ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 12η Μαΐου 2025
ΟΤΑΝ Η «ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ» ΕΠΙΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΣΩΖΟΥΣΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!
(Σχόλιο σε άρθρο «αγαπολόγου» ορθοδόξου κληρικού)
Ο θρησκευτικός συγκρητισμός συνεχίζει να εισβάλλει δυναμικά στο πλήρωμα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας, ως μια επιδημική πνευματική νόσος, με δραματικές επιπτώσεις στους πιστούς, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ αλήθειας και πλάνης. Όπως είναι γνωστό, βασική αρχή της χριστιανικής μας πίστεως είναι ότι η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια.
Όπως είχαμε τονίσει σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, απαραίτητη προϋπόθεση για τον αγιασμό του ανθρώπου είναι η μετοχή του στην αλήθεια, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού: «ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. … ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» (Ιωάν.17,17,19). Έτσι «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ιωάν.5,24) και αντίθετα, «ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ρήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· … ἐκεῖνος (ο Πατήρ) κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ιωάν.12,48). Όταν μετέχουμε της αλήθειας λαμβάνουμε πλούτο αδαπάνητο, όπως μας διαβεβαίωσε ο Απόστολος Παύλος: «γινώσκετε γὰρ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δι᾿ ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε» (Β΄Κορ.8,9).
Πού μπορούμε να βρούμε και να βιώσουμε την σώζουσα αλήθεια; Μόνο στην Εκκλησία του Χριστού, η οποία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15), ως το τεθεωμένο Σώμα Του και κεφαλή ο Ίδιος (Κολ.1,18) και αέναος διδάσκαλός της ο Παράκλητος το Πνεύμα της αληθείας, το Οποίο την οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν16,17). Γι’ αυτό δεν μπορεί να σφάλει. Μόνον αυτή μπορεί να είναι αλάθητη και κανένα ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο, όταν αυτονομηθεί από την Εκκλησία διατυπώνει δικής του εμπνεύσεως διδασκαλίες, «αιρέσεις απωλείας» (Β΄ Πέτρ.2,1) κατά τον Απόστολο Πέτρο. Και πράγματι είναι αιρέσεις απωλείας, διότι είναι σπέρματα του διαβόλου, για την ματαίωση της σωτηρίας[1].
Με λύπη και ανησυχία παρατηρούμε πως πάμπολλα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα έχουν επηρεαστεί από τον σύγχρονο περιρρέοντα θρησκευτικό συγκρητισμό, έχοντας πειστεί ότι «η αλήθεια δεν είναι προνόμιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας», αλλά βρίσκεται και εκτός αυτής, στις αιρέσεις, ακόμα και στις θρησκείες του κόσμου! Ένα πραγματικά δαιμονικής εμπνεύσεως «δόγμα» το οποίο αναιρεί την αποκλειστικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας και την μοναδικότητα της Εκκλησίας να είναι η κιβωτός της σωτηρίας των ανθρώπων.
Μέσα σε αυτούς τους κύκλους καλλιεργείται ένας παράξενος φανατισμός, ο οποίος εκδηλώνεται με αισθήματα εχθρότητας προς όσους δεν συμμερίζονται τις συγκρητιστικές τους απόψεις, επικολλώντας τους «ταμπέλες», όπως, «φανατικοί», «μισαλλόδοξοι», «σκοταδιστές», «οπισθοδρομικοί», «φονταμενταλιστές», κλπ. Αντίθετα, εκδηλώνουν αισθήματα συμπάθειας προς τους αιρετικούς και αλλοθρήσκους, μιας αλλόκοτης «αγαπολογίας», πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ιστορία της Εκκλησίας. Μάλιστα, ως απόδειξη αυτής της παράδοξης «αγαπολογίας» αναλαμβάνουν συχνά ρόλο «απολογητών» κακοδόξων και των πλανών τους, πασχίζοντας να αποδείξουν ότι δήθεν δεν υπάρχουν σήμερα αιρέσεις και ως εκ τούτου είναι άδικες οι «επιθέσεις» των «σούπερ ορθοδόξων», όπως μειωτικά χαρακτηρίζουν τους ομολογητές ορθοδόξους πιστούς!
Με μια τέτοια «απολογία» θα ασχοληθούμε στην παρούσα ανακοίνωσή μας. Κληρικός Ιεράς Μητροπόλεως της Δυτικής Ελλάδος, ανάλαβε να «υπερασπιστεί» τον «κατασυκοφαντημένο» Παπισμό, από την «ορθόδοξη μισαλλοδοξία» και να «πλέξει» «φωτοστέφανο» στον αποθανόντα «Πάπα» Φραγκίσκο, που και αυτός υπήρξε «θύμα κατασυκοφάντησης».
Αφού μελετήσαμε με προσοχή το άρθρο του, με τίτλο: «Ο Πάπας Φραγκίσκος…Κι εμείς…»[2], δεν μας ήταν δύσκολο να διαπιστώσουμε την απίστευτη απουσία έστω στοιχειώδους θεολογικής και ιστορικής προσέγγισης του θέματος που θέλησε να διαπραγματευτεί και να δημοσιοποιήσει. Επίσης είναι καταφανής η ισοπέδωση, «βάζοντας στο ίδιο σακί» την Ορθοδοξία με τον Παπισμό, την σώζουσα αλήθεια με την αίρεση, τους αγίους Πατέρες και Ομολογητές με τους αιρετικούς, τους συνειδητούς ορθοδόξους πιστούς με τους αμετανόητους παπικούς αιρετικούς. Καταλογίζει ίσες ευθύνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με την παπική «εκκλησία», παρά το γεγονός ότι η πρώτη παρέμεινε απόλυτα πιστή στην αγιογραφική, αγιοσυνοδική και αγιοπατερική παράδοση και η δεύτερη, μετά την αποκοπή της από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού (11ο αιώνα), δεν άφησε τίποτε όρθιο και ανόθευτο σε Αυτή, με τις προσθαφαιρέσεις «δογμάτων».
«Τσουβαλιάζει» μαζί Ορθοδοξία και Παπισμό, παραβλέποντας ότι, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, παρά τις ιστορικές της περιπέτειες, ένδοξη, «μὴ ἔχουσα σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων», παραμένει, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια «ἁγία καὶ ἄμωμος» (Εφ.5,17), αντίθετα η παπική «εκκλησία» αποτελεί από την στιγμή της αποκοπής της, ένα συνεχές θέατρο εγκληματικότητας, ανηθικότητας και ακολασίας. Αποτελεί το αγιάτρευτο άλγος της ανθρωπότητας, η οποία, όχι μόνο δεν είχε (και δεν έχει) να προσφέρει κάτι θετικό στον κόσμο, αλλά μάλλον αρνητικές και συχνά ολέθριες επιπτώσεις έσχε στην ιστορική της πορεία ως τα σήμερα.
Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και να ανατρέψουμε ορισμένα βασικά σημεία του δημοσιεύματός του, όχι για να μειώσουμε τον ίδιο, τον οποίο σεβόμαστε και αγαπούμε ως κληρικό, αλλά προς χάριν πολλών αναγνωστών του, οι οποίοι προφανώς σκανδαλίστηκαν από αυτά.
Αρχίζει το άρθρο του, επιχειρώντας να υπερασπιστεί το ανύπαρκτο «παπικό πρωτείο»: «Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο εύκολα συνειδητοποιούμε ότι οι αναφορές στο πρόσωπο του Πέτρου είναι εντυπωσιακά περισσότερες από όσες στους άλλους Αποστόλους. Ήδη στα Ευαγγελικά κείμενα φαίνεται η ξέχωρη (για να μην πούμε υπεροχική) θέση του Πέτρου. Μέσα στο Ευαγγέλιο ο Χριστός τον χρίει θεμέλιο της Εκκλησίας λέγοντας του ότι “Συ είσαι Πέτρος, δηλαδή βράχος (ακόμη και τώρα τα μεγάλα βράχια στην Κύπρο τα λένε… Πέτρους!!) πάνω στον οποίο θα θεμελιώσω την Εκκλησία μου”. Και θυμάται κανείς τις επισημάνσεις του Χριστού για το πού πρέπει ο οποιοσδήποτε να χτίζει το σπίτι του (Ματθ.7,24–27). Αυτή η αντίληψη για τον Πέτρο “στοίχειωσε” την Εκκλησία. Ο επίσκοπος της Ρώμης κάτοχος – διάδοχος της θέσεως του Πέτρου είχε για την αδιαίρετη Εκκλησία κύρος και ισχύ αναφοράς και δικαίωμα αρνησικυρίας». Και συνεχίζει να στηρίζει την αλαζονική παπική αξίωση να διοικεί όλη την Εκκλησία: «Εν απουσία του επισκόπου Ρώμης και χωρίς την συμφωνία του η οποιαδήποτε εκκλησιαστική απόφαση στασιαζόταν. Λόγω παράκαμψης του αντιπροσώπου του Ρώμης προσετέθη λόγος ακυρώσεως της Ληστρικής συνόδου. Ο Ρώμης εξεδίκαζε ως εφετείο και Άρειος Πάγος όλα τα της Εκκλησίας εκκρεμούντα θέματα». Δυστυχώς με τους λόγους του αυτούς έγινε ο διαπρύσιος κήρυκας του πλέον ακραίων παπικών αντιλήψεων, τις οποίες απορρίπτουν ακόμα και αυτοί οι σώφρονες παπικοί θεολόγοι και ιστορικοί! Δέχεται την παπική παρερμηνεία του ευαγγελικού χωρίου «συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν» (Ματθ.16,18), όταν η Εκκλησία, για δύο χιλιάδες χρόνια ως τώρα, θεωρεί ως θεμέλιο της Εκκλησίας την ομολογία του Πέτρου και όχι αυτό καθ’ εαυτό το πρόσωπό του. Αυτό υποστηρίζει ο ιερός Χρυσόστομος λέγοντας «…Ο επί τη ομολογία του Πέτρου οικοδομήσας την Εκκλησίαν»[3] και «…Τω γουν Πέτρω ειπών, μακάριος ει Σίμων βάρ Ιωνά και επαγγειλάμενος τα θεμέλια της Εκκλησίας επί της ομολογίας αυτού καταθήσεται…»[4].
Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογίας γνωρίζουν ότι για οκτακόσια χρόνια δεν είχε τεθεί θέμα «πρωτείου» εφ’ όλης της Εκκλησίας από τον πατριαρχικό θρόνο της Ρώμης, αλλά λειτουργούσε αρμονικά στα πλαίσια της «Πενταρχίας», όπως αυτή καθορίστηκε από τις Β΄ και Δ΄ Οικουμενικές Συνόδους. Διότι ουδέποτε η δεν ανεγνώρισε η Εκκλησία «Θρόνο Πέτρου», ή «Θρόνο Ανδρέου» ή ετέρου Αποστόλου. Δεν υπήρχε πρωτείο εξουσίας, αλλά πρωτείο τιμής στις δύο πρωτόθρονες Εκκλησίες Ρώμης και Νέας Ρώμης, ως Πρωτεύουσες Πόλεις της Οικουμένης. Θέμα «πρωτείου» στον πατριαρχικό θρόνο της Ρώμης ανακίνησαν οι αιρετικοί και βάρβαροι Φράγκοι τον 9ο αιώνα, το οποίο επέβαλαν όταν τον κατέλαβαν τον 11ο αιώνα, προκειμένου να θεμελιώσουν, σε παγκόσμιο επίπεδο το αντίχριστο φεουδαρχικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να εξουσιάζει το Βατικανό ως τα σήμερα! Επί πλέον τόσο το «πρωτείο», όσο και οι άλλες παπικές πλάνες στηρίχτηκαν σε παιδαριώδη χαλκευμένα πλαστά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, κλπ), τα οποία αποτελούν το όνειδος της ιστορίας! Δεν γνωρίζει ότι το «πρωτείο», το οποίο, κατά την Α΄ Βατικανή «Σύνοδο» έγινε δόγμα πίστεως των Παπικών, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» των σχέσεων μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον αιρετικό Παπισμό;
Αναμασά το παπικό ψεύδος ότι δήθεν ο Πέτρος υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης. Αλλά είναι πια ξεκαθαρισμένο και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο Πέτρος όχι μόνο δεν υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης, αλλά ουδέποτε πήγε στη Ρώμη, αφού υπήρχε αυστηρή απαγόρευση των ρωμαϊκών αρχών να μην μεταβαίνουν στη Ρώμη Ιουδαίοι (διάταγμα του Κλαυδίου 44 μ. Χ.). Πέραν αυτού, αποδεδειγμένα, ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης υπήρξε, ο χειροτονηθείς από τον Απόστολο Παύλο, Λίνος και σε καμιά περίπτωση ο Πέτρος!
Ακολούθως έγραψε: «Και μπήκε ο διάβολος εν τω μέσω των αδελφών και άρχισαν οι αποστασιοποιήσεις και η ακατανοησία και οι προσχηματικές επικλήσεις στα… χωρίζοντα που προϋπήρχαν, αλλά τα κάλυπτε η αγάπη. Τότε τα… αποκάλυπτε η κακοδιάθετη “παρατηρητικότητα”. Οι Ανατολικοί ασχολιόντουσαν με τα ανύπαρκτα γένια των Δυτικών κληρικών, τον άζυμο άρτο, και την νηστεία του Σαββάτου και οι Δυτικοί με το ζέον και τον γάμο των κληρικών και ανάλογες υπολεπτομέρειες. Και πάνω απ’ όλα, και οι δύο έκαναν διελκυστίνδα το Filioque και άκουγε καθένας τον εαυτό του χωρίς να ακούει τον άλλον».
Απίστευτος πραγματικά και ετούτος ο συλλογισμός του! Βάζει στο «ίδιο σακί» τους Ορθοδόξους με τους αιρετικούς Φράγκους, οι οποίοι, δεν ήταν μόνο εχθροί των Ανατολικών, αλλά και των Δυτικών Ορθοδόξων. Αγιομαχεί όταν ισχυρίζεται ότι «μπήκε ο διάβολος» και στους Αγίους (Μ. Φώτιο, Γρηγόριο Παλαμά, Μάρκο Ευγενικό, κλπ), οι οποίοι στάθηκαν ακλόνητοι και αντιμετώπισαν τις φράγκικες κακοδοξίες! Επίσης παραβλέπει επιδεικτικά τις παπικές πλάνες και αναφέρεται μόνο στις τοπικές συνήθειες. Την φοβερή αίρεση του φιλιόκβε, η οποία προσβάλλει καίρια το Δόγμα της Αγίας Τριάδος και είναι η αιτία όλων των κατοπινών παπικών πλανών, την απλοποιεί ως δήθεν διαφορετικό «άκουσμα» στις δύο πλευρές!
Ακολούθως συνεχίζει: «Τα χρόνια ή μάλλον οι αιώνες έφεραν “σκουριά” εγωισμού και “παραδόσεις” από τις οποίες αποκτούσε θεολογικό ποιοτικό κύρος ο εγωισμός κάθε πλευράς, και ήρθε το 1054 μια διακοπή κοινωνίας και σχέσεων (υπήρξε και στο παρελθόν -Ακακιανό σχίσμα), που κανένας δεν την πίστευε οριστική. Συγχρόνως όμως η πολιτική αστάθεια της Ανατολικής πλευράς και ο υπερτροφικός εγωισμός της Δυτικής μπέρδεψαν τα πράγματα. Το πρωτείο της θυσιαστικής συνεισφοράς στην ειρήνη της Εκκλησίας, μεταλλάχθηκε σε πρωτείο εξουσίας ακόμη και έναντι του πολιτικού–αυτοκράτορα (Κανόσσα) και η ατμόσφαιρα του φτωχού συγγενούς (Ανατολικοί) αγωνιούσε να αντισταθμίσει το πράγμα με την θεολογική ποιότητα (…δεν παραλλάξαμεν…) γνησιότητας, που τυπικώς υπήρχε και αδελφικά ήταν χαμένη».
Δεν έφεραν οι αιώνες «“σκουριά” εγωισμού και “παραδόσεις” από τις οποίες αποκτούσε θεολογικό ποιοτικό κύρος ο εγωισμός κάθε πλευράς», αλλά ο αιρετικός, απολίτιστος και βάρβαρος φραγκισμός, ο οποίος προσέθετε συνεχώς νέες πλάνες και τις ενέτασσε στην Δυτική Εκκλησία, η οποία ανθίστατο σθεναρά ως τις αρχές του 11ου αιώνα σε αυτές τις επιθέσεις. Η Ορθόδοξη Ανατολή, ούτε «σκουριές εγωισμού» καλλιεργούσε, ούτε παραδόσεις θέσπιζε με «θεολογικό ποιοτικό κύρος», αλλά έμεινε και συνεχίζει να παραμένει, πιστή στο πατροπαράδοτο σέβας, απόλυτα πιστή στις συνοδικές αποφάσεις! Ούτε πρόσθεσε, ούτε αφαίρεσε ποτέ τίποτε! Αυτή που προσθαφαιρεί είναι η αιρετική Δύση!
Στη συνέχεια έγραψε: «Η αλήθεια δεν δίνει δικαιώματα, επιβάλλει θυσίες. Αντί συνάντησης όμως κακή διάθεση που γέννησε… Απόσταση. Διαίρεση και χωρισμό. Οι Σύνοδοι της Λυών και της Φλωρεντίας, είναι οι αποδείξεις και τα αποτελέσματα της κακοδιάθετης συνάντησης. Ο Μάρκος Ευγενικός… νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ και για τις δύο πλευρές». Αλλά ποια πλευρά περιθωριοποιεί την αλήθεια, για να αποκτήσει δικαιώματα; Ποια μεγάλωνε συνεχώς την απόσταση; Μήπως η Ορθόδοξη Ανατολή; Ασφαλώς όχι! Η δυτική φραγκική υπεροψία ήταν αυτή που απομάκρυνε συνεχώς τους δύο κόσμους! Η αίρεση από την σώζουσα αλήθεια, η παρασυναγωγή από την Εκκλησία. Και λέμε παρασυναγωγή, διότι η Εκκλησία δεν σχίζεται για να υπάρχουν «πολλές εκκλησίες», διότι ο Χριστός είναι ΕΝΑΣ. Κάθε ομάδα που απομακρύνεται από αυτή μεταβάλλεται σε θρησκευτική κοινότητα. Όσον αφορά τις δύο «συνόδους» Λυώνος και Φεράρας – Φλωρεντίας, αντί να μιλά για «κακοδιάθετες συναντήσεις», θα έπρεπε, ως ορθόδοξος κληρικός, να είναι πιο αντικειμενικός και συγκρατημένος στις υποκειμενικές του κρίσεις. Το ίδιο θα έπρεπε να κάμει και για τον αναφερόμενο Άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «νυκτικόρακα ἐν οἰκοπέδῳ και για τις δύο πλευρές». Δηλαδή τι έπρεπε να κάμει, να γίνει αποστάτης όπως ο Βησσαρίων και ο Ισίδωρος; Δυστυχώς για εκείνον και ευτυχώς για την Εκκλησία, ως «Άτλας» κράτησε, την Ορθοδοξία στους ασθενικούς του ώμους, δικαιώνοντας τον η ιστορία, αποφαινόμενος: «ημείς δι’ ουδέν άλλο, απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ η ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί»!
Ακολούθως έγραψε: «Πέρασαν χρόνια χωρίς να λέμε καλημέρα. Ο φανατισμός έγινε κύρος αληθείας και γνησιότητας. Αμφοτερόπλευρα. … Ο δαιμονικός χορός καλά κρατεί. Ο ένας για τον άλλον πιστεύει ότι θα πάει ο… άλλος σίγουρα στην κόλαση. Ο κοινός Χριστός δεν “καταφέρνει” να συγκρατήσει την αμετροέπεια θεολογικών ανοησιών αποκλειστικότητας. Κάποιοι όντως “μέτοχοι” του Αγίου Πνεύματος δεν εισακούονται, και μάλλον βλέπονται με καχυποψία προδίδοντος».
Απίστευτη και πάλι ισοπέδωση. Αντί να επισημάνει την ρίζα του κακού, που είναι οι παπικές κακοδοξίες, καταλογίζει, «αμφοτερόπλευρα», και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ότι «ο φανατισμός έγινε κύρος αληθείας και γνησιότητας»! Δηλαδή η υψηλή θεολογική σκέψη του Μ. Φωτίου, για το φιλιόκβε, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά για την κτιστή χάρη και τις άλλες φρικώδεις παπικές κακοδοξίες είναι αποτέλεσμα φανατισμού, που έγιναν «κύρος αληθείας και γνησιότητας» και «αμετροέπεια θεολογικών ανοησιών αποκλειστικότητας»; Επίσης, ποιους εννοεί ως «μετόχους» (η λέξη εντός εισαγωγικών) του Αγίου Πνεύματος, που «δεν εισακούονται, και μάλλον βλέπονται με καχυποψία προδίδοντος»; Μήπως τους σύγχρονους θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι επιδιώκουν ένωση, χωρίς την αποκήρυξη των πλανών και την μετάνοια των αιρετικών;
Ακολούθως εκφράζει την δυσφορία του για τα Γραφεία επί των Αιρέσεων των Ιερών Μητροπόλεων, τα οποία έχουν συσταθεί με απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ταυτίζοντάς τα με την διαβόητη «Propaganda fidei» του Παπισμού! Δυσφορεί διότι αυτά τα θεωρεί «ανόητους ιεραποστολισμούς» και λειτουργούν με «σφιγμένη καρδιά, που δεν αφήνει το μυαλό να σκεφτεί και την καρδιά να είναι ελεύθερη να δεχτεί και κάποιον που αλλεοτρόπως προσεύχεται ή συνηθίζει τις θρησκευτικές λατρευτικές εκφράσεις!»! Αγνοεί ότι υφίστανται πάμπολλες αιρέσεις και παραθρησκείες (Μάρτυρες του ιεχωβά, Αντβενιστές, Πεντηκοστιανοί, Μορμόνοι, Νεοπαγανιστές) και τόσοι άλλοι; Ποιος θα ενημερώσει τους πιστούς τεκμηριωμένα και υπεύθυνα; Είναι πρόδηλο πως, γι’ αυτόν, το έργο της Εκκλησίας είναι να δέχεται τις «αλλεοτρόπως», όπως έγραψε, προσευχές και όλες τις «θρησκευτικές λατρευτικές εκφράσεις»! Με άλλα λόγια, η Εκκλησία θα πρέπει να απορρίψει την αποκλειστικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας και την δική της μοναδικότητα και να αρχίσει να «λειτουργεί» όπως ορίζει ο σύγχρονος θρησκευτικός συγκρητισμός! Και για να τον «ηρεμήσουμε», του γνωρίζουμε, αν δεν το ξέρει, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μόνη αυτή, σέβεται την πίστη του κάθε ανθρώπου, σε αντίθεση με τον Παπισμό, ο οποίος επέβαλλε την παπική πίστη με την διαβόητη «Propaganda fidei» και την «Ιερά Εξέταση», δια της οποία βρήκαν εκατομμύρια «αιρετικοί» φρικτό θάνατο, για επτακόσια χρόνια! Γνωρίζει κάτι αντίστοιχο και στην Ορθόδοξη Ανατολή, κάποια «ορθόδοξη» «Ιερά Εξέταση»;
Στη συνέχεια του άρθρου του ο αρθρογράφος ορθόδοξος κληρικός «πλέκει το εγκώμιο» του αποθανόντος «Πάπα» Φραγκίσκου. Μάλιστα, δεν τον θεωρεί απλά ως «ορθόδοξο», αλλά ότι «έβλεπε (πιο σωστά από κάμποσους ορθόδοξους) το Νόμο του Θεού»! Θέλοντας, ανεπιτυχώς, να στηρίξει τον ισχυρισμό του, «ανακάτεψε» και τον …Ντοστογιέφσκι! «τον διάλογο του Ντοστογιέφσκι μεταξύ Χριστού και Ιεροεξεταστή. Στη θέση του Χριστού είναι ο Φραγκίσκος και από την άλλη, ΟΛΟΙ οι κάθε Εκκλησίας Ιεροεξεταστές!»! Δηλαδή, δέχεται ότι και στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν Ιεροεξεταστές, οι οποίοι εμποδίζουν τον κόσμο να σωθεί;
Και για να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του επέλεξε ο αρθρογράφος ορθόδοξος κληρικός, να παραθέσει μια από τις πλέον ατυχείς φράσεις του Φραγκίσκου: «Κανείς δεν αντιδρά αν ευλογήσω ένα επιχειρηματία που εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του… ποικιλοτρόπως, αλλά κάποιοι αντιδρούν αν ευλογήσω έναν ομοφυλόφιλο»! Ανάγει ως ύψιστη «αρετή» του εκλιπόντος την απενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας, η οποία αναίρεσε βασική πίστη της Εκκλησίας και δίχασε ακόμα και την παπική «εκκλησία»! Μάλιστα καθιέρωσε και «ευλογία» ομοφυλοφιλικού «γάμου»! Συμφωνεί ο αρθρογράφος ορθόδοξος κληρικός γι’ αυτή την επιλογή του; Την θεωρεί «αγιασμένη πρακτική»; Γιατί τότε θα πρέπει να ελέγξει και το Θεό που έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα!
Ο εκλιπών «Πάπας» Φραγκίσκος κατά τον αρθογράφο κληρικό «πλήρωσε το κοινόφλειτον χρέος του θανάτου και βρίσκεται στην Βασιλεία του Θεού, προσδοκών Ανάσταση»! Προκατέλαβε ακόμα και την κρίση του Θεού και τον «έμπασε» στον Παράδεισο! Κι ακόμα παροτρύνει να «τον παρακαλέσουμε να προσευχηθεί εντονότατα για την εκλογή του διαδόχου του!»! Ακόμα τον βάζει ως «άγιο» και «σεσωσμένο νέο ένοικο του Παραδείσου», να παρακαλεί το Θεό να αναδείξει νέο «Πάπα», σαν και αυτόν! Παρακαλεί να εκλεγεί νέος «Πάπας», που να εμμένει στις δεκάδες κακοδοξίες του Παπισμού και να έχει εγκλωβισμένο παπικό ποίμνιο στις πλάνες, οδηγούμενο στην απώλεια!
Συνεχίζοντας το εγκώμιο του Φραγκίσκου, τον χαρακτηρίζει ως «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία Του και στον κόσμο ολόκληρο»! Και εξηγεί γιατί υπήρξε «δώρο Χριστού»: «Αγωνίστηκε να ενώσει τα διεστώτα (…κλήρος-λαός) de facto. Διόρισε γυναίκες σε θέσεις ανδροκρατούμενές-κληρικοκρατούμενες. Απέρριψε θεωρητικά και στην πράξη τον κληρικαλισμό! “Έφτυσε” την θεολογική κατάψυξη που απαιτούσε αποδοχή με δόγμα το: “Πάντα το κάναμε έτσι”!!! Ξεκίνησε και την προσπάθεια Συνοδικότητας σωστά-ελεύθερα-οδυνηρά». Υπήρξε «δώρο Χριστού» επειδή προσπάθησε κάποιες μεταρρυθμίσεις στην απαρχαιωμένη και φεουδαλική «εκκλησία» του και όχι διότι έμεινε αμετακίνητος στις πλάνες του Παπισμού! Υπήρξε «δώρο Χριστού» καθότι πρόσθεσε και άλλες πλάνες, δικές του εμπνεύσεως, όπως είχαμε αναφέρει σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας: «Δυστυχώς δεν αρκέστηκε στις παπικές κακοδοξίες, αλλά πρόσθεσε και άλλες δικές του. Είναι γνωστή η συνέντευξη που είχε δώσε στον ιταλό άθεο και εμβληματικό δημοσιογράφο Εουτζένιο Σκάλφαρι, της εφημερίδας La Repubblica, στον οποίο είχε αποκαλύψει πως η Θεοτόκος “συλλαμβάνει τον Χριστό ως Ιησού από τη Ναζαρέτ, άνθρωπο, όχι ενσαρκωμένο Θεό. Μόλις ενσαρκωθεί, ο Ιησούς παύει να είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος μέχρι το θάνατό του στον σταυρό”! Ακόμα, “σύμφωνα με τον Scalfari. O Bergoglio του εκμυστηρεύτηκε ότι δεν πίστευε στην κόλαση και ότι ήταν πεπεισμένος ότι οι καλές ψυχές σώζονται με τη “συγχώνευση” με τον Θεό, ενώ οι καταραμένοι καταστρέφονται, διαλύονται στο τίποτα”. Σε άλλη περίπτωση είχε μίλησε για “αποτυχία του Χριστού”: “η ζωή του, ανθρωπίνως μιλώντας, κατέληξε σε αποτυχία, την αποτυχία του σταυρού”. Tο 2024 δήλωσε πως “ο σατανισμός είναι η σωστή, η έγκυρη διαδρομή προς τον Θεό” και ζήτησε να “τροποποιηθούν οι Δέκα Εντολές”, διότι “έρχονται αντιμέτωποι με ολοένα αυξανόμενους πειρασμούς που προκαλούνται από τα κακά της σύγχρονης κοινωνίας”! Λέγεται ότι τα τελευταία λόγια του ήταν ότι “Δεν υπάρχει Θεός στην μετά θάνατον ζωή” (!!!). Δηλαδή, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ήταν αρνητής του Θεού»[5]! Ειδικά, όσον αφορά την «συνοδικότητα», έχουμε αποδείξει ότι πρόκειται για μια καρικατούρα της γνήσιας Συνοδικότητας της Εκκλησίας, για έναν θεσμό ανούσιων συνάξεων «κληρικών» και λαϊκών, στον οποίο εξετάζονται κάποια προβλήματα και διαβάζονται στον «Πάπα» για να …επιληφθεί! Αυτή η «συνοδικότητα» έχει καμιά σχέση με το γνήσιο Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας; Είναι δυνατόν να συνυπάρξει το παπικό «πρωτείο» και «αλάθητο» με την Συνοδικότητα; Ασφαλώς όχι!
Ακολούθως επανέρχεται στο φιλιόκβε. Πασχίζοντας να δικαιολογήσει την φρικώδη και αίσχιστη αυτή αίρεση του Παπισμού, παραθέτει έναν διάλογο (μάλλον φανταστικό) μεταξύ ενός ασθενούς σε νοσοκομείο με κάποιο ιερέα. Διαβάστε τον: «Ερώτηση σε επισκέπτη παπά στην εντατική νοσοκομείου, από άρρωστο άλλον από εκείνον τον οποίον ο ιερέας επισκέπτονταν: – Γιατί πάτερ είμαστε χωρισμένοι με τους Καθολικούς; Για το filioque; Ο ιερέας, έκπληκτος από την ερώτηση και την γνώση του όρου filioque από ένα ηλικιωμένο μέσης μορφώσεως αγρότη, αρχίζει να «φλυαρεί» τα συνήθη τετριμμένα έχοντας συγχρόνως εσωτερική απορία… για την απορία του ασθενούς! Ο άρρωστος δυσφορώντας για τα λεγόμενα του παπά ανταποκρίνεται: Πάτερ, το filioque υπήρχε ήδη στην Ισπανία από τον 6-7ο αιώνα! Και δεν είμασταν χωρισμένοι… (Σοκ ο παπάς για τις γνώσεις του… παππού!!) Μήπως αντί θεραπείας του λάθους έγινε πολιτική η διαφορά, και αντί να μη βιαζόμαστε, κάναμε το λάθος τους, θέμα της δικής μας… ορθοδοξίας; Γιατί ο Χριστός λέει στους μαθητές… Ἄλλον Παράκλητον πέμψω ὑμῖν…; Ο άνθρωπος και διάβαζε και σκεπτόταν!! Διευκρίνισε ότι είναι ορθόδοξος εν επιγνώσει! Είπε στον παπά για την εκπόρευση και την εν χρόνω πέμψιν!!! Και απορούσε».
Δεν είναι απλώς ατυχής η παράθεση του ως άνω (προφανώς δικής του εμπνεύσεως) διαλόγου, αλλά άκρως αθεολόγητη και ανιστόρητη, για να μην πούμε, και παραπλανητική. Ανατρέχουμε και πάλι στους πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογίας, οι οποίοι μπορούν να απαντήσουν και να αποστομώσουν τον κληρικό αρθρογράφο. Όντως η φοβερή αίρεση του φιλιόκβε, η οποία προσβάλλει καίρια το Δόγμα της Αγίας Τριάδος και παραποιεί το Σύμβολο της Πίστεως, παραβαίνοντας τον Όρο της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου περί μη αλλοιώσεώς του, καθιερώθηκε στην Ισπανία τον 6ο αιώνα και επικράτησε στις τοπικές εκκλησίες των βαρβαρικών φυλών της Ευρώπης (Γότθους, Οστρογότθους, Αλαμανούς, Βανδάλους και εν συνεχεία στους Φράγκους), τις οποίες δεν μπορούσε να ελέγξει το Πατριαρχείο της Ρώμης και το οποίο έμεινε ως το 1009 πιστό στο απαραχάρακτο Σύμβολο της Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Η Εκκλησία της Ρώμης καταδίκασε, μαζί με όλη την υπόλοιπη Εκκλησία, το φιλιόκβε στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως 879-880 (Η΄ Οικουμενική). Ο Πάπας Λέων Γ΄ το 903 ανάρτησε, ως ορθόδοξη ομολογία, δύο πλάκες στον ναό του Αγίου Πέτρου με το απαραχάρακτο Σύμβολο. Ρωτάμε τον πολυπράγμονα αρθρογράφο κληρικό: είχε λόγο η Ανατολή να διακόψει την κοινωνία με την Δύση, αφού αυτή παρέμεινε ορθόδοξη; Το γιατί δεν διέκοψε αυτή την κοινωνία με τις αιρετικές βαρβαρικές ευρωπαϊκές εκκλησίες, ας μελετήσει την ιστορία των ταραγμένων εκείνων χρόνων, όταν το Πατριαρχείο της Δύσης βρισκόταν στη δίνη των βαρβάρων και ήταν αδύνατο να τις αντιμετωπίσει! Ποιος Πάπας ορθόδοξος θα μπορούσε να επιβάλλει κυρώσεις στους βάρβαρους πελεκυφόρους, οι οποίοι απειλούσαν με αφανισμό την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Δύση και έσπειραν την καταστροφή στους ορθοδόξους Ρωμαίους;
Αλλά, το 1009, όταν ο Πάπας Σέργιος Δ΄ εισήγαγε το παραχαραγμένο Σύμβολο στην Δυτική Εκκλησία και επίσημα ο Πάπας Βενέδικτος το 1014, η Ανατολή διέκοψε την κοινωνία με την Δυτική Εκκλησία, μια διακοπή που ποτέ δεν αποκαταστάθηκε ως τα σήμερα! Και αν έπρεπε να αρθούν τα «αναθέματα» το 1965, αυτά θα έπρεπε να αρθούν και όχι τα «κατόπιν εορτής» του 1054!
Μας εξέπληξε επίσης ο κληρικός αρθρογράφος, συντασσόμενος με τους αιρετικούς δυτικούς, συνδέοντας την άχρονο και αέναη εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα, με την εν χρόνω πέμψη Του στον κόσμο, εκφράζοντας μια άκρως αθεολόγητη θέση! Κι’ αυτό διότι η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος εκφράζει το προσωπικό υποστατικό ιδίωμά Του, ενώ η εν χρόνω πέμψη Του από τον Υιό στον κόσμο ουδεμία σχέση έχει με την προαιώνια ύπαρξή Του. Μάλιστα φθάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι το «λάθος» των δυτικών, όπως χαρακτηρίζει το φιλιόκβε και όχι αίρεση, έγινε «θέμα της δικής μας… ορθοδοξίας»! Δηλαδή οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες (Μ. Φώτιος, Γρηγόριος Παλαμάς, Μάρκος Ευγενικός, Γεώργιος Σχολάριος και οι σύγχρονοι Άγιος Νέκτάριος, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κλπ) έκαμαν λάθος που το αντιμετώπισαν και το ανήγαγαν σε ζήτημα Ορθοδοξίας; Και ενώ καταλογίζει ευθύνες στους Αγίους Πατέρες, για το «μέγα σκάνδαλο» του σχίσματος Ανατολής – Δύσεως, καταλήγοντας τους επικαλείται, για να στηρίξει τους αστήρικτους και έωλους, από κάθε άποψη, ισχυρισμούς του. Έγραψε: «ακολουθώντας του Πατέρες δεν σημαίνει απλώς να παραθέτουμε λόγια τους αλλά να αποχτούμε το φρόνημα τους. Ότι η σωτηρία είναι κάτι περισσότερο από την μετάνοια»! Διδάσκουν οι Πατέρες ότι η σωτηρία δεν είναι προϊόν μετάνοιας; Αποπροσανατολιστικός ο λόγος του!
Ως κατακλείδα του άρθρου του, πλέκει για μια ακόμα φορά το εγκώμιο στον αποθανόντα «Πάπα» Φραγκίσκο, ως «τον άνθρωπο, που στην απορούσα ανθρωπότητα έδειξε ένα πρόσωπο του Χριστού γοητευτικής ομορφιάς και ισορροπίας»! Αυτόν που «Φανέρωσε ότι το Αποστολικό κήρυγμα δεν διατηρείται απλώς, αλλά ζει εντός της Εκκλησίας»! Γι’ αυτόν που γράφηκαν αμέτρητες μελέτες – αποκαλύψεις για την σκοτεινή ζωή του, τόσο ως «αρχιεπίσκοπος» στην Αργεντινή, ευθυνόμενος για χιλιάδες νεκρούς, από την συνεργασία του με το εκεί φασιστικό καθεστώς, αλλά και γα την 12χρονη παπική του «καριέρα», ως ο πλέον διαπρύσιος κράχτης της παγκοσμιοποίησης και της επιβολής της Woke Agenda και κύριος συνεργάτης του διαβόητου «Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ» (WEF), το οποίο σχεδιάζει την υποδούλωση της ανθρωπότητας στις παγκόσμιες «ελίτ»!
Και καταλήγει, δεόμενος, σαν να ήταν ο αποθανών Φραγκίσκος «ορθόδοξος», μέλος της Εκκλησίας: «Ο Χριστός να αναπαύσει, εκ των κόπων του, τον Πάπα Φραγκίσκο, πρεσβείαις και της Πανυμνήτου Αγίας Του Μητρός, της Σωτήριας γέφυρας όλων των ανθρώπων, προς Αυτόν (Salus Populi)»!
Από τα όσα έγραψε ο εν λόγω αρθογράφος κληρικός, παρά τα μισόλογα, τα υπονοούμενα και τους «αφορισμούς», μπορέσαμε να καταλάβουμε ότι, σε αντίθεση με την πίστη της Εκκλησίας, ο Παπισμός δεν είναι κατ’ αυτόν αίρεση, αλλά αληθινή «εκκλησία», με «μυστήρια», «κληρικούς», προσφέροντας σωτηρία! Διαγράφει μια σειρά Αγίων Συνόδων και μια πλειάδα Αγίων Πατέρων οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, διότι έχει εκπέσει σε δεκάδες πλάνες και ότι η αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία, μόνη Αυτή, τηρεί και διδάσκει ανόθευτη και απαραχάρακτη την «άπαξ αποκαλυφθείση τοις αγίοις πίστη» (Ιουδ.3). Ότι η Εκκλησία δεν σχίζεται, αλλά αποκόπτονται μέλη της, τα οποία, μετά την αποκοπή τους, παύουν να είναι Εκκλησία. Επίσης ο Παπισμός δεν μπορεί να είναι Εκκλησία, διότι δεν είναι η ακηλίδωτη Εκκλησία του Χριστού (Εφ.5,17), αλλά είναι συνώνυμος με το έγκλημα και την ηθική καταβαράθρωση! Προβάλλει μια «γλυκανάλατη» αγάπη, την οποία προσπαθεί να την «ντύσει» με χριστιανικό μανδύα, ακολουθώντας την οικουμενιστική τακτική της «αγαπολογίας». Αλλά η αγάπη χωρίς την αλήθεια (η οποία σώζει), δεν νοείται για την ορθόδοξη παράδοσή μας. Να του θυμίσουμε την ρήση του Ευαγγελιστού Ιωάννου: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο λέγων γαρ αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β΄ Ιωαν.10,11)! Μάλιστα ο ιστορικός Ευσέβιος αναφέρει το εξής περιστατικό: «Ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου, όταν πήγε στην Έφεσο να λουστεί και αφού είδε μέσα τον Κήρινθο (αιρεσιάρχη), βγήκε από τα λουτρά χωρίς να λουστεί, λέγοντας επ’ ευκαιρία: ας φύγουμε, μήπως καταπέσει και το λουτρό, αφού είναι μέσα ο Κήρινθος, ο εχθρός της αλήθειας»[6] Ο Άγιος της Αγάπης είχε έλλειψη αγάπης; Πόση περισσότερη «αγάπη» μπορεί να έχει ο εν λόγω κληρικός – αρθρογράφος και οι ομόφρονοί του «αγαπολόγοι» του θρησκευτικού συγκρητισμού;
Ο κληρικός αρθρογράφος, εμμέσως πλην σαφώς, καταλογίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία μισαλλοδοξία, τουλάχιστον ισάξια του Παπισμού και γενικά του δυτικού Χριστιανισμού, αν όχι χειρότερη, αφότου «μπήκε ο διάβολος εν τω μέσω των αδελφών», «αμφοτερόπλευρα», όπως αναφέρει. Αλλά θα θέλαμε να μας κατονομάσει έστω ένα έγκλημα, μια πράξη θηριωδίας κατά αιρετικών και γενικά αντιπάλων της, που να βαρύνει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στη δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Όσο και να ψάξει δεν βρει! Αντίθετα το μίσος, ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία και τα εγκλήματα είναι συνυφασμένα με τον Παπισμό και γενικά με την αιρετική δυτική χριστιανοσύνη, αφότου αποκόπηκε από τον αδιαίρετο Σώμα στην Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Να του θυμίσουμε ορισμένα από τα μυριάδες. Εκτός από τις σταυροφορίες, οι οποίες έγιναν με τις «ευλογίες» των «Παπών» και τις φρικώδεις γενοκτονίες στην Ορθόδοξη Ανατολή, έλαβαν χώρα και άλλα φοβερά εγκλήματα. Η παποσύνη θέλοντας να υποτάξει την Ορθόδοξη Ανατολή στην απόλυτη κυριαρχία του Φράγκου υπερ-ηγεμόνα, ο οποίος, αφότου κατέλαβε τον σεβάσμιο πατριαρχικό θρόνο της Δύσεως, πήρε τη θέση του και έβαλε στόχο να γίνει κυρίαρχος του κόσμου και φυσικά της Εκκλησίας, με τον «περί περιβολής αγώνα». Όσοι αντιστέκονταν υφίσταντο μαρτύρια και εν τέλει το θάνατο, εφαρμόζοντας το δαιμονικό παπικό «δόγμα»: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κύρια ομάδα κρούσης οι ουνίτες.
Κατά την λατινοκρατία στην Κύπρο οι παπικοί, με εμπροσθοφυλακή τους λατινόφρονες ουνίτες, κήρυξαν διωγμό στους Ορθοδόξους της νήσου, διότι δεν ήθελαν να φραγκέψουν και να υιοθετήσουν τα παπικά δόγματα και τις συνήθειες. Κέντρο αντίστασης υπήρξε η Ιερά Μονή Κανταριωτίσσης στον Πενταδάκτυλο, η οποία μας είναι γνωστή ως Μονή Καντάρας. Στα 1231 στίφη παπικών και ουνιτών περικύκλωσαν την Μονή, εισέβαλλαν στο εσωτερικό, συνέλαβαν τους 13 μοναχούς και τους έριξαν σε φρικτή φυλακή. Μετά από φρικτά βασανιστήρια, τους έδεσαν πίσω από άλογα που τους έσερναν κατά μήκος της κοίτης του Πεδιαίου ποταμού και τελικά τους έριξαν στη φωτιά, γιατί παρέμεναν πιστοί στην Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία και αρνούμενοι τα άζυμα! Η μνήμη τους εορτάζεται στις 19 Μαΐου.
Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυώνος (1274) και την ψευδένωση οι ουνίτες παπικοί εξαπέλυσαν φοβερό διωγμό σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή σε όσους δεν δεχόταν την ένωση – υποταγή τον «Πάπα». Κέντρο αντίστασης ήταν το Άγιον Όρος. Για να καμφθούν μετέβη, μαζί με τους ουνίτες και ο διαβόητος Πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος. Όταν έφτασαν στην Ιερά Μονή Ζωγράφου, 26 Μοναχοί με τον Ηγούμενο κλείστηκαν στον πύργο της Μονής αρνούμενοι να παραδοθούν και να εξωμόσουν. Τότε τους έβαλαν φωτιά και τους έκαψαν ζωντανούς! Αυτό δε συνέβη και σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους και στο Πρωτάτο, όπου απαγχόνισαν τον Πρώτο, Άγιο Κοσμά.
Φρικώδη εγκλήματα έλαβαν χώρα και κατά τον 17ο αιώνα στην Ανατολική Ευρώπη, κατά των Ορθοδόξων οι οποίοι αρνούνταν να δεχτούν την ένωση μετά την Ουνιτική Ενωτική Σύνοδο του Μπρέστ (1596). Χαρακτηριστική περίπτωση το ανείπωτο μαρτύριο του Αγίου Ιερομάρτυρα Αθανασίου του Λιθουανού. Επειδή πρωτοστατούσε στην άρνηση για τον βίαιο εκλατινισμό των Ορθοδόξων, φανατικοί ουνίτες τον συνέλαβαν τον βασάνισαν απάνθρωπα και αφού τον θανάτωσαν, έριξαν το σώμα του σε βόθρο. Βρέθηκε μετά από 17 χρόνια να ευωδιάζει! Ανάλογο μαρτυρικό θάνατο βρήκε και ο Άγιος Ιώβ της Λαύρας του Ποτσάεφ και πλείστοι άλλοι!
Φρικώδη και απάνθρωπα εγκλήματα διέπραξαν παπικοί και ουνίτες κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο περισσότεροι από 880.000 Ορθόδοξοι Σέρβοι, ως μια από τις χείριστες και πλέον βάρβαρες γενοκτονίες της ιστορίας! Εντολέας των σφαγών το Βατικανό, αποδέκτης και ηθικός αυτουργός ο διαβόητος «αρχιεπίσκοπος» Ζάγκρεμπ Αλουίσιος Στέπινατς, ο οποίος καταδικάστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο και παρά ταύτα η παπική «εκκλησία» τον αγιοποίησε προσφάτως δια του ψευδοαγίου «Πάπα» Ιωάννη – Παύλο Β΄, με εκτελεστές δολοφόνους παπικούς και ουνίτες Κροάτες, τους διαβόητους Ουστάσι! Το δαιμονικό μένος τους έφτασε στο σημείο να στέλνουν «πεσκέσια» σε παπικούς αξιωματούχους κοφίνια γεμάτα με χιλιάδες βγαλμένα μάτια Ορθοδόξων, όπως ανέφερε πράκτορας των Βρετανών! Και να τελειώσουμε με τα πρόσφατα «κατορθώματα» των παπικών – ουνιτών στην Ανατολική Ευρώπη και κύρια στην μαρτυρική Ουκρανία, όπου βιαιοπραγούν και αρπάζουν ορθόδοξους ναούς! Τι έχει να πει για όλα αυτά (τα ελάχιστα δείγματα) παπικών θηριωδιών ο «αγαπολόγος» κληρικός;
Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την λύπη μας για τα όσα απαράδεκτα γράφηκαν και ειπώθηκαν για τον αποθανόντα «Πάπα» Φραγκίσκο από ορθοδόξου πλευράς. ΜΜΕ και δυστυχώς πολλοί εκκλησιαστικοί παράγοντες τον «αποθέωσαν», πλέκοντας ανούσια και παραπλανητικά εγκώμια, παρά το γεγονός ότι ήταν αιρεσιάρχης! Διαποτισμένοι μέχρι μυελού οστέων από τον σύγχρονο θρησκευτικό συγκρητισμό, χρησιμοποιούν την «αγαπολογία», ως πρωτεύον, ή και μοναδικό κριτήριο, για τους αιρετικούς, οι οποίοι πλέον δεν λογίζονται αιρετικοί, αλλά έχοντες και ακολουθούντες «διαφορετικές παραδόσεις», όχι αιρετικές!
Όσον αφορά για τον εν λόγω κληρικό αρθρογράφο, λυπούμαστε για τα όσα εξέφρασε και δυστυχώς καταφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς και κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ως δήθεν ευθυνόμενη για το «μέγα σκάνδαλο» του χωρισμού μας από την αιρετική Δύση. Δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι αγνοεί την αγιοπατερική παράδοση για τις σχέσεις μας με τους αμετανόητους αιρετικούς, ότι επειδή τους αγαπάμε και θέλουμε τη σωτηρία τους, καταδεικνύουμε τις πλάνες τους. Επ’ αυτού ο ιερός Χρυσόστομος είχε γράψει: «Αυτό είναι το κεφαλαιωδέστερο του τρόπου ζωής μας, αυτό είναι το γνώρισμα, το να μη προσέχουμε μόνο στα δικά μας, αλλά και τα μέλη μας τα διεστραμμένα να τα διορθώνουμε και να τα καταρτίζουμε· αυτό είναι μέγιστο δείγμα της πίστεως· ‟Εν τούτω γνώσονται πάντες, λέγει, ότι μαθηταί μου εστέ, εάν αγαπάτε αλλήλους”. Αλλά τη γνήσια αγάπη δεν τη δείχνει το κοινό γεύμα, ούτε η απλή προσφώνηση, ούτε η κολακεία στα λόγια, αλλά το να διορθώσει κανείς και να βάλει στόχο το συμφέρον του πλησίον, το να σηκώσει αυτόν που έπεσε, να δώσει χέρι σε αυτόν που είναι πεσμένος και έχει αμελήσει την σωτηρία του και το να επιδιώκει πριν από τα δικά του αγαθά το καλό του πλησίον. Αυτό είναι της γνήσιας αγάπης»[7].
Δεν μισούμε λοιπόν κανέναν και η όποια κριτική των πλανών είναι προϊόν της αγάπης μας για τους πλανεμένους! Δεν «στέλνουμε κανέναν στην κόλαση», όπως ισχυρίστηκε, αλλά αγωνιζόμαστε να μην κολαστεί κανείς, εμμένοντας στην αίρεση! Τέλος, το αν ο Παπισμός είναι αίρεση, αφήνουμε τον πλέον αρμόδιο να αποφανθεί, τον σύγχρονο θεοφόρο Πατέρα και ομολογητή, Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις… Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων, ὧν τό ὄνομα “λεγεών”»[8]. Ο νοών νοείτω και ο νοών και σιωπών και στηρίζων την αίρεση, έσται αναπολόγητος!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[1] https://imp.gr/%ce%bf-%ce%bd%ce%b5%ce%bf-%ce%b1%cf%81%ce%b5%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85-%ce%b4%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba/
[2] https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/69557-o-papas-fragkiskos-ki-emeis
[3] Ομιλ. ΠΒ΄, Ε.Π. τ. 58, σελ. 741).
[4] Εις Ιωάν. Ομιλ. 21, 1. Ε.Π. τ. 59, σ. 128, πρβλ. και «εις Γαλάτ. κεφ. Α΄ 1, Ε.Π. τ. 61, σ. 611»).
[5] ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΑ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ https://imp.gr/%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b2%ce%b5%ce%b2%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b8/
[6] (Εκκ. Ιστ. Ευσεβίου Καισ. Δ 14,6-7)
[7] Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν Λόγος 9, 2 PG 54, 623.
[8] (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Ἔκδοσις Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224).
