ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 8η Φεβρουαρίου 2021
Η «ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ»: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΔΟΛΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ!
Είναι πασίγνωστο, πως οι θιασώτες της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προωθούν πυρετωδώς και δυστυχώς απροϋπόθετα, την «ένωση των εκκλησιών», της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και της θρησκευτικής κοινότητας του Βατικανού, η οποία γι’ αυτούς, (τώρα και με τη «βούλα» της «Συνόδου» της Κρήτης), είναι πλέον «Εκκλησία», με την οποία απλά η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει φθάσει στο κοινό Ποτήριο. Άλλωστε οι «ετερόδοξοι» γι’ αυτούς είναι κατ’ ουσίαν Ορθόδοξοι, μόνο που ακολουθούν μια διαφορετική «παράδοση», αφού οι δογματικές διαφορές δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφορετικές «παραδόσεις»! Προωθείται η τραγική θεολογική θέση ότι οι αιρετικοί που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων δεν ταυτίζονται με τους σήμερον λεγομένους «ετεροδόξους». Το αβυσσαλέο ερώτημα που τίθεται είναι: Δηλαδή οι Μονοφυσίτες, Μονοθελήτες και Μονοενεργήτες που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων Δ΄ Ε΄ και Στ΄ Οικουμενικών Συνόδων, σε τι διαφέρουν από τους σήμερον ομόφρονάς των Αρμενίους Κόπτας, Συροϊακωβίτες, Αβυσσινίους και Μαλαμπαρινούς;
Για την Ορθοδοξία μας βεβαίως δεν υφίσταται θέμα «ένωσης των εκκλησιών», αλλά επιστροφής των πεπλανημένων παπικών σ’ Αυτήν. Κι’ αυτό επειδή η Εκκλησία, από τη θεανθρώπινη φύση της, είναι αδύνατο να διαιρεθεί, επειδή κατά τον απόστολο Παύλο, ο Χριστός ου «μεμέρισται» (Α΄ Κορ.1,13). Και εφόσον η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (Κολ. 1,24, Εφ.5,23), Αυτό δεν μπορεί να διαιρεθεί. Σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αυτή σαφέστατη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οι σύγχρονοι οικουμενιστές, δέχονται και κηρύττουν, ότι «η Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού…λόγω της υπερισχύσεως της ανθρωπίνης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός διεσπάσθη εν χρόνω», (βλ. δηλώσεις του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στο πλαίσιο της συναντήσεώς του με τον πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα στις 25.5.2015).
Ο μεγάλος πονοκέφαλος γι’ αυτούς είναι ο τρόπος αυτής της «ένωσης», επειδή δεν θα πρόκειται για πραγματική ένωση εν τη μιά αληθεία της (Ορθοδόξου) πίστεως, αλλά για μια αφύσικη «συγκόλληση» Ορθοδόξων και κακοδόξων διδασκαλιών. Πιο συγκεκριμένα το μεγαλύτερο αγκάθι, το πιο μεγάλο εμπόδιο για την «ένωση» είναι το πρόβλημα της εναρμόνισης του παπικού Πρωτείου, που χαρακτηρίζει το Παπισμό, με την Συνοδικότητα που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία. Βεβαίως θέμα εναρμονίσεως για μας τους Ορθοδόξους δεν υφίσταται, διότι πως μπορείς να εναρμονίσεις δύο μεγέθη, (Συνοδικότητα και Πρωτείο), καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο, βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του άλλου; Η αδυναμία εναρμονίσεως φαίνεται ξεκάθαρα και από το γεγονός ότι εδώ και 14 χρόνια, (από το 2007 και εντεύθεν, οπότε άρχισε να συζητείται το θέμα του Πρωτείου σε σχέση με την Συνοδικότητα και συντάχθηκε το «κείμενο της Ραβέννας»), πασχίζουν με κάθε τρόπο οι Μικτές Θεολογικές Επιτροπές Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών να επιτύχουν ένα επιδέξιο και αριστοτεχνικό συνδυασμό και των δύο, χωρίς όμως να έχουν φθάσει μέχρι σήμερα σε ένα κείμενο κοινής αποδοχής.
Αν όμως για μας τους Ορθοδόξους η εν λόγω εναρμόνιση είναι αδύνατη, δεν φαίνεται να είναι αδύνατη και για τον καρδινάλιο κ. Kurt Koch, τον επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας. Ο παπικός Καρδινάλιος φαίνεται ότι βρήκε την «συνταγή» της εναρμονίσεως, (και κατ’ επέκταση της «ενώσεως των εκκλησιών»), όπως τουλάχιστον συμπεραίνουμε από πρόσφατες δηλώσεις του, που δημοσιεύτηκαν με αφορμή την Εβδομάδα της προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα. Σύμφωνα με πληροφορίες από το Καθολικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο, τις οποίες διασώζει το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» με σχολιασμό του κ. Μανόλη Κείου: «Κι ενώ χθες γράφαμε για τον Πάπα που με αφορμή την Εβδομάδα Προσευχής διεμήνυε πως ‘οι Χριστιανοί άλλων ομολογιών είναι δώρα από τον Θεό’ κάνοντας νέα ανοίγματα για την …ενότητα, οι πραγματικές προθέσεις του Βατικανού αποτυπώθηκαν από τον Καρδινάλιο Κοχ. Ο Ρωμαιοκαθολικός Καρδινάλιος και επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας Kurt Koch αναμένει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αναγνωρίσει, αργά ή γρήγορα, την ανάγκη για μια μορφή πρωτείου που θα περιλαμβάνει νομικά στοιχεία. Αυτό το έγραψε στο δοκίμιό του που δημοσιεύτηκε με αφορμή την Εβδομάδα της Προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα, σύμφωνα με αναφορές του Καθολικού Ειδησεογραφικού Πρακτορείου. Ο καρδινάλιος του Βατικανού είναι πεπεισμένος ότι σε έναν οικουμενικό διάλογο με τους Ορθόδοξους, ‘πρέπει να υπάρχει προθυμία να μάθουμε και από τις δύο πλευρές’ για τη συνοδικότητα και το πρωτείο. Έτσι, κατά την άποψή του, ‘η πιο σημαντική συμβολή’ που μπορεί να κερδίσει η Καθολική Εκκλησία είναι η ‘ενίσχυση της συνοδικότητας’. Από την πλευρά των Ορθόδοξων Εκκλησιών, ωστόσο, πιστεύει, ‘μπορούμε να περιμένουμε την αναγνώριση ότι το πρωτείο σε οικουμενικό επίπεδο δεν είναι μόνο δυνατό και νόμιμο θεολογικά, αλλά και απαραίτητο’ και ότι ‘ένας αξιόπιστος σύνδεσμος μεταξύ της ιεραρχικής και της συνοδικής αρχής θα ευνοούσε την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου με την Ορθοδοξία’. Κατά την άποψή του, ‘ο στόχος της ενότητας σε οικουμενικό επίπεδο δεν μπορεί να περιοριστεί στην απλή τιμητική υπεροχή (πρωτείο), αλλά πρέπει να περιλαμβάνει νομικά στοιχεία’, και αυτό είναι που η ‘ενδο-Ορθόδοξη ένταση’ που έχει εκδηλωθεί ευδιάκριτα τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει. ‘Εμείς οι Καθολικοί θεωρούμε την υπεροχή (πρωτείο) του Επισκόπου της Ρώμης ως δώρο από τον Κύριο στην Εκκλησία του και, ως εκ τούτου, επίσης ως προσφορά σε όλο τον Χριστιανισμό στο δρόμο της ανακάλυψης της ενότητας και της ζωής σε ενότητα’, ανέφερε ο επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου».
Είναι γνωστή η αλλαγή στάσεως του Βατικανού απέναντι στους ετεροδόξους εδώ και 60 χρόνια περίπου. Ο σύγχρονος Παπισμός μετά την Β΄ Βατικανή «Σύνοδο», (1962-1965), υιοθετώντας το γνωστό Διάταγμα περί Οικουμενισμού, γίνεται πλέον διαλλακτικός. Αποβάλλει τις μεσαιωνικές του θηριωδίες, φοράει το προσωπείο της αγάπης και αποδέχεται τους ετεροδόξους «αιρετικούς» ως «δώρα από τον Θεό». Αυτοί που μέχρι χθες ήταν «αιρετικοί», τώρα γίνονται, διά στόματος του πάπα Φραγκίσκου, «δώρα από τον Θεό». Μέσα στην ατμόσφαιρα του διαλόγου της αγάπης, που κυριάρχησε στις επόμενες δεκαετίες, μέχρι το 1980, παπικοί και Ορθόδοξοι γίναμε πλέον «αδελφές Εκκλησίες», και κληθήκαμε να λησμονήσουμε τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος! Μετά μάλιστα και τη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016 οι σχέσεις μας με το Βατικανό έγιναν ακόμη πιο θερμές. Μέσα στο θερμό αυτό κλίμα των αδελφικών σχέσεων ο κ. Koch, δεν έχει καμία επιφύλαξη να προβλέψει, ότι η «Ορθόδοξη Εκκλησία θα αναγνωρίσει αργά ή γρήγορα την ανάγκη για μια μορφή πρωτείου που θα περιλαμβάνει νομικά στοιχεία». Το οποίο μάλιστα, (Πρωτείο), παρά κάτω χαρακτηρίζει ως «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία»! Σαν να μας λέει με εύσχημο και ευγενικό τρόπο: Το παπικό Πρωτείο ούτε να καταργηθεί πρόκειται, αλλά ούτε και να υποκατασταθεί από το Συνοδικό Σύστημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και τούτο, διότι είναι «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία». Τα «δώρα του Χριστού», (επειδή ακριβώς είναι «δώρα του Χριστού»), ούτε καταργούνται, ούτε υποκαθίστανται. Αντίθετα εμείς οι Ορθόδοξοι καλούμαστε να αποδεχθούμε αυτό το «δώρο», να αποδεχθούμε δηλαδή το παπικό Πρωτείο και μάλιστα «με νομικά στοιχεία». Πράγμα που σημαίνει να το αποδεχθούμε, όχι απλώς ως Πρωτείο τιμής, αλλ’ ως Πρωτείο εξουσίας.
Παρά κάτω, για να μη μας απογοητεύσει, μετριάζει τον λόγο του και παραδέχεται ότι και οι παπικοί κάτι μπορούν να μάθουν από τους Ορθοδόξους σχετικά με τη Συνοδικότητα και τη σχέση της με το Πρωτείο. Γράφει: «Ο καρδινάλιος του Βατικανού είναι πεπεισμένος ότι σε έναν οικουμενικό διάλογο με τους Ορθόδοξους, ‘πρέπει να υπάρχει προθυμία να μάθουμε και από τις δύο πλευρές’ για τη συνοδικότητα και το πρωτείο. Έτσι, κατά την άποψή του, ‘η πιο σημαντική συμβολή’ που μπορεί να κερδίσει η Καθολική Εκκλησία είναι η ‘ενίσχυση της συνοδικότητας’». Δεν έχει καμιά αντίρρηση να ενισχυθεί η Συνοδικότητα διεστραμμένη, ή «Συλλογικότητα» συμβουλευτικού χαρακτήρος και μόνον! Και όχι μέχρι του σημείου να καταργηθεί το παπικό Πρωτείο. Αυτό είναι αδύνατο, διότι απλούστατα είναι «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία»! Και τα δύο (Συνοδικότητα και Πρωτείο) τα έχει εναρμονίσει μια χαρά ο καρδινάλιος, ώστε να μην έχει κανένας παράπονο, ούτε εμείς, ούτε οι παπικοί. Παρά πάνω ο πάπας Φραγκίσκος, μας διαβεβαίωσε ότι και οι ετερόδοξοι «αιρετικοί», που δεν αποδέχονται το παπικό Πρωτείο είναι και αυτοί «δώρα από τον Θεό». Φαίνεται ότι ο Χριστός ανάμεσα στα πολλά δώρα που χάρισε στην Εκκλησία του, μας χάρισε και κάποια παράξενα δώρα, κάποια δώρα, (ετερόδοξοι και Πρωτείο), που αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται μεταξύ τους. Βέβαια ίσως διερωτηθεί κανείς: Μα είναι δυνατόν ο Χριστός να χαρίζει στην Εκκλησία του δώρα τελείως αντίθετα μεταξύ τους; Φαίνεται ότι για τον κ. Κοχ και το αφεντικό του όλα είναι δυνατά, ακόμη και τα πιο παράλογα, αρκεί να αποφανθεί περί αυτού ο υπέρτατος μονάρχης της Εκκλησίας, ο πάπας!!!
Στη συνέχεια γίνεται ακόμη πιο σαφής στο θέμα της σχέσεως Συνοδικότητος και Πρωτείου. Γράφει: «Από την πλευρά των Ορθόδοξων Εκκλησιών, ωστόσο, πιστεύει, ‘μπορούμε να περιμένουμε την αναγνώριση ότι το πρωτείο σε οικουμενικό επίπεδο δεν είναι μόνο δυνατό και νόμιμο θεολογικά, αλλά και απαραίτητο’ και ότι ‘ένας αξιόπιστος σύνδεσμος μεταξύ της ιεραρχικής και της συνοδικής αρχής θα ευνοούσε την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου με την Ορθοδοξία’». Εδώ μας εξηγεί πιο αναλυτικά, για ποιο λόγο η «Ορθόδοξη Εκκλησία, [οφείλει να] αναγνωρίσει αργά ή γρήγορα την ανάγκη για μια μορφή πρωτείου που θα περιλαμβάνει νομικά στοιχεία». Η αναγκαιότητα πηγάζει από το γεγονός, ότι το «πρωτείο σε οικουμενικό επίπεδο δεν είναι μόνο δυνατό και νόμιμο θεολογικά, αλλά και απαραίτητο». Μ’ άλλα λόγια δεν πρέπει καν να γίνεται σκέψη για κατάργηση του Πρωτείου, αφού αυτό και «νόμιμο» είναι θεολογικά και «απαραίτητο». Εκείνο που χρειάζεται τώρα είναι να βρεθεί «ένας αξιόπιστος σύνδεσμος μεταξύ της ιεραρχικής και της συνοδικής αρχής», δηλαδή να βρεθεί μια επιτυχής εναρμόνιση του Πρωτείου και της Συνοδικότητος. Ωστόσο αυτή θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην θίγεται σε καμιά περίπτωση το Πρωτείο, το οποίο οφείλει να παραμείνει ακέραιο και αμετακίνητο. Αυτό σημαίνει σε τελική ανάλυση, ότι όσο και αν ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα πρέπει να παύσει να αποτελεί ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του πάπα, ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω των Συνόδων.
Μια ματιά στα κείμενα των Θεολογικών Διαλόγων αποδεικνύει ότι οι παπικοί εργάζονται ακριβώς πάνω σ’ αυτή τη γραμμή με τους Ορθοδόξους, οι οποίοι δυστυχώς, όχι απλά θεωρούν δυνατή μια μορφή συνδυασμού Συνοδικότητος και Πρωτείου, αλλά πασχίζουν να οικοδομήσουν θεολογικά ένα άλλης μορφής Πρωτείο, εδραζόμενο όχι στο κίβδηλο και ανύπαρκτο Πέτρειο δόγμα, αλλά στο δόγμα της Αγίας Τριάδος. Εδώ και αρκετά χρόνια καλλιεργούν μια νέα οικουμενιστική θεωρία, την γνωστή σε όλους μας «θεωρία του πρώτου άνευ ίσων» στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη. Παραβλέπουν το γεγονός, ότι το παπικό Πρωτείο είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο της βαρβαρικής φεουδαρχίας του Φραγκισμού, που αντίκειται όχι μόνο στο Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας, αλλά και σε όλα τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα. Μάλιστα ο Καρδινάλιος κ. Koch, επιδέξιος παπικός διπλωμάτης, για να ενισχύσει την δαιμονική πλάνη και πρακτική του παπικού Πρωτείου, δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί την σύγχρονη «ενδο-Ορθόδοξη ένταση», προφανώς το ολέθριο σχίσμα, που προκλήθηκε με αφορμή το ουκρανικό Αυτοκέφαλο. Εν τέλει φθάνει στο σημείο να καλέσει με περισσό θράσος και δαιμονική έπαρση την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, να ακολουθήσουν τον Παπισμό «στο δρόμο της ανακάλυψης της ενότητας και της ζωής σε ενότητα», ο οποίος δεν είναι άλλος από την αποδοχή του παπικού Πρωτείου και την υποταγή στον πάπα, αφού αυτός και η εξουσία του, είναι «δώρο από τον Κύριο στην Εκκλησία» και «προσφορά σε όλο τον Χριστιανισμό»!
Γύρω από το θέμα των σχέσεων Συνοδικότητος και Πρωτείου ασχολήθηκε η Ιερά Μητρόπολή μας στο παρελθόν, (28.4.2010), με την συγκρότηση Θεολογικής Ημερίδος με τίτλο: «Πρωτείον, Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας», τα Πρακτικά της οποίας έχουν εκδοθεί και παραπέμπουμε εκεί τον αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία. Με βάση τα Πορίσματα και τις Εισηγήσεις της εν λόγω Ημερίδος, επιγραμματικά και με άκρα συντομία, σημειώνουμε εδώ τα εξής: Το παπικό Πρωτείο δεν έχει θεολογική βάση, ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρος νοοτροπία εξουσίας. Ο θεσμός των πρεσβείων τιμής εκφράζει και διασφαλίζει την ενότητα και την Συνοδικότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των πατριαρχικών θρόνων είναι η μορφή την οποία η Εκκλησία έδωσε στον θεσμό των πρεσβείων τιμής κατά την πρώτη χιλιετία. Μετά το σχίσμα του 1054 η αυξανόμενη αξίωση των παπών για Πρωτείο εξουσίας εφ’ όλης της Εκκλησίας ανατρέπει πλήρως την αγιοπνευματική δομή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας, σχετικοποιεί και πρακτικώς καταργεί αυτήν την αγιοπνευματική λειτουργία του σώματος της Εκκλησίας και εισάγει το κοσμικό φρόνημα σ’ αυτήν. Ακυρώνει την ισοτιμία των επισκόπων, ιδιοποιείται την απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, παραμερίζοντας ουσιαστικά τον Θεάνθρωπο και τοποθετώντας ως ορατή κεφαλή της Εκκλησίας έναν άνθρωπο. Η Συνοδικότητα της Εκκλησίας δεν είναι κάτι επουσιώδες, ένα συμβεβηκώς στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά άπτεται της ιδίας της φύσεώς Της. Τα πρεσβεία τιμής, η Συνοδικότης και η ενότης της Εκκλησίας αλληλοπεριχωρούνται, ενώ αντιθέτως η Συνοδικότης και το παπικό Πρωτείο αλληλοαναιρούνται.
Η ανάπτυξη του παπικού Πρωτείου όχι μόνον τορπίλισε το Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας στη Δύση, αλλά κατέστη και το μοιραίο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα του κατακερματισμού της δυτικής Χριστιανοσύνης σε εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες. Η εωσφορική αλαζονεία και η πλήρης απολυταρχία των εκάστοτε παπών της Δύσεως οδήγησε νομοτελειακά σε ένα πλήθος φρικωδών εγκλημάτων της ιστορίας: Σταυροφορίες, βασανιστήρια, θρησκευτικοί πόλεμοι, γενοκτονίες κ.λ.π. Οδήγησε ακόμη σε πάμπολλες περιπτώσεις ηθικής καταπτώσεως πάσης μορφής των παπών και στην ανάπτυξη του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, με αποτέλεσμα να αμαυρώνεται η εικόνα της Εκκλησίας στον κόσμο και να βλασφημείται το Όνομα του Χριστού.
Περαίνοντας, διαπιστώνουμε με θλίψη και απογοήτευση, καθώς παρακολουθούμε τους μέχρι σήμερα γενομένους διμερείς Διαλόγους μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών, ότι κυριαρχεί μια συμβιβαστική νοοτροπία, εις ό,τι αφορά το θέμα: Συνοδικότης και Πρωτείο. Μεθοδεύεται μια προσπάθεια εναρμονίσεως των δύο αυτών μεγεθών, ώστε να φθάσουμε τελικά σε μια «ενότητα εν τη διαφορετικότητι» και εν τέλει σε μια ουνιτικού τύπου ένωση με τη Ρώμη. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι Ορθόδοξοι θα αναγνωρίσουμε στον πάπα τον απολυταρχικό του ρόλο στη Δύση, όπως του τον εξασφάλισαν οι παπικές ψευδοσύνοδοι, οι δε Ρωμαιοκαθολικοί θα αναγνωρίσουν στους Ορθοδόξους το δικαίωμα να διοικούνται συνοδικά, όπως ορίζει το Κανονικό Δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αναγνωρίσουν επίσης οι Ορθοδόξοι στον πάπα, ένα «ρόλο συντονισμού» επί της παγκόσμιας «ενωμένης» Χριστιανοσύνης. Παράλληλα αμφότεροι, Ορθόδοξοι και παπικοί, θα κρατήσουν τα δόγματά τους αμετακίνητα. Δεν αποκλείεται όλα αυτά να πραγματοποιηθούν το 2025, την επέτειο της συμπληρώσεως 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, πράγμα το οποίο και απευχόμεθα, ικετεύοντας τον Κύριο της Εκκλησίας να μην επιτρέψη τέτοιο τρομακτικό πειρασμό. Πάντως αν τυχόν πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους «ένωση», χωρίς μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών και κακοδόξων, εμείς, το δηλώνουμε ξεκάθαρα από τώρα, δεν πρόκειται να την αποδεχθούμε και θα διακόψουμε κάθε μορφή εκκλησιαστικής κοινωνίας με όσους την αποδεχθούν! Δεν θα αρνηθούμε την φιλτάτη μας Ορθοδοξία και ας πεθάνουμε! Θα λειτουργούμε στους δρόμους και τις πλατείες, μη μετέχοντες στην προδοσία της πίστεως των μαρτύρων και των ηρώων της Ορθοδοξίας και των αγίων και θεοφόρων Πατέρων των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
