Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Σεπτεμβρίου 2010
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Μέ ἀφορμή τόν συνεχιζόμενο θόρυβο πού ἔχει προκαλέσει διεθνῶς ἡ κυκλοφόρησις τοῦ τελευταίου βιβλίου τοῦ παραπληγικοῦ Βρετανοῦ ἀστροφυσικοῦ Stephen Hawking μέ τίτλο “The Grand Desing” («Ὁ μεγάλος σχεδιασμός») καί τῆς συνεχοῦς παρουσιάσεως τῶν ἀπόψεών του πού στοχεύουν στό νά ἀπομειώσουν τήν δρᾶσι τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ στήν ἐκδίπλωση τῶν θαυμασίων τῆς δημιουργίας Του καί ὅπως χαρακτηριστικά ἀνεφέρθη σέ γνωστά ἔντυπα πού «πατρωνάρουν» τέτοιες ἀπόψεις «νά σκοτώσει τόν Θεό» καί νά διαψεύση τήν παρουσία καί τήν ἀγαθοποιόν ἐνέργειαν Του ἐπιθυμοῦμε νά ἐνημερώσωμε τόν εὐαγῆ κλῆρο καί τόν φιλόθεο λαό τοῦ Θεοῦ:
1. Ὁ συγκεκριμένος παραπληγικός Βρετανός ἐπιστήμων εἶναι ἀπολύτως συμπαθής ἰδιαιτέρως διότι εὑρίσκεται εἰς μίαν δραματικήν κατάστασιν ὑγείας ἀπεικονιζομένην εἰς δημοσιευθέντα φωτογραφικά στιγμιότυπα, ἀπολύτως καθηλωμένος καί ἐπικοινωνῶν μέ ἠλεκτρονικήν φωνήν, πού ἐπιφέρει τήν κατανόησιν διά τήν συμπλεγματικότητα καί τραγικότητα τῶν ἀπόψεών του πού ἀδίκως βεβαίως ἐνοχοποιοῦν οὐσίᾳ τόν Τρισάγιον Θεόν διά τήν δυσχερεστάτην θέσιν τῆς ὑγείας του διότι ἡ ἀσθένεια, ἡ φθορά καί ὁ θάνατος δέν προέρχονται ἀπό τόν Θεόν ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς σχάσεως τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ κόσμου ἀπό Αὐτόν.
2. Πρίν ἀπό 22 ἔτη ὁ ἴδιος ἐπιστήμων στό βιβλίο του «Τό χρονικό τοῦ χρόνου» στό ὁποῖον ἐπεχείρησε νά κάνει εὐλογοφανεῖς εἰκασίες γιά τό τί πρέπει νά ἔχει συμβεῖ λίγο πρίν τήν μεγάλη Ἔκρηξη (Big Bang) ἔγραφε ἐπιλογικά: «… τότε θά ἔχομε γνωρίσει τόν νοῦν τοῦ Θεοῦ». Σήμερα μέ τό καινούριο του ἔργο ἀρνεῖται τόν ἑαυτόν του ἴσως συνεπείᾳ τῶν μεγάλων προβλημάτων τῆς ὑγείας του καί στήν θεμελιώδη ἐρώτηση πού εἶχε κάνει πρίν 300 χρόνια ὁ Λάιμπνιτς «γιατί ὑπάρχει κάτι, ἐνῶ θά μποροῦσε νά μήν ὑπάρχει τίποτα;» ὁ κ. Χώκινγκ ἀπαντᾶ: «ἐπειδή ὑπάρχουν οἱ νόμοι τῆς φυσικῆς καί ἰδιαίτερα ὁ νόμος τῆς βαρύτητας, χάρις σέ αὐτόν τό νόμο τό σύμπαν μπορεῖ θαυμάσια νά δημιουργήθηκε μόνο του χωρίς νά προϋπῆρχε τίποτα. Ἄν ἤθελε πράγματι ὁ Θεός νά δημιουργήσῃ τόν ἄνθρωπο γιατί νά δημιουργήσῃ καί τούς ἐξωπλανῆτες τήν ὕπαρξη τῶν ὁποίων ἔχει ἀποδείξει τά τελευταία χρόνια πέραν ἀπό κάθε ἀμφιβολία ἡ ἐπιστήμη».
3. Οἱ φυσικοί νόμοι τούς ὁποίους ἐπικαλεῖται ὁ Βρετανός κ. Χώκινγκ δέν ἀπομειώνουν τήν δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπό τόν αἰώνιο καί ἀκατάλυτο καί ὑπερβατικό Δημιουργό ἀλλά ἀντιθέτως ἀποτελοῦν ὁμοῦ μετά τῶν ἄλλων ἐπιστημονικῶν καί φιλοσοφικῶν ἀποδείξεων ὅπως:
α. τό πεπερασμένον τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος,
β. ἡ ἀέναος κίνησις τῆς συμπαντικῆς ὕλης – μάζης,
γ. τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης,
δ. ἡ ὀργανική διάπλασις καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων,
ε. αἱ ὀργανικαί καί ψυχικαί ἰδιότητες τῶν ἐνοργάνων ὄντων καί
ς. ἡ ἁρμονία τοῦ λοιποῦ σύμπαντος,
μία ἀπόλυτη ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως καί τῆς δράσεως τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ διότι οὐδείς ἐχέφρων καί ἀπροκατάληπτος ἀπό τό δαιμονικό μῖσος κατά τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά ἀπαντήσῃ στό κεφαλαιῶδες ἐρώτημα πόθεν προῆλθαν οἱ φυσικοί λεγόμενοι νόμοι οἱ ἔννομες αὐτές δυνάμεις εἰς τάς ὁποίας εἶναι ὑποτεταγμένη καί δουλεύει ἡ συμπαντική ὕλη, ἀέναα μέν ἀλλά μετά φανεροῦ πάντοτε σκοποῦ κινεῖται, τρέπεται ἀλλοιώνεται, μετασχηματίζεται καί μεταμορφώνεται ὥστε διά τῶν ἀπαύστων κινήσεων, τροπῶν καί ἀλλοιώσεών της νά πραγματοποιοῦνται πάντοτε ὡρισμένοι τελολογικοί σκοποί; Ἡ διηνεκῶς κινουμένη, τρεπομένη, ἀλλοιουμένη ὕλη ἡ ἀπό ἄλογα σωμάτια μάζης ἠλεκτρικῆς ἀποτελούμενη εἶναι δυνατόν νά ἐκπορέυσῃ δυνάμει ἐννόμους, σταθερές καί ἀτρέπτους καί νά ὑποταγῆ συγγχρόνως σέ αὐτές; Ἀναντίρρητα ὄχι, διότι ἐκ πηγῆς-μάζης ἀλόγου στερουμένης νοήσεως, εἰδέναι καί συνοχῆς δέν εἶναι δυνατόν κατ’ ἀρχήν νά προέλθουν δυνάμεις διά τῶν ὁποίων νά ἐκδηλώνεται ἄπειρος σκοπιμότης, σοφία καί πρόνοια. Οὐδέποτε ἀποτέλεσμα, προϊόν ἤ παράγωγον προερχόμενον ἐξ οἱασδήποτε πηγῆς μπορεῖ νά εἶναι ἀνώτερο τῆς πηγῆς ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζει ἤ προέρχεται. Ἡ ἐκδοχή ὅτι ἡ, ἐξ ἀλόγων καί πεπερασμένων μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, ἀποτελουμένη συμπαντική ὕλη-ἐνέργεια ἔχουσα ἐκ τοῦ ἑαυτοῦ της τήν ἱκανότητα ἐκπορεύσεως ἐννόμων δυνάμεων ἐξεπόρευσε αὐτές μυστηριωδῶς καί ἀκολούθως ὑπετάγη σέ αὐτές εἶναι ἔκδηλα παράλογος, ἀβάσιμος καί ἀστήρικτος διότι ἡ συμπαντική ὕλη-ἐνέργεια εἶναι ἄλογος, στερεῖται δηλαδή νοήσεως καί συνειδέναι καί ἑπομένως δέν εἶναι δυνατόν νά παραγάγῃ δυνάμεις διά τῶν ὁποίων νά ἐκδηλώνεται ἄπειρος σοφία καί πρόνοια. Ὁ ἔλλογος καί σκόπιμος αὐτοπεριορισμός εἰς τόν ὁποῖον ἀπό ὅλα τά κτίσματα τῆς παρούσης δημιουργίας μόνον ὁ ἄνθρωπος συνειδητῶς ὑποβάλλεται τελεῖται δι’ἐλλόγου πνευματικῆς δυνάμεως ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό τό ὑλικό μας σῶμα ἀλλά εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα ἐκδηλώσεως τῆς βουλήσεως τῆς ψυχῆς πού δύναται νά ἀντιπαλαίει τά ὀρμέμφυτα ἤ ἔνστικτα καί ἡ ὁποία ὡς πνευματική καί ἐνσυνείδητος ἔχει τήν ἱκανότητα τῆς τελείας κυριαρχίας ἐπί τοῦ σώματός μας καί τοῦ ἐκουσίου καί συνειδητοῦ μας αὐτοπεριορισμοῦ. Στερουμένη ὅμως ἡ συμπαντική-ὕλη ἐνέργεια στά βασικά της συστατικά, νοήσεως καί συνειδέναι δηλ. πνευματικῆς ὑποστάσεως ἤ ψυχῆς, δέν ἦτο δυνατόν οὔτε τούς φυσικούς νόμους διά τῶν ὁποίων ἐκδηλοῦται ἄπειρος σοφία, πρόνοια καί σκοπιμότης νά παραγάγῃ, οὔτε καί ἀκολούθως αὐτοπεριοριζομένη νά ὑποταγῇ σκοπίμως σ’αὐτούς.
Εἶναι ἑπομένως πασίδηλον στούς μή διαμονιώντας καί μισούντας τόν Θεόν ὅτι οἱ καθολικοί καί παγκρατεῖς φυσικοί νόμοι οἱ ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ὀντοποιήσεως τῆς ὕλης ἐκδηλούμενοι, ὅπως ὁ νόμος τῆς ἀενάου καί μέ ὁρισμένας ταχύτητας κινήσεως τῶν θεμελιωδῶν συστατικῶν-σωματίων-μονάδων τῆς ὕλης (ἠλεκτρονίων, ποζιτρονίων, πρωτονίων κἄ) καί ὁ νόμος τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος οἱ κατευθύνοντες τίς κινήσεις, τίς ἕλξεις, καί τίς ἑνώσεις πυκνώσεις-πήξεις, ἀλλοιώσεις καί μεταμορφώσεις τῆς συμπαντικῆς ὕλης σάν ἄτεγκτοι δυναμικαί νομοτέλειαι διά τήν ἐπιτέλεσιν πάντοτε ὡρισμένων τελολογικῶν σκοπῶν δέν ἐξεπορεύθηκαν ἀπό τήν ὕλη καί οὔτε προῆλθαν ἀπό αὐτήν διότι ἄλλως δέν θά ἦτο δυνατόν καί νά ὑποτάξουν τήν ὕλη καί νά δεσπόζουν σέ αὐτήν. Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τούς μεταγενεστέρους φυσικούς νόμους, χημικούς, βιολογικούς κλπ, οἱ ὁποίοι ἀπό τῆς ἐκδηλώσεώς τους κυριαρχοῦν ὄχι μόνον στήν ὕλη ἀλλά καί στούς προηγουμένους παγκρατεῖς φυσικούς νόμους τῆς διηνεκοῦς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως-βαρύτητος. Ἔχει ὑψίστη σημασία καί θά ἔπρεπε ἄν τά κίνητρα τοῦ κ. Χώκινγκ ἦταν ἀμιγῶς ἐπιστημονικά νά σκεφθῇ τό πασίδηλο γεγονός ὅτι οἱ νεώτεροι φυσικοί νόμοι, οἱ ἐμφανιζόμενοι καί ἐκδηλούμενοι μετά τήν πήξη-πύκνωση τῆς συμπαντικῆς ὕλης καί τήν περιέλευσή της διαδοχικά εἰς τάς καταστάσεις τῶν ἀερίων τῶν ὑγρῶν καί τῶν στερεῶν, δηλ. οἱ χημικοί καί βιολογικοί κλπ νόμοι ἐκ τῶν ὁποίων οἱ τελευταῖοι ἐκδηλώνονται μόνο μετά τήν ἐμφάνιση πάνω στή γῆ τού φαινομένου τῆς ζωῆς, κυριαρχοῦν ὄχι μόνον ἐπί τῆς ὕλης ἀλλά καί ἐπί τῶν παγκρατῶν προηγουμένων αὐτῶν φυσικῶν νόμων τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως καί ἀφαιροῦν τρόπον τινα μέρος τῆς ἐπί τῆς συμπαντικῆς ὕλης καθολικῆς κυριαρχίας τους. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε ὅτι καί οἱ νεώτεροι αὐτοί φυσικοί νόμοι προῆλθαν εἴτε ἀπό τήν ὕλη εἴτε ἀπό τούς πρωταρχικούς καί φυσικούς νόμους τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως τῆς βαρύτητος; Ἄν ἐξεπορεύοντο ἀπό τήν ὕλην δέν ἦτο δυνατόν νά κυριαρχοῦν σέ αὐτήν. Ἄν προήρχοντο ἐκ τῶν προηγουμένων πρωταρχικῶν νόμων τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως τῆς βαρύτητος ἔπρεπε νά εἶναι ὑποτεταγμένοι σέ αὐτούς. Μόνον παρανοϊκοί βυσοδομοῦντες κατά τῆς λογικῆς, μποροῦν νά προσδώσουν στήν ἄλογη ὕλη, ἀϊδιότητα, πρώταρχο καί πάμπρωτο διότι τό σύμπαν ἐμφανίζεται ὡς αἰτιατό, ὡς ἀποτέλεσμα καί ὡς γεγονός καί ἐδῶ ἀνακύπτει τό πανυπέρτιμο καί λεπτεπίλεπτο ζήτημα ὑπάρχει σκοπός μέσα στό σύμπαν ἤ ὑπάρχει ἕνας τυφλός μηχανισμός ἀσυνειδήτων δυνάμεων καθωριζομένων φαινομένων σέ τρεῖς ἀναβαθμούς, τόν χημικόν ἐξελιγμόν, τόν ἠλεκτρισμόν καί τῶν καθολικόν μαγνητισμόν; Ἀπό τούς φωσφορίζοντες ὅμως βυθούς τῶν ἀβύσσων μέχρι τίς ἀτέρμονες οὐράνιες ἐκτάσεις μία ἀκούγεται φωνή ὅτι «πανταχοῦ σελαγίζει τῆς σκοπιμότητος ἡ ὑπέροχος σφραγίς». Ὅλοι ἑπομένως οἱ φυσικοί νόμοι πού διέπουν καί ἰθύνουν τίς μεταμορφώσεις, τίς μεταβολές τῆς συμπαντικῆς ὕλης σέ ὅλες τίς πυκνώσεις καί μορφές αὐτῆς, εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, δυνάμεις δηλαδή δοτές πού ἔχουν ταχθῇ στήν ὕλη ἐξωτερικά ὥστε μέ τήν ἐπιβολή τους νά ἐπιτελῇ ἡ ὕλη ὥρισμένους πάντοτε σκοπούς καί ἐπειδή ἡ στοιχειώδης λογική ἀλλά καί ἡ ὑγιής ἐπιστήμη καί φιλοσοφία ἀποκλείουν ἀπολύτως νά δεχθοῦμε ὅτι οἱ φυσικοί νόμοι πού δεσπόζουν στήν συμπαντική ὕλη διά τῶν ὁποίων ἐκδηλώνεται ἀσύλληπτος παντοδυναμία, πανσοφία, σκοπιμότης καί πρόνοια μή προερχόμενοι πρόδηλα ἀπό τήν ὕλη εἶναι δυνατόν νά ἔχουν προέλθῃ ἀπό τό μηδέν, εἶναι ἑπόμενον ὅτι οἱ φυσικοί νόμοι ἀποτελοῦν ὑπέροχες καί ἀμάχητες μαρτυρίες τῆς ὑπάρξεως τοῦ Παντοδυνάμου καί Πανσόφου Νομοθέτου καί Δοτῆρος των, δηλ. τοῦ ἀπείρου Θεοῦ. Δέν ἀπατελοῦν ὅμως ἀμαχήτους μαρτυρίας τῆς ὑπάρξεως τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ οἱ φυσικοί νόμοι μόνον διά τῆς ἐπιβολῆς τους στήν συμπαντική ὕλη, ἀποτελοῦν ὡσαύτως καί διά τῆς εἰς ὁρισμένας περιπτώσεις σκοπίμου παραβιάσεως των, πρός τελειωτέραν ἐξυπηρέτησιν τῆς Δημιουργίας.
Παράδειγμα σχετικόν παραβιάσεως τοῦ γενικοῦ φυσικοῦ νόμου κατά τό ὁποῖον «πᾶν σῶμα θερμαινόμενον διαστέλλεται, πηγνύμενον δέ συστέλλεται» παρατηρεῖται εἰς τήν διαστολήν τοῦ ὕδατος καί εἰς τήν συστολήν τῆς ἀργίλου.
Συμπερασματικῶς ὅτι οἱ φυσικοί νόμοι εἶναι δυνάμεις δοτές στήν ὕλη ἐξωτερικά καί ὄχι πηγαῖες ἀπό τήν ὕλη προερχόμενες διακηρύσσεται πανηγυρικά καί ἀπό τήν ἐπιτευχθεῖσα διάσπαση τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνα διότι ἄν αἱ δυνάμεις αἱ ἐκλυόμεναι ἀπό τήν διάσπαση τῶν ἀτόμων ἦταν πηγαῖες οὐδέποτε θά ἦταν δυνατόν νά διασπαστοῦν καί νά ἐκλυθοῦν. Μέ τήν διάσπασι ἀπεδείχθη δέ πανηγυρικά ὡσαύτως ὅτι εἶναι ὡρισμένη ἀπολύτως, ἡ ἑλκτική δύναμις πού συνέχει πρός ἄλληλα τά σωματίδια τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρονίων, πού σχηματίζουν καθε ἀτομικό πυρῆνα καί ὅτι εἶναι ὡρισμένος ἀπολύτως ὁ ἀριθμός τους ἐκ τῶν ὁποίων κάθε ἀτομικός πυρῆνας σχηματίζεται καί ὅτι εἶναι ὡρισμένη ἀπολύτως ἡ δύναμις πού συγκρατεῖ τά ἠλεκτρόνια περί τόν πυρῆνα.
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω διερωτᾶται κάθε ἐχέφρων ἄνθρωπος ἀπό ποῖον ἐτάχθησαν οἱ φυσικοί νόμοι ὥστε ὑπό τήν ἰσχύ τους καί τήν ἄτεγκτο ἐπιβολή τους κινουμένη ἡ συμπαντική ὕλη καί διαφόρους ἀλλά ὡρισμένας πάντοτε μορφάς προσλαμβάνουσα νά ἐμφανίζει τήν ὑπέροχη καί τόσο ἐναρμόνια ποικιλία τοῦ κόσμου τόσον εἰς τά ἐλάχιστα ὅσον καί εἰς τά μέγιστα; Ποῖος ἔταξε τούς πρωταρχικούς νόμους τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως τῆς συμπαντικῆς ὕλης; Ποῖος ἐχώρισε τριαδικῶς τά θεμελιώδη συστατικά της σωματίδια εἰς φορεῖς θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ καί εἰς οὐδέτερα καί ποῖος διήρεσε τά σωματίδια μέ εἰδικήν καί ὡρισμένην δι’ ἕκαστον μάζαν; Ποῖος ἔταξε ἀκολούθως καί τούς νεωτέρους φυσικούς νόμους τούς χημικούς, βιολογικούς κλπ πού δεσπόζουν καί ἐπί τῶν πρωταρχικῶν καί παγκρατῶν νόμων τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως; Καί ποῖος τέλος ἐνηρμόνισε τούς φυσικούς νόμους γιά νά πραγματοποιῆται ἡ ἀσύλληπτος τάξις καί ἁρμονία στήν ὑλική αὐτή δημιουργία;
Καί ὅμως τήν ἄπειρη αὐτή δύναμη, σοφία καί πρόνοια ἀποδίδουν κατά καιρούς οἱ ἄφρονες ὑλιστές καί σήμερον ὁ κ. Χώκινγκ πού ἔχει τό ἐλαφρυντικό τῆς συγχύσεως τοῦ νοός του, ἀπό τήν ἀφόρητο σωματική δυστυχία του, στά ἄβουλα καί ἄψυχα σωματίδια τοῦ ἠλεκτρισμοῦ πού σχηματίζουν ἐν τῷ συνόλῳ τήν συμπαντικήν ὕλην καί πού δέν ἔχουν πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
