πρέπει να μπορούν να βρουν ένα πνευματικό σπίτι». Τον Σεπτέμβριο του 2016 έγινε μία από τους δέκα επισκόπους που συγκρότησαν την “ομάδα επισκόπων για προβληματισμό πάνω στη σεξουαλικότητα” της Εκκλησίας. Σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, δήλωσε το 2017 ότι “είναι καιρός να συλλογιστούμε την παράδοσή μας και τις γραφές μας και μαζί να πούμε πώς μπορούμε να προσφέρουμε μια απάντηση που να αφορά μια αγάπη χωρίς αποκλεισμούς”. Όταν ρωτήθηκε για τα ομοφυλοφιλικά άτομα στην εκκλησία, πρόσθεσε: “Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους, και η Εκκλησία επιδιώκει να δείχνει αγάπη προς όλους, επειδή αντανακλά τον Θεό της αγάπης, ο οποίος αγαπά τον καθένα”. Το 2022, η Μάλαλι υποστήριξε τον εορτασμό του Μήνα Ιστορίας ΛΟΑΤΚΙ+ και την ίδρυση Συμβουλευτικής Ομάδας με στόχο να καθοδηγεί τη μητρόπολη σε θέματα “ποιμαντικής φροντίδας και ένταξης των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στη ζωή των εκκλησιαστικών μας κοινοτήτων”».
Η Μάλαλι έχει περιγράψει τις απόψεις της για τις αμβλώσεις ως υπέρμαχες των δικαιωμάτων στην άμβλωση, αν και δήλωσε πως προσωπικά θα έτεινε να αποφύγει την άμβλωση αν βρισκόταν μπροστά σε τέτοια επιλογή. Έχει πει: «Θα υποπτευόμουν ότι θα περιέγραφα την προσέγγισή μου σε αυτό το ζήτημα ως υπέρ της επιλογής (των γυναικών να μπορούν να κάνουν έκτρωση, το λεγόμενο στα αγγλικά pro-choice) μάλλον παρά υπέρ της ζωής (δηλαδή υπέρ της ζωής του αγέννητου βρέφους, το λεγόμενο στα αγγλικά pro-life), αν και αν επρόκειτο για ένα συνεχές θα ήμουν κάπου στη μέση, κινούμενη προς το pro-life όταν αφορά τη δική μου επιλογή και δίνοντας επιλογή όταν αφορά τους άλλους»[5].
Έχοντας υπόψη τους όλα αυτά, εκατομμύρια συντηρητικών αγγλικανών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται την πρωτοφανή εκκοσμίκευση της «Αγγλικανικής Εκκλησίας», άρχισαν να εκδηλώνουν σφοδρές αντιδράσεις. Πολλοί εκτιμούν ότι ο Αγγλικανισμός περνά ήδη μια από τις σοβαρότερες κρίσεις στην ιστορία του. Στις 3 Οκτωβρίου η «Παγκόσμια Αδελφότητα Ομολογούντων Αγγλικανών» «Gafcon», που ενώνει την πλειοψηφία των 85 εκατομμυρίων αγγλικανών, δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή, στην οποία δήλωσε ότι η Εκκλησία της Αγγλίας «εγκατέλειψε τις εξουσίες της ως ηγέτης» και έθεσε σε κίνδυνο την ενότητα της παγκόσμιας αγγλικανικής κοινότητας[6]. Εξέφρασε την αντίθεσή της στον διορισμό της Σάρα Μάλλαλι ως πρώτης γυναίκας- «αρχιεπισκόπου» του Καντέρμπουρυ.
Παρά τις αντιδράσεις στους κόλπους του αιρετικού Αγγλικανισμού, το Βατικανό έσπευσε να «χαιρετίσει» την εκλογή της Σάρα Μάλλαλι, ως «αρχιεπίσκοπος – πριμάτος» της «Αγγλικανικής Εκκλησίας». Σύμφωνα με ανάρτηση της εν Ελλάδι παπικής «επισκοπής Σύρου»[7], «Η Καθολική Εκκλησία καλωσόρισε την νέα Επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας, μέσω δηλώσεων του Επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Ενότητας των Χριστιανών, καρδιναλίου K. Koch και του Επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας στη Βρετανία καρδιναλίου V. Nichols. Θυμίζουμε ότι η Αγία Έδρα έχει από χρόνια, “πρωτόκολλο” για την υποδοχή γυναικών Επισκόπων και υπάρχει αρμονική συνεργασία, ιδιαίτερα στις χώρες της Βόρεια Ευρώπης. Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε μιλήσει για “οικουμενισμό στην καθημερινή ζωή” μέσω της συνύπαρξης και της συνεργασίας»! Επίσης «θερμό» χαιρετισμό απεύθυνε και το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».
Η «γυναικεία ιεροσύνη» είναι πια καθεστώς στον Προτεσταντισμό, όπου βεβαίως η έννοια της Ιεροσύνης ουδεμία σχέση έχει με αυτόν, αφού δεν την θεωρούν ως Μυστήριο της Εκκλησίας, αλλά κάτι σαν διορισμό υπευθύνου, «πάστορα». Αλλά και στον Παπισμό τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος για «γυναικεία ιεροσύνη». Ο πεθαμένος «Πάπας» Φραγκίσκος είχε εγείρει θέμα για την «ενεργό συμμετοχή των γυναικών στην καθολική εκκλησία», διορίζοντας γυναίκες ακόμα και στα «συνοδικά» όργανα, ανοίγοντας το δρόμο για την «γυναικεία ιεροσύνη». Προφανώς η πελωρίων διαστάσεων έλλειψη «κληρικών» στην παπική «εκκλησία», επιταχύνει την καθιέρωση της «γυναικείας ιεροσύνης».
Όσον αφορά την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δέχεται μόνον την ανδρική ιεροσύνη, όχι βέβαια ότι καταφρονεί και υποβιβάζει την γυναίκα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι αδαείς, αλλά από σεβασμό στην αρχέγονη αποστολική και αγιοπατερική εκκλησιαστική παράδοση. Κύρια από το γεγονός ότι ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν συμπεριέλαβε στους Αποστόλους γυναίκες, ούτε καν την Θεοτόκο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αξιοποιεί με τον καλλίτερο τρόπο τις γυναίκες, ορίζοντας τες στο πολύ σημαντικό έργο της κοινωνικής διακονίας.
Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την ανησυχία μας για τα όσα συμβαίνουν στην αιρετική και αποστατημένη δυτική Χριστιανοσύνη, διότι ο οίστρος του σύγχρονου οικουμενιστικού συγκρητισμού, αγγίζει και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αρκετοί εκκλησιαστικοί παράγοντες, έχουν αμβλύνει επικίνδυνα τα ορθόδοξα κριτήριά τους, αρνούμενοι να θεωρούν ως αιρετικούς τους δυτικούς, αντίθετα θεωρούν τις θρησκευτικές τους κοινότητες ως αληθινές «εκκλησίες» και τις δοξασίες τους ως «διαφορετικές παραδόσεις, όχι αναγκαστικά κακόδοξες». Αιρέσεις βλέπουν πέρα από τον παραδοσιακό Προτεσταντισμό, όπως τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, του Πεντηκοστιανούς, τους Αντβεντιστές, τους Μορμόνους κλπ.
Έτσι πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι επιδιώκουν να υιοθετήσει η Εκκλησία μας δυτικά έθιμα, ένα από αυτά είναι και η «γυναικεία ιεροσύνη», την οποία δεν θεωρούν ως κάτι άτοπο και απαγορευμένο, αλλά ως «επικρατούσα συνήθεια της ανδροκρατίας του παρελθόντος» και το πρώτο βήμα είναι η προώθηση του «επιτακτικού αιτήματος» για την καθιέρωση του θεσμού των «διακονισσών», του οποίου το αληθές περιεχόμενο είναι ακαθόριστο και οπωσδήποτε ξέχωρο από την λατρεία. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να υποδέχονται τις δυτικές «ιέρειες» ως «κανονικούς εκκλησιαστικούς λειτουργούς», να συναλλάσσονται μαζί τους, να συζητούν στις θεολογικές συναντήσεις θέματα «ενότητας της Εκκλησίας», ακόμα και να συμπροσεύχονται! Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: αυτές οι πρακτικές δεν σημαίνουν έμμεση αποδοχή της «γυναικείας ιεροσύνης»; Κι ακόμα: δεν συμβάλλουν στην άμβλυνση του ορθοδόξου αισθητηρίου για την αποδοχή μελλοντικά της χειροτονίας γυναικών και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας; Φοβούμαστε πως ναι!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[1]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1
[2] https://www.oodegr.com/oode/thriskies/agglikanoi/genika_1.htm
[3]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1
[4] https://www.ertnews.gr/eidiseis/diethni/gynaika-i-nea-arxiepiskopos-tis-agglikanikis-ekklisias/
[5]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9
[6]https://eeod.gr/news/84963-anglikano-se-lo-ton-ksmo-ennontai-kat-tou-diorismo-gynakas-archiepiskpou
